Geduld
Wat groeien die kinderen toch hard, wat worden ze al groot, wat gaat de tijd toch snel. Allemaal waar natuurlijk. ‘Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot’, kreeg ik te horen toen mijn oudste net geboren was. Maar niemand had het over de dagen dat de tijd kruipt en al het geduld dat je moet oefenen. Een baby van drie maanden die ‘nog’ niet doorslaapt, een klas die niet meteen lekker loopt als er een nieuwe juf voor staat, een peuterverkoudheid die langer dan een week duurt, een carrière die stokt omdat je minder bent gaat werken, een puber die dagelijks chagrijnig opstaat, boterhamtrommels die elke dag weer gevuld moeten worden met iets gezonds, de laatste drie films gemist in de bioscoop, luiers die volgepoept worden zodra ze verschoond zijn, een bevalling die niet opschiet, zitten wachten met het eten omdat ze na de voetbaltraining blijven nakletsen – kinderen grootbrengen vergt uithoudingsvermogen. [...] Lees verder
‘L i e v e o m a’, haar vinger zweeft boven het toetsenbord en zoekt alle letters af naar de volgende. ‘Mam, wil jij het niet even voor me doen, het duurt zo lang.’ Maar ik laat haar lekker zelf ploeteren op haar eerste mailtje aan oma. Als het berichtje met veel zuchten en steunen eindelijk klaar is vraagt mijn intens tevreden kind ‘hoe laat krijg ik dan antwoord?’ Ik schiet in de lach, denk terug aan de enorme hoeveelheid brieven die ik als jong meisje in de brievenbus heb gegooid. Hoe heerlijk het was om elke dag de post te halen met de hoop dat er ook voor mij iets bij zou zitten. Die broze contactlijntjes die uitgezet waren op zo’n moment, het verlangen naar antwoord, dat warme gevoel van verheugen dat als een zijdezacht laagje over de dag lag. [...] 
In de tijd dat duidelijk werd dat het oude kinkhoestvaccin niet werkte en het nieuwe nog niet beschikbaar was moest mijn oudste dochter haar eerste prikken krijgen. Toen ik aan de huisarts vroeg wat wijsheid was informeerde hij me uitgebreid en sloot af met woorden die nog altijd naklinken in mijn oren; ‘Kinkhoest wordt ook wel de 100-dagen-hoest genoemd. Bij kinderen ouder dan een jaar is het niet meer levensbedreigend en gaat het erom of je bereid en in staat bent om er 100 nachten voor je kind te zijn.’ Wie wil er nou niet voor zijn kind zijn, dacht ik nog. Maar nu ik wat langer als moeder meedraai, begrijp ik dat het erover gaat of je het aankunt en aandurft om er voor ze te zijn. [...] 
Zaterdagochtend, het is pas half elf en ik weet niet hoe ik de dag moet doorkomen. Ik ben doodop van alleen het ontbijt. Ik ben nog niet eens aangekleed, laat staan gedouched. Mijn man is naar zijn werk en komt pas om half zeven thuis. De oma’s hebben de afgelopen tijd al ruimschoots bijgesprongen. Naar de buren dan? Nee, die zien de kinderen alwéér aankomen, dat is ook geen optie. Moedeloos scan ik mijn hulplijnen en kom al snel tot de conclusie dat ik mijn heil vandaag elders zal moeten zoeken.
“Kom meisjes aan tafel, we gaan boterhammen eten. Nee, echt stoppen met schommelen nu, dat was de afspraak.”
Recente reacties