Groei
Het is de Week van de Opvoeding. Goeie week voor de (online) primeur van het gedicht Groei. Eerder las ik ‘m voor tijdens Dichters in de Prinsentuin tijdens een blokje ‘ouderschapsgedichten’. Tot mijn verrassing en ontroering ontlokte het een hartstochtelijk ‘Ja!’ van een luisterende vader. Benieuwd of dat herkenbaar is?
Groei
Stel het is geen wedstrijd
hoe hard je baby groeit
wanneer hij omrolt
stapjes zet of hapjes eet.
Stel het maakt niet uit
hoe hard je zorgt
hoeveel foto’s je maakt
speeltjes koopt of uitjes doet.
Stel je kunt ze niet beschermen
tegen hobbels en verdriet
omdat ze zelf moeten vallen
om te voelen wat jij voorziet.
Stel je zou vooruit in de tijd
terug kunnen bladeren
getuige zijn van onbeholpen pogingen
met beste bedoelingen. [...] Lees verder
Bizar hoe kinderen je zwakke plekken altijd weten te vinden. Doe ik nog zo mijn best om het schap met de koekjes voorbij te lopen in de supermarkt, komt mijn jongste enthousiast aanzetten met chocoladebiscuitjes. Het geringste spoortje twijfel van mijn kant maakt dat ze de ruimte pakt waarvan ik nog niet in de gaten had dat ie er was. Want ik hou héél erg van chocoladekoekjes maar ik vind eigenlijk dat we ze niet moeten kopen. Maar eigenlijk is niet duidelijk genoeg voor een kind.
‘Hij verveelt zich te pletter, dat vind ik zó moeilijk. Hij heeft geen vriendjes, hij kan de straat niet op, zijn kleine zusje haalt hem het bloed onder de nagels vandaan als ze zijn legobouwwerken “per ongeluk” omstoot en ik heb ook geen tijd en zin om dagelijks urenlang in de kou ergens in een of andere buurtspeeltuin op de rand van de zandbak te hangen. Ja sorry, dan ben ik maar niet de ideale moeder. Maar ik maak me wel zorgen om hem. Nog geen zes jaar en nu al overal buitengesloten. Kleuters zijn hard hoor. Maar ja, ik zie zelf ook wel dat hij de gemakkelijkste niet is. Hij herkent alle automerken inclusief de verschillende uitvoeringen, terwijl we zelf niet eens een auto hebben, hahaha. [...] 
Voor 
Toen bij onze zesjarige dochter het vermoeden van autisme werd uitgesproken adviseerde de psychiater ‘google maar eens of jullie je erin herkennen’. Na uren surfen langs héél veel pagina’s met definities, goede bedoelingen en meer en minder nuttige informatie rol ik die avond murw mijn bed in. Het werd een onrustige nacht. Er op terugkijkend was dit zo’n beetje het slechtste advies dat ik ooit van een professional heb gekregen. Ik wist niet wat ik zocht en werd er vooral heel ellendig en allenig van. Op internet las ik het ene na het andere doemscenario. Dikke zwarte wolken pakten zich samen boven mijn hoofd. Dat was niet het leven dat ik voor ogen had voor mijn dochter…
Wanneer taal en psychologie van ouderschap samenkomen ben ik in mijn element, dat is jullie vast niet ontgaan. Met taal kun je vertrouwen winnen, samen optrekken laagdrempelig maken en compassie bevorderen. Als je je tot ouders richt is het belangrijk je bewust te zijn wat taal doet. Maar hoe doe je dat als professional? En hoe kan de ouderschapstheorie van Alice van der Pas je daarbij helpen? Heerlijk om eindelijk eens alles over oudervriendelijk communiceren bij elkaar te zetten. Dank voor de leuke opdracht 
Recente reacties