verwachtingen

Ted filmpje

Humorvolle presentatie over de combinatie ouders & geluk. Echtpaar bespreekt 4 taboes waar je het als ouders nooit over hebt en waarom dat beter zou zijn om dat wel te doen. Aanrader.

 [...] Lees verder

Gezellig!

‘Maar zo wil ik het niet. Ik had het me anders voorgesteld!’ Huilend zit ze tegenover me. Met moeite slik ik mijn eigen tranen weg, want o wat is dat herkenbaar. Deze moeder wil helemaal niks geks. Ze wil spelletjes doen, kletsen, knutselen, kneuteren en het samen gezellig maken op een vrije dag. Maar telkens weer draait het uit op ruzie, op gedoe, wil de een niet wat de ander wil en voor ze het weet is ze aan het schipperen en politie-agent spelen en is de knusheid ver te zoeken. Toen ik haar vroeg hoe ze haar verlangen naar gezelligheid op een andere manier vorm kon geven brak ik haar laatste strohalm. Weg is de hoop dat ik haar tips ga geven hoe ze de kinderen gezellig samen kan laten spelen. [...] Lees verder

Opstaan!

“Ze is ’s ochtends nog niet met tien stokken uit bed te krijgen. Niet dat ik een stok gebruik hoor maar bij wijze van spreken. Of ik haar nu vijf keer of tien keer roep, het maakt niet uit. Pas op de laatste nipper staat ze op. En ja, dan is het haast-haast en een hoop gemopper. Van haar, van mij – nou lekker begin van de dag, ook goedemorgen.” Haar ogen spuwen vuur, haar mond vertrokken tot een dunne streep. De goedmoedige moeder die bij me binnenstapte is nauwelijks herkenbaar. “Echt, ik heb alles al geprobeerd, maar niks werkt.” Inmiddels is de toon verongelijkt, alsof haar zevenjarige dochter haar groot onrecht aandoet. Dan valt ze stil. Ze leunt verslagen achterover. [...] Lees verder

Vrienden

“Ze huilt best veel en overdag slaapt ze maar drie kwartier, dat had ik me toch anders voorgesteld.” Het kostte me negen jaar geleden best moeite om dat over mijn lippen te krijgen en mijn vriendin antwoordde allerliefst; ‘Joh, dat is een fase waar ze weer overheen groeien. Alles bij kinderen gaat in fases, als je dat maar voor ogen houdt dan is het wel uit te houden.’ Dat hielp wel, een beetje. Maar waar ik écht mee zat is dat ik me schuldig voelde dat ik dat niet stralend kon doorstaan, zo’n huilfase. Ik was bang dat ik als moeder niet genoeg over had voor mijn kinderen. Mijn vriendin suste alle gevoelens van schuld en onbehagen en opende demonstratief de koektrommel ‘hier tast toe, chocoladekoekjes zijn het ideale troostvoer’. [...] Lees verder

Omdat ik het zeg!

Toen mijn oudste moord en brand schreeuwde in de tummytub vroeg ik mij plots af ‘hoe vaak ga ik mijn kind eigenlijk in bad doen? Moet dat echt elke dag en waarom dan?’ Het was de eerste maar zeker niet de laatste keer dat ik voor een keuze werd gesteld die me confronteerde de oorsprong van mijn opvattingen te onderzoeken. Natuurlijk geven opvoedboeken een prettig houvast als je onzeker bent, of kun je de kunst afkijken van je eigen ouders maar soms dat botst met de praktijk. Omdat je het anders wil doen of omdat het niet werkt bij dat ene kind. Wat voor mij vanzelf spreekt wordt bovendien door mijn partner op een andere manier ingevuld, dat was een hele openbaring voor me. [...] Lees verder

Ouders zijn net mensen?

“Overbezorgde moeders maken kinderen onzeker” kopten de kranten laatst. “Afwezige vaders doen jongetjes vervreemden van hun mannelijkheid” is ook een mooie. “Sociale status ouders van invloed op geluksgevoel kinderen” is al dubieuzer maar levert toch ook veel ja-geknik op. Wat me opvalt is dat wanneer we het over ouders en kinderen hebben, en over opvoeden in het bijzonder, vrijwel altijd het kind centraal staat. Er wordt bijvoorbeeld wél gekeken naar welk effect een bepaalde opvoedstrategie op het kind heeft maar ik heb nog maar zelden iets gelezen over het effect van een kind op de ouder.

