Uitvinden
Ook al worden er boeken vol geschreven over hoe kinderen zich ontwikkelen en wat ze nodig hebben, het is toch uitvinden hoe je dat als ouder in de praktijk uitvoert. Ik weet nog hoe trots ik was dat mijn oudste meteen goed bij me begon te drinken. Dat hielp enorm om zelfvertrouwen te krijgen in mijn onwennige nieuwe taak als moeder. Toen de kraamverzorgster echter na zes dagen zei dat het nu toch wel echt tijd werd om haar op een strakker voedingsschema te zetten was ik totaal ontredderd. Want hoe doe je dat dan? Ze gaf er geen handleiding bij dus ik rommelde wat aan, hield het gehuil tussendoor soms wel en soms niet uit (oh, slecht-slecht-slecht want ik zou toch consequent zijn) en na een paar weken schoof het op zijn plek. [...] Lees verder
De meeste ouders ‘doen toch hun best’, maar zijn ze daarmee klaar? Pikken we het als een spits meer aandacht voor de madeliefjes op het veld heeft dan voor het doel? Of als de kersverse secretaresse haar typmachine met hamertjes mee naar kantoor neemt omdat ze het zo nou eenmaal geleerd heeft vroeger? Gaat de leerkracht die dagelijks strafwerk geeft aan kleuters vrijuit? Waarschijnlijk niet. Als werknemer dien je je bij te scholen als je tekortschiet in je functie. En omdat de tendens een leven lang leren om bij te blijven is, schuift een beetje personeelsafdeling je bij het ondertekenen van je contract meteen een P.O.P. onder neus. Het Persoonlijk Ontwikkelings Plan. Want werkgevers willen graag medewerkers die zich blijven ontwikkelen. [...] 
“Mam, mogen we chips?” ‘Ja hoor schatjes, met hoeveel vriendjes ben je? Nog wat drinken erbij?’ Op het uitdijende ligbeddenlandschap naast mij is het een komen en gaan van kinderen en volwassenen. Ik krijg maar niet helder wie bij wie hoort en de onuitputtelijke tas van de madre famiglia komt rechtstreeks uit het bijbelverhaal van de 2 vissen en de 3 broden. Al drie keer heb ik haar horen zeggen dat ze zo dadelijk weggaan bij het zwembad maar ‘zo dadelijk’ is blijkbaar een rekbaar begrip.
‘Gaat alles goed?’ De wijkverpleegkundige schrijft ondertussen door in het kinddossier. Ik weet niet goed wat er van mij verwacht wordt op het consultatiebureau. Doe ik daar moeder-examen of staan ze aan mijn kant? En ‘alles’ is nogal veel, daar weet ik niet meteen antwoord op als kersverse moeder. Het moment is alweer voorbij, mijn zwijgen wordt geïnterpreteerd als ‘geen bijzonderheden’. Mijn dochter wordt gewogen en gemeten, reflexen getest en tien minuten later sta ik confuus weer buiten. Misschien heb ik het niet getroffen maar dat de meeste jonge ouders in mijn omgeving spreken over het ‘consternatiebureau’ is op zijn minst opvallend. De volgende keer ga ik er met nieuwe moed heen, ik zit vol vragen rond het vaccinatiebeleid en ik hoor graag hoe de jeugdarts daar over denkt. [...] 
“Wat zullen we eten vanavond?” Ik heb even geen inspiratie en het voordeel van groter wordende kinderen is dat je ze lekker mee verantwoordelijk kunt maken voor huishoudelijke dilemma’s. ‘Spinazietaart?’ luidt de verrassende suggestie. Ik hoef de pannenkoeken en de tosti’s dus niet eens uit te sluiten. “Goed idee dames, dat doen we!” en hopla daar liggen de plakjes bladerdeeg al te ontdooien op het aanrecht. Spinazie uit de vriezer, rozijnen erbij. Rozijnen? Oeps, op. Die kleine zoete verrassinkjes in de taart maken ‘m nou juist zo favoriet bij mijn dochters. Maar ik heb echt geen zin om alleen daarvoor nu nog naar de supermarkt heen en weer te racen. “Sorry meiden, het wordt zonder rozijnen”, roep ik vanuit de keuken en begin de eieren te klutsen. [...] 
“Waarom gaan ze niet even iets voor zichzelf doen?” Als ik een tijdje veel gewerkt heb voelt het gek genoeg zwaarder om tijd met de kinderen door te brengen. Alsof het mechaniek wat roestig geworden is. Ik vind het wel leuk om ze dan weer te zien maar het lukt me niet ‘als vanzelf’ het opvoeden erbij te nemen. Ik kom er niet in, dus kost het meer energie en die is moeilijker op te brengen als elders al intensief beroep gedaan is op mijn soepele scherpzinnige geest. Zou ouderschap ook in je spiergeheugen kunnen gaan zitten? Dat je dusdanig veel routine opbouwt dat er ruimte ontstaat om het plezier te ervaren van kinderen grootbrengen? Ikzelf merk dat het een precaire balans is om mijn moederconditie op peil te houden. [...] 
“Overbezorgde moeders maken kinderen onzeker” kopten de kranten laatst. “Afwezige vaders doen jongetjes vervreemden van hun mannelijkheid” is ook een mooie. “Sociale status ouders van invloed op geluksgevoel kinderen” is al dubieuzer maar levert toch ook veel ja-geknik op. Wat me opvalt is dat wanneer we het over ouders en kinderen hebben, en over opvoeden in het bijzonder, vrijwel altijd het kind centraal staat. Er wordt bijvoorbeeld wél gekeken naar welk effect een bepaalde opvoedstrategie op het kind heeft maar ik heb nog maar zelden iets gelezen over het effect van een kind op de ouder.
“Kom binnen, ga zitten, wil je koffie? Thee?” Ik kom mijn dochter ophalen en als altijd ontvangt de moeder van het vriendinnetje me allerhartelijkst. Zelf vergeet ik het vaak om te vragen, of het komt nét niet uit, pas als zo’n moeder dan weg is bedenk ik ‘ach ik had moeten vragen of ze een kopje thee wilde’ en dan voel ik me zo’n onvriendelijk mens, al bedoel ik het niet kwaad… De lange keukentafel nodigt uit tot aanschuiven en ach waarom eigenlijk niet, ik heb best even tijd voor een bakje. Terwijl we daar zo samen genoeglijk de dag doornemen kijk ik mijn ogen uit in de grote woonkeuken, het kloppend hart van dit gezin. De aanrecht is nog wit van de vers rondgestoven bloem, de appeltaart inmiddels in de oven. [...] 
‘Oh nee hè, kijk nou wat er gebeurt, dat gaat niet goed, het kleintje wordt verstoten!’ roept mijn dochter verschrikt als ze ziet hoe de moederijsbeer haar jong op de grond laat stuiteren. Ik sus dat het zo’n vaart niet zal lopen, dat het voor de moeder ook allemaal nieuw is en ze het nog moet leren en dat ijsbeerbaby’s daar op gebouwd zijn. Acht jaar geleden stond ik zelf te stuntelen met mijn
Recente reacties