‘Lieve dagboek. Vandaag was het een normaal schooldag. Alleen dat ik met Tom gespeelt hep. IJgenlijk is hij mijn vriend niet.’ Mijn dochter van zeven laat me haar dagboek zien. Ze is gewoon in een schriftje begonnen en hanteert de klassieke wetten die blijkbaar in ons gebakken zitten, als je er gevoelig voor bent. Helemaal zelf uitgevonden. Waarom ontroert me dat zo? Ik ben natuurlijk apetrots om een schrijfster in huis te hebben, maar dat is het niet. Het raakt me dat ze al zo jong in staat is de dag te spiegelen. In een flits zit ik zelf weer achter mijn bureautje met mijn langwerpige groene dagboek (met slot uiteraard), te zweten op zal ik nou recht of zal ik nou schuin schrijven. De inhoud was nog van ondergeschikt belang, dat kwam pas later. Wat begon met van me af schrijven is gaandeweg veranderd in naar me toe schrijven. Al schrijvende de chaos bedwingen en de boel op een rij krijgen, inzichten verwerven die door de waan van de dag ondergesneeuwd bleven. Wijsheid ontdekken die me verderop in de tijd van pas blijkt te komen. Begin twintig verdwijnt het geschrijf uit mijn leven, af en toe nog een bladzijde en tegen de tijd dat de kinderen komen liggen mijn dagboeken in een doos op zolder.
Als moeder word ik geleefd voor ik het weet. ’s Avonds niet meer weten wat ik ’s ochtends hebt gedaan. De vraag ‘hoe gaat het met je’ beantwoorden met hoe het op mijn werk gaat of hoe ik er fysiek aan toe ben. Vergeten mijn zegeningen te tellen omdat ik door-door-door moet. Ik loop door het bos en zie allang de bomen niet meer. Waarheen, waarvoor, waartoe zijn vragen uit een ander tijdperk. Totdat ik vastloop in het struikgewas en me noodgedwongen afvraag wat de nieuwe route wordt. Want ik kan wel stoïcijns gaan kappen en snoeien maar om de hoek ligt misschien een beter begaanbaar pad. Dan wordt het tijd om me los te maken uit het strijdgewoel en er vanaf te maan naar te kijken.
Ik was helemaal vergeten was dat schrijven die functie kan hebben todat mijn jongste me weer op dat idee bracht. Aan haar de credits voor mijn nieuwe plan in de dop; schrijven met ouders.
Succes ermee! Tipje: in ‘Waarom ontoerd me dat zo’ is ontroert met een t. En een r dus.
dank & au ;-)
Dan wordt het tijd om me los te maken uit het strijdgewoel en er vanaf te maan naar te kijken.
Wijs. En zijn kinderen niet de meest eenvoudige spiegels danwel struikrovers?
Mooie bijdrage. Zelf ben ik weer begonnen met schrijven een jaar of drie geleden, na lang niet doen, wel meer dan tien jaar. Alles wat je zegt klopt. Succes met het nieuwe plan!
mooie bijdrage… moest even slikken omdat ik ineens weer besefte dat ik als kind nooit een dagboek had uit angst dat degenen die erover zouden zeuren en me uitlachen, het zouden vinden…
Mooi, ook dat je dochter je die weg weer laat zien. Schrijven met ouders….. bestaat dat of ga je dat zelf organiseren?
Hartelijke groet, Coby
dag Mephisto, welkom hier en dank voor je vriendelijke woorden. Struikrovers zijn van de onverhoedse aanvallen, dat hebben ze inderdaad wel kinderen gemeen ;-) Ik denk ook dat kinderen je veel kunnen spiegelen, je moet het alleen wel willen zien…
dag zintuigen, dat jij (weer) aan het schrijven bent is duidelijk, en hoe!
dag Maria-Dolores, leuk dat je aanwaait. Daar raak je een teer punt. Ik doe mijn uiterste best mijn dochter bij te brengen dat haar dagboek van haar is en ze het aan niemand hoeft te laten lezen als ze dat niet wil. Op een gegeven moment kan zo’n dagboek je kwetsbaar maken en wordt goed verstoppen een issue. Maar er niet eens aan beginnen uit angst voor pestkoppen is dubbel-naar.
dag Coby, we zaten tegelijk te schrijven. Schrijven met ouders bestaat nog niet, ik ga broeden op een constructie die zou kunnen werken. (net als met de https://www.volkskrantblog.nl/bericht/205904, het wordt nog een vruchtbaar blog!)
Ik heb eens meegewerkt aan een onderzoek van een promovenda psychologie aan de Radbouduniversiteit. Hierin bleek het nut van het bijhouden van een dagboek te worden bestudeerd. Als proefpersonen waren wij hiervan niet op de hoogte. De mensen die een dagboek bijhielden hadden doorgaans een betere zelfkennis en waren beter in staat met problemen om te gaan. Mijn beschrijving is erg kort door de bocht, maar ik zal in mijn oude pc op zoek gaan naar meer gegevens. Ik weet dat er namelijk diverse trainingen uit voortgevloeid zijn, waar jij misschien nuttige informatie kunt inwinnen.
Reactie is geredigeerd
Mooie bijdrage en.. ‘als moeder van’ glimlach van herkenning. Zo leuk, schrijvende kinderen. Schrijven helpt ordenen, onder woorden brengen wat je hebt meegemaakt,wat je voelt. Dochterlief hier schrijft wat af. Haar eigen dagboek, gedichten, verhalen en (dat principe kende ik nog niet) dagboeken van zelfbedachte personages.
van dochters kun je zoveel leren ;)