Even tot je door laten dringen. Hoe beïnvloed mijn kind mij als mens? Als je intensief samenleeft zoals in een gezin ontkom je immers niet wederzijdse beïnvloeding. [...] Lees verder

Ambivalent moederschap

Wanneer wist jij dat je kinderen wilde? Sommigen weten het al jong, het spelen met poppen geeft ze het overtuigende gevoel dat ze later een gezin met kinderen willen. Prille pubermeisjes die oppassen op de kinderen van de buren kunnen ook zo stellig zijn; ‘zo schattig, ik wil er later vier’ dwepen ze vol overgave. En ik zou de twintigers niet graag de kost geven die vanzelfsprekend kinderen hebben gekregen, omdat het zo ‘hoort’. “Daar dacht je niet bij na” zoals mijn moeder zeggen zou.

Voor mij was het niet zo glashelder. Ik heb lang getwijfeld, of eigenlijk, heel lang heb ik er überhaupt niet over nagedacht. Totdat een dierbare collega tussen neus en lippen door ‘wacht maar af, de biologische klok gaat vanzelf tikken’ tegen me zei. [...] Lees verder

Foto’s voor later

‘Kijk, dit is mijn oude school, of eigenlijk was dit juist het nieuwe gebouw. In de derde klas kwamen de jongens erbij op onze meisjesschool.’ Mijn dochters kijken me ongelovig aan,  “zat jij op een school met alléén maar meisjes?” Op de volgende bladzijde springen we in de tijd en vier ik mijn tiende verjaardag op een camping in Drenthe. ‘Oh ja, die verschrikkelijke vakantie, de enige keer dat we eerder terug naar huis gegaan zijn. En dat alleen omdat er geen water in de buurt was..’ Elke foto roept herinneringen op aan sferen, anekdotes, verhalen die mij verteld zijn en samen met mijn kinderen blader ik in grote stappen door mijn kinderjaren heen. Wat is dat een mooie laagdrempelige manier om het verleden te ontsluiten. [...] Lees verder

Voor wat, hoort wat?

Mijn jongste rent zich de benen uit het lijf om mij van sapjes, kusjes en tekeningen te voorzien terwijl mijn oudste zich al twee dagen niet laat zien aan mijn griepbed. Nu de ergste koorts wat aan het zakken is vraag ik mijn man om haar naar boven te sturen. Gereserveerd staat ze aan het voeteneinde. Als ik mijn hand uitsteek komt ze aarzelend dichterbij en gaat op de rand van het bed zitten. ‘Ik moest komen. Wat is er?’ vraagt ze nurks. Want Rosa houdt niet van zieke mensen. “Gewoon, ik wou je even zien, ik had je al zolang niet meer gezien, dat is alles.” ‘Oh?’ klinkt het verbaasd en langzaam ontdooit ze een beetje. Zodra ze de kans schoon ziet maakt ze zich uit de voeten maar het lijntje is weer gelegd en daar was het me om te doen. [...] Lees verder

Op eigen benen

Het heeft even geduurd maar daar is ze dan, mijn eerste kind. Al die maanden zat het veilig in mijn buik, heb ik braaf sapjes in plaats van alcohol gedronken. Ik stopte op tijd met werken en deed gedwee een middagslaapje. Ik verdroeg het geneuzel van de verloskundige en bereidde me voor op de bevalling met een vage pufcursus. Maar nu is het dus zover, mijn kind is geboren. Een half uur geleden twijfelde ik nog even of het wel een kind zou zijn, ik was al uren aan het werk voor een wezen dat ik nog nooit gezien had. Misschien was het wel een hondje? Het is duidelijk, zwangerschap leidt tot hersenverweking. Ik verman mij, of kun je dat in zo’n situatie niet zeggen, en concentreer me op het laatste stukje. [...] Lees verder