Bizar hoe kinderen je zwakke plekken altijd weten te vinden. Doe ik nog zo mijn best om het schap met de koekjes voorbij te lopen in de supermarkt, komt mijn jongste enthousiast aanzetten met chocoladebiscuitjes. Het geringste spoortje twijfel van mijn kant maakt dat ze de ruimte pakt waarvan ik nog niet in de gaten had dat ie er was. Want ik hou héél erg van chocoladekoekjes maar ik vind eigenlijk dat we ze niet moeten kopen. Maar eigenlijk is niet duidelijk genoeg voor een kind.
Dus als ik eigenlijk vind dat ze maar één koekje bij de thee mogen terwijl ik er zelf wel meer zou willen, dan vragen ze er twee. Als ik eigenlijk op de fiets naar school wil maar ervan baal dat het regent, gaan ze zeuren of we met de auto gaan. En wanneer ze van mij niet naar Jetix mogen kijken maar ik heb nog niet goed nagedacht over waarom niet, blijven ze die zender opzoeken en voeren we telkens weer strijd.
Dat is behoorlijk vermoeiend aan opvoeden. Dat je telkens weer geacht wordt keuzes te maken en dat het pas werkt als je er pal achter staat. De binnenkant en de buitenkant moeten samen kloppen want kinderen reageren meer op lichaamstaal en intuïtie dan op wat ze horen zeggen. Dat is precies de moeilijkheid van consequent zijn. Dat lukt pas als je het eens bent met jezelf…
Zucht… van opluchting en herkenning.
kom er dan maar lekker bij op de bank ;-)
Heel herkenbaar! En in een werksituatie is daar nog aan te voldoen, maar toen met mijn eigen kinderen betrof… als ik m’n dag eens niet had ofzo. Ze wisten het feilloos!
Kinderen zijn volgens mij voortdurend spiegels.
Hartelijke groet, Coby
Oh dit kan ik mij helemaal voorstellen.
Er lijkt mij niets moeilijker dan opvoeden
ook al spreek ik niet uit ervaring.
gr eva
Herkenbaar :-))
Oei, wat waar. De kunst zit hem in de eigen behoeften tijdelijk vergeten. Maar dat is dus echt kunst met een heeeeeele grote K. Hier is dat evenwel tamelijk normaal, om de eigen behoeftes aan de zijlijn te zetten. Vooral voor moederende vrouwen. Het maakt dat ik voortdurend met de neus op mijn egoisme word gedrukt. Erg lastig, iets te goed materiaal voor het schuldorgaan. Ach, denk ik dan vervolgens weer, als het maar goed zit met de echt grote consequenties in het leven. Toch?
De dingen die je beschrijft zijn nog redelijk onschuldig (hoewel wel serieus lastig hoor, ik wil het niet bagatelliseren). Maar ze kunnen je ook zo goed een schuldgevoel aanpraten over de bso waar ze noodgedwongen naartoe moeten mdat jij moet werken, of dat die oppas alweer komt omdat jij naar je cursus moet….en dan voel je je echt schuldig.
Al de nieuwe chocola omhulde wafels van LU gevonden ? EIGENLIJK heeeeel lekker : )
Ideaal in tijden van moedertwijfel.
Grenzen zijn niet altijd scherp.
Toch fijn dat ze dat ook van jou leren.
groet Luuk
dag Wilma, op het kinderdagverblijf krijg je dat waarschijnlijk ook als een boemerang terug maar ik vind het interessant dat je zegt dat het op je werk beter te doen is als thuis. Kun je dat toelichten?
dag Coby, spiegels met genadeloos TL-licht erboven vrees ik ;-) De kunst is denk ik te gaan zien dat ze niet de buitenkant spiegelen maar wat je écht vindt/wilt.
dag Eva, er zijn uiteraard meer situaties denkbaar waarvoor die vlieger opgaat. Leuk dat je hier langskomt ook al heb je zelf (nog?) geen kinderen.
dag Heer Lot, welkom hier en ik hoor natuurlijk graag wat je herkenbaar vindt…
dag zintuigen, hee gaat het nu opeens over schuldgevoel? Komt dat doordat je je situaties voor de geest hebt waarin je voor je gevoel gezwicht bent voor de druk die je kinderen uitoefenden terwijl je het je anders had voorgenomen?
dag Mo, ik dacht ik begin klein ;-) Net als zintuigen begin jij ook over schuldgevoel. Hangt dat naar jou idee samen met niet weloverwogen genomen besluiten of bedoel je ermee dat de discrepantie tussen wens&werkelijkheid tot schuldgevoelens leidt?
dag Zusenzo, ik durf niet te kijken maar nu je er toch over begint… en daar snij je een boeiend ander onderwerp aan; troostvoedsel ;-)
dag Luke, daar heb je helemaal gelijk in. Ik denk dan ook dat het geen kwaad kan om af en toe je ongelijk te bekennen in het bijzijn van je kinderen.
