Eindpresentaties Ouders ervaren en deskundig
De deelnemers van de training ervaringsdeskundigheid voor ouders showden op 31 januari hun eindpresentaties aan het publiek. Bokshandschoenen gingen uit, maskers af, er werden oordelen gespiegeld, er waren tekeningen, er klonk muziek en er waren odes aan docenten en hulpverleners, die op een eigen manier verschil maakten voor ouders en hun kinderen. Het waren stuk voor stuk prachtig vormgegeven verhalen die – getuige de reacties uit de zaal – recht het hart ingingen. Dat de verhalen van deze ouders hun weg mogen vinden in de wereld. www.ervaringsdeskundigeouders.nl
Op de vooravond van de Verwendag in 2012 is de eerste besloten groep voor ouders van een kind met autisme aangemaakt. Het idee was dat alle deelnemers dan nog lang konden na- en doorpraten. En al snel bleek het ook een fijne plek om van gedachten te wisselen over wat ouders nodig hebben om hun werk goed te kunnen doen. We bedachten regels om de veiligheid in de groep te waarborgen en zorgden ervoor dat de uitwisseling voorop staat en de groep niet vervalt tot een prikbord vol aankondigingen en reclame. Dat blijkt goed te werken.
Veertien is onze jongste, en ze zit in de derde klas van het gymnasium. Sinds dit schooljaar vertikt ze het om haar huiswerk te doen. Als na de herfstvakantie de eerste onvoldoendes vallen, kijken mijn man en ik elkaar aan. Wat gaan we doen? We besluiten het op zijn beloop te laten en zijn benieuwd wanneer de wal het schip keert. Volgens de boekjes moet je over slapen, eten en zindelijkheid geen strijd aangaan, die verlies je als ouders. Dat geldt denk ik ook voor leren. Je kunt wel zeggen ‘je moet’, maar als ze zelf hun hersenen niet ‘aanzetten’ gebeurt er niks. 
Wout ligt in het ziekenhuis. Nou ja ligt… Hij zit op de rand van zijn bed, scharrelt met zijn looprek en is veel te onrustig om zijn geopereerde diabetesvoet de voorgeschreven rust te gunnen. Ondanks zijn kale kop en volgetatoeerde lijf windt hij charmant het personeel om zijn vinger. ‘Ik heb grote eerbied voor jullie werk, echt ik ben ontzettend dankbaar voor jullie goede zorgen. De maatschappij zou jullie beter moeten belonen’, zegt hij te pas en te onpas tegen wie het maar horen wil. Hij praat de oren van het hoofd van zijn zaalgenoten, maakt grapjes met de schoonmakers, de catering, de arts-assistenten en is een open boek voor wie maar luisteren wil.
‘…Dus ik zeg: “Ik kom hem nu halen, kan me niet schelen dat hij al in bed ligt, haal hem er maar uit en pak zijn koffer in. Ik ben er over een half uur.” Ik was flink overstuur toen ik de groepsleiding belde. De dag ervoor hadden we onze zoon weggebracht naar de gesloten jeugdinrichting en ik was zo geschrokken van wat ik daar aantrof. Ontzettend kale kamertjes, overal gewapend glas, het leek wel een gevangenis! Ik was het er wel mee eens geweest dat hij daar naartoe ging, want het kon zo niet langer, maar toen ik zag waar hij terechtkwam wist ik niet meer of we er goed aan deden. We reden naar huis en ik heb de hele avond alleen maar zitten huilen met mijn man.’ [...] 
Op het schoolplein is een oploopje: een kluitje moeders in verhitte discussie. ‘Het kan zo niet langer, en als de directeur niks doet moeten we…’, vang ik op als ik gehaast langsloop om mijn kind (iets te laat, sorry juf) naar de deur te brengen. Ik ken de directeur als een aimabel man. Eigengereid, dat wel, en niet zo héél democratisch ingesteld, maar hij durft dan ook het soort 
Op 29 augustus op de landelijke 
Recente reacties