Moeder-instinct
“Volgens mij krijgt de poes jongen.” Mijn man gelooft er niks van ‘ze is toch aan de pil, dat gaat heus wel goed.’ Maar ik heb mijn twijfels, ze is zo dichtbij-ig, ze ligt steeds languit en volslagen voor pampus op de bank en bovendien voel ik haar tepels plotseling terwijl me die nooit eerder waren opgevallen. Als twee weken later de dierenarts mijn vermoeden bevestigt barst de plaatsvervangende nesteldrang bij mij in alle hevigheid los. Ik lees poezenboeken, denk over nestkisten en loop met poezenogen door het huis op zoek naar een geschikt plekje om te bevallen. Ook al is het nog lang niet zo ver, echt ver weg is het niet want poezen – zo hoorden we tot onze grote schrik – dragen maar negen weken. [...] Lees verder
Routineus vul ik tijdens het ontbijt de trommels met bruine boterhammen, één met kaas, en bij wijze van concessie één met chocopasta. Dan nog de drinkbekers en een stuk fruit en ze kunnen er weer een hele schooldag tegenaan. Tevreden sorteer ik de stapeltjes uit. Dat heeft deze moeder weer mooi voor elkaar. “Mama, mag ik een koek mee?” Pardon, waar komt dat opeens vandaan? “Iedereen heeft altijd een koek mee en wij nooit. Wij hebben altijd fruit, ik wil ook een koek mee naar school.” Iedereen – altijd, galmt het na in mijn hoofd. Hebben kinderen op deze leeftijd wel vaker last van, het is aan mij om dat te relativeren. Aan de andere kant, misschien ben ik wel te braaf? [...] 
‘Weet je nog, daar speelden we altijd mee op Ameland. Wat was het daar leuk hè?’ ‘Oh jaa’, slaakt de jongste een verzaligde zucht, ‘en toen zat ik in zo’n bakje achter de fiets, met mijn poppen en jij had een aanhangfiets. Dat was echt heel erg leuk.’ Ze spelen in bad met twee onooglijke plastic poppetjes die, in tegenstelling tot menig verantwoord aangeschaft speelgoed, verbazingwekkend lang populair blijven. Ameland, dat was toch – hè, dat is alweer vijf jaar geleden! Maar toen waren de meiden twee en vier, daar kunnen ze toch helemaal geen herinneringen aan hebben?Het was eigenlijk helemaal niet zo’n leuke vakantie. Het was geen strandweer, Rosa was het steeds snel zat op de aanhangfiets, ze was überhaupt over vanalles en nog wat dwars en onhandelbaar en Estelle sliep nog twee keer per dag en deed dat bovendien alleen in haar eigen bed, dus de uitstapjes werden flink beperkt. [...] 
‘Mama, ik vind dit niet leuk’, een gloeiend hoopje mens ligt tegen me aan te branden. Mijn oudste dochter is geveld door de griep. In de krant staat dat er zoveel mensen ziek zijn, dat je van een epidemie kunt spreken. Als je dat leest is het toch heel anders dan wanneer het zich in je huis afspeelt. Rosa hangt verlept in de kussens en meer dan gekreun, gesteun en onnavolgbaar ge-ijl komt er niet uit. Echt ziek dus. Niet schoolziek of een dagje aanklooien met een extra DVD, maar de vinger aan de pols houden of de temperatuur niet te ver oploopt en kijken of er af en toe een slokje in wil gaan.
“Papa, wil je met me spelen?”, met haar allerliefste stemmetje probeert de jongste hem te verleiden. Ik zie mijn man kort opkijken om te zien waar ze mee bezig is. Ze heeft waarschijnlijk een maatje nodig bij de theevisite van haar poppenharem. Ze kent het antwoord eigenlijk al, toch probeert ze het. ‘Nee lieve schat, met poppen kun je zelf spelen. Ik ga even door met opruimen. Straks wil ik je wel voorlezen of samen een kruiswoordraadsel doen?’ Ik hoor alleen het eerste deel van zijn gedecideerde antwoord en woest vlammend kolkt de woede door mijn aderen. Hij wijst mijn kind af, au, dat doet pijn. Hoe vaak heb ik niet de taart aangesneden voor de poppen en eindeloos chirurgje en patiënt gespeeld. [...] 
