Wat zou Alice zeggen?

Vandaag is de geboortedag van Alice van der Pas, de ‘Grand Old Lady van de ouderbegeleiding’, zoals Herman Baartman haar noemde in het in memoriam van Trouw toen ze in juli 2017 overleed. Ze is vaak in mijn gedachten. ‘Wat zou Alice zeggen?’, vroeg ik me bijvoorbeeld deze week af bij alle berichten over ‘kwetsbare gezinnen’ en ‘kinderen die onveilig zijn thuis’.

Ze had een pesthekel aan de term ‘kwetsbare gezinnen’, dat weet ik wel. Ze zou erop wijzen dat het niet primair gaat om kwetsbaarheid, maar om veerkracht. Beschermende factoren houden de meest fragiele systemen op de rails, terwijl gezinnen die het ogenschijnlijk voor de wind gaat, bij het minste zuchtje wind van het padje kunnen raken. Dat was precies wat haar fascineerde. [...] Lees verder

Eindpresentaties Ouders ervaren en deskundig

De deelnemers van de training ervaringsdeskundigheid voor ouders showden op 31 januari hun eindpresentaties aan het publiek. Bokshandschoenen gingen uit, maskers af, er werden oordelen gespiegeld, er waren tekeningen, er klonk muziek en er waren odes aan docenten en hulpverleners, die op een eigen manier verschil maakten voor ouders en hun kinderen. Het waren stuk voor stuk prachtig vormgegeven verhalen die – getuige de reacties uit de zaal – recht het hart ingingen. Dat de verhalen van deze ouders hun weg mogen vinden in de wereld. www.ervaringsdeskundigeouders.nl

 [...] Lees verder

Praten met ouders

We praten graag en veel over onze kinderen, maar heb je het ook over hoe het voor jou is om vader of moeder te zijn? Gek genoeg hebben we het daar niet zo vaak over en ploeteren we vaak in ons eentje met vragen, gevoelens en gedachten. Kom daarom vier ochtenden samen met andere ouders het Ouderschapsspel spelen.

Het Ouderschapsspel is bedacht door ouders voor ouders. De vragen zijn gecentreerd rond het in kaart brengen van goede ervaringen, wat je als ouder wil bereiken en wie er met je meedenkt en meehelpt. Het Ouderschapsspel nodigt op laagdrempelige wijze uit tot het uitwisselen van ervaringen en persoonlijke verhalen en er is voldoende ruimte om uit te weiden over gedachten, gevoelens en gedrag. [...] Lees verder

Schrijven met ouders; kom op verhaal!

Kinderen grootbrengen is soms een hele klus. Altijd maar ‘de grootste’ moeten zijn als ouder is bovendien niet gemakkelijk. Vanuit bezorgdheid, frustratie of onzekerheid reageer je soms op een manier die je helemaal niet wilt. Waar komt dat vandaan? Wat vraagt het eigenlijk van ouders om kinderen groot te brengen? In Schrijven met ouders sta je als ouder centraal en onderzoek je je eigen ouderschap. Alle mensen met kinderen van harte welkom: van jong tot ‘oