ouderschapsdeskundige
Is het geen wonder
hoe in het ontmoeten
steeds nieuwe lagen
vouwen in ons binnenste?
Hoe die vouwen origamiën
tot kraanvogels, sterren, klavers
of klauwen, happers, kreukels
zie je niet vanbuiten.
Door het vormen
gevormd worden
voedt de eenheid
en de symbiose.
Geschreven voor de nieuwsbrief van Samenwerkingsverband Utrecht Primair Onderwijs [...] Lees verder
Voor mijn rubriek Onder Ouders in het magazine van Oudervereniging Balans interviewde ik kinderpsycholoog, en grondlegger van handelingsgerichte diagnostiek en handelingsgericht werken, Noëlle Pameijer over haar eigen ouderschap. Het werd een mooi gesprek over het zoeken naar een balans tussen zorgen maken en vertrouwen hebben.
‘Ik heb lang gedacht dat ik mijn kinderen op van alles kon voorbereiden in het leven. Maar uiteindelijk is dat een illusie van controle. Het loopt toch anders. Vertrouwen geven blijkt werkzamer dan hypothetische situaties oefenen. Achteraf had ik me misschien wat minder zorgen moeten maken en meer vertrouwen moeten hebben.’
Op de site van Balans lees je het hele interview, of bekijk de de pdf van Balans Magazine. [...] Lees verder
Veertien is onze jongste, en ze zit in de derde klas van het gymnasium. Sinds dit schooljaar vertikt ze het om haar huiswerk te doen. Als na de herfstvakantie de eerste onvoldoendes vallen, kijken mijn man en ik elkaar aan. Wat gaan we doen? We besluiten het op zijn beloop te laten en zijn benieuwd wanneer de wal het schip keert. Volgens de boekjes moet je over slapen, eten en zindelijkheid geen strijd aangaan, die verlies je als ouders. Dat geldt denk ik ook voor leren. Je kunt wel zeggen ‘je moet’, maar als ze zelf hun hersenen niet ‘aanzetten’ gebeurt er niks.
De jongste is zich ondertussen van geen kwaad bewust en volop op ontdekkingstocht. Ze krijgt haar eerste vriendje, er vormt zich een hechte vriendinnenclub, ze tart onze grenzen en is daarmee een leeftijdsadequate puber. [...] Lees verder
“Ik vind het best als ze groot worden, maar ze moeten wel bij mij blijven”, voor een grapje komt het ongemeen fel uit haar mond. Binnenkort gaat haar oudste op kamers en ze kijkt er niet naar uit.Wat een vreemde taak hebben we toch als ouders; je stopt ontzettend veel energie in je kind met als belangrijkste doel dat ie je niet meer nodig heeft. Gelukkig leren we dat schakelen al vroeg, als het goed is.
Ik herinner me hoe dol mijn oudste was op glijbanen. Amper een jaar oud trokken die prachtige rode en gele roetsjbanen, in de vele speeltuintjes die onze omgeving rijk was, haar enorm aan. Talloze keren zette ik haar bovenaan neer en trok dan gauw een sprintje om haar beneden weer op te vangen. [...] Lees verder
In de tijd dat duidelijk werd dat het oude kinkhoestvaccin niet werkte en het nieuwe nog niet beschikbaar was moest mijn oudste dochter haar eerste prikken krijgen. Toen ik aan de huisarts vroeg wat wijsheid was informeerde hij me uitgebreid en sloot af met woorden die nog altijd naklinken in mijn oren; ‘Kinkhoest wordt ook wel de 100-dagen-hoest genoemd. Bij kinderen ouder dan een jaar is het niet meer levensbedreigend en gaat het erom of je bereid en in staat bent om er 100 nachten voor je kind te zijn.’ Wie wil er nou niet voor zijn kind zijn, dacht ik nog. Maar nu ik wat langer als moeder meedraai, begrijp ik dat het erover gaat of je het aankunt en aandurft om er voor ze te zijn. [...] Lees verder
‘Oh nee hè, kijk nou wat er gebeurt, dat gaat niet goed, het kleintje wordt verstoten!’ roept mijn dochter verschrikt als ze ziet hoe de moederijsbeer haar jong op de grond laat stuiteren. Ik sus dat het zo’n vaart niet zal lopen, dat het voor de moeder ook allemaal nieuw is en ze het nog moet leren en dat ijsbeerbaby’s daar op gebouwd zijn. Acht jaar geleden stond ik zelf te stuntelen met mijn eersteling en vreesde ik de dag dat ’t kindje in een onbewaakt ogenblik van de commode zou vallen. Wat voelde ik me onhandig en onzeker, en ik kon haar ook niet vragen of ik het allemaal wel goed deed. Ik prutste met kleertjes aantrekken, aarzelde over wel of niet troosten bij het huilen en wist me geen raad als ze niet wilde slapen volgens het schema van de kraamzuster. [...] Lees verder
Ze vechten er nog net niet om maar de schermutselingen om een stoel op de eerste rij te bemachtigen lijken er verdacht veel op. Gaan deze vrouwen naar een popconcert? Welnee, met hun neus tegen het raam geplakt volgen ze de verrichtingen van hun nageslacht. Het commentaar is niet van de lucht. Met grote gebaren denken ze hun kinderen bij te staan in de zwemles. Hun monden mimen d o o r z w e m m e n en ze maaien met hun armen door de lucht. Als er al een moeder is die het waagt even naar de wc te gaan wordt ze meteen door de andere moeders bijgepraat over wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is.
Ik raak niet uitgekeken. [...] Lees verder
Recente reacties