Tja, schuld zit er wel natuurlijk. Niet als een scherpgevoelde punt in je maag of je oog of ergens anders waar het pijn doet. Maar als je als moeder degene bent die het meeste met je kinderen is dan draag je ook de meeste verantwoordelijkheid voor de gang van zaken. Als het goed gaat en de kinderen dankzij jou bloeien maar ook als het niet goed gaat, als er dingen anders lopen dan bedoeld of ronduit slecht. Het is de vraag wat je daar als moeder mee doet. Of je je schuldig voelt en de verlammende werking daarvan niet weet te doorbreken of dat je de verantwoordelijkheid onder ogen ziet en het aanpakt. Inderdaad, het stikt vaak van de situaties waarin het niet gelukt is om de overredende werking van de kinderen te weerstaan, om die duidelijke lijn te handhaven die voor de kinderen zo helder zou zijn, en als ik dan heel eerlijk ben dan weet ik dat ik de keuze maakte om niet aan hun mijn volledige aandacht te geven maar toch weer iets voor mezelf te doen, mezelf af te leiden van het kinderen opvoeden. En dat is schuld. Het is misschien niet helemaal wat jij bedoelt. Maar ik zie wel een link met die eigen behoefte niet kunnen negeren. Daarin gaat het om de mate waarin, de wijze waarop, niet over of. De eigen behoefte mag natuurlijk niet genegeerd en onderdrukt worden, noch van de kinderen, noch van de moeder.
Wat eenlang verhaal weer, neem me niet kwalijk;))
ja, zo is het, ze ruiken het gewoon wanneer je twijfelt. Denk je ook niet dat kinderen hun ouders op den duur beter kennen dan ouders hun kinderen?
Ik zal er eens een blogje aan wagen. Niet vandaag, maar binnenkort.
dag zintuigen, dank voor je uitgebreide antwoord en nee, ik neem je lange antwoord helemaal niet kwalijk! Je snijdt een gevoelig onderwerp aan, schuldgevoel bij ouders/moeders door tegenstrijdige belangen. Bij het opvoeden werkelijk aangaan is de lange termijn leidend terwijl de korte termijn verleidelijk veel aandacht vraagt. We praten er nog ’s op door…
dag Gala, ik weet het niet, soms begrijp ik niets van mijn moeder ;-) Gewiekst zijn/worden die kinderen natuurlijk wel, en als ze ouder worden is berekening ze niet vreemd. Aan ons om dat dan weer te v/doorzien.
dag Mo, graag!
Das heel moeilijk om je gedachten met je uitspraken op 1 lijn te krijgen… want wat als de koekjes zo lekker zijn dat je der zelf wel 3 wil pakken… of juist als je zegt niet naar die zender te mogen kijken als het tekenfilmpje eigenlijk best wel grappig is en je het zelf ook wel wil zien…
Waarom zijn er zoveel regeltjes waar je het als ouders zelf al zo moeilijk mee hebt..
We weten dat roken slecht is…. maar steken er rustig 1 op
We weten dat drinken niet goed is… maar het 2e borreltje smaakt altijd beter
We weten dat nachtrust goed voor ons is… maar in de late uurtjes is de rust zo lekker
We maken het ons zelf gewoon met de dag moeilijker
Reageer nauwelijks waar dan ook, maar sommige bloggers lees ik graag. En jij bent daar een van. Juist door je onderwerp – het ligt me na aan het hart, ouderschap, kindschap – en jij schrijft er mooi over. Eerlijk, open, je durft kritisch naar jezelf te kijken. Je legt de vinger op zere plekjes. Nu nog een kusje erop :-)
Metamama, zo komt er steeds een stapje bij. Moet jij je pootje stijf houden, of hebben onze kinderen steeds een beetje gelijk. Merken ze iedere nuance in onze inconsequentie, buiten ze dit uit en hebben wij er de intelligentie voor om dit mee te spelen, of voelen we ons ergens bedrogen, of te kort schieten. Mijn troost is, dat je de opvoeding begrijpt als hij voorbij is. Dat ik het voor de tweede keer mag doen, maakt het overigens niet makkelijker, want mijn vrouw doet het voor de eerste keer, en waarom zou ik het beter begrijpen…??? Maar eerlijkheid en respect, begrip voor hun noden en gevoelens, blijft van immens belang. Ga door met er mooi over te schrijven.
Groet.