‘Oh jee, is de muziekles al om tien vóór half vier, ik dacht om tien óver.’ We rennen en vliegen en halen het nog net. Elk nieuw schooljaar is het blijkbaar nodig dat alle clubjes hun tijden wijzigen. Het duurt een tijdje voor dat in mijn systeem zit. Gelukkig verandert er meer. Mijn oudste dochter heeft nu zelf in de gaten welke dag het is en wat haar te doen staat. En ze herinnert me daar aan (al is het aan de late kant). Voor mij een kans om te proberen of ik de agendabewaking bij haar een beetje los kan laten. Dat is wel even wennen.
“Mama, hoe komt het dat Ineke altijd alleen maar snapt wat ze zelf heeft meegemaakt?” Ik ben even helemaal van mijn sokken, mijn zevenjarige dochter slaat de spijker op zijn kop voor deze oppas. Wat een inzicht en een wijsheid. “Ze zegt dat ik mijn ijs niet zo snel moet opeten omdat je dan hoofdpijn krijgt maar dat heb ik helemaal niet. Als zij dat krijgt wil dat toch niet zeggen dat ik daar ook last van heb!” Verontwaardigd doet ze er nog een schepje bovenop. Het is me duidelijk lieve meid, ik begrijp wat je bedoelt.
“Ze huilt best veel en overdag slaapt ze maar drie kwartier, dat had ik me toch anders voorgesteld.” Het kostte me negen jaar geleden best moeite om dat over mijn lippen te krijgen en mijn vriendin antwoordde allerliefst; ‘Joh, dat is een fase waar ze weer overheen groeien. Alles bij kinderen gaat in fases, als je dat maar voor ogen houdt dan is het wel uit te houden.’ Dat hielp wel, een beetje. Maar waar ik écht mee zat is dat ik me schuldig voelde dat ik dat niet stralend kon doorstaan, zo’n huilfase. Ik was bang dat ik als moeder niet genoeg over had voor mijn kinderen. Mijn vriendin suste alle gevoelens van schuld en onbehagen en opende demonstratief de koektrommel ‘hier tast toe, chocoladekoekjes zijn het ideale troostvoer’. [...] 
Waar zijn mijn sleutels nou weer? We moeten gaan anders komen we te laat op school. Ik zoek me een ongeluk. In de la, in mijn jas, in mijn tas, op de tafel; niks. “Ik word gek van jullie!” krijs ik harder dan ik wil. “Ik blíjf aan het opruimen en jullie maken er steeds weer een troep van. Doe ook ’s wat!” Ik ontplof ogenschijnlijk uit het niets. De meisjes schrikken zich een hoedje. Mijn lief is een week weg en tot nu toe vlogen we als eendrachtig driemanschap door de dagen maar plotseling ben ik er helemaal klaar mee. Ik weet het, er zijn talloze ouders die het altijd in hun eentje moeten doen maar het voelt ontzettend kwetsbaar om in mijn eentje zo verschrikkelijk verantwoordelijk voor alles te zijn. [...] 
“Ik vind het best als ze groot worden, maar ze moeten wel bij mij blijven”, voor een grapje komt het ongemeen fel uit haar mond. Binnenkort gaat haar oudste op kamers en ze kijkt er niet naar uit.Wat een vreemde taak hebben we toch als ouders; je stopt ontzettend veel energie in je kind met als belangrijkste doel dat ie je niet meer nodig heeft. Gelukkig leren we dat schakelen al vroeg,
Recente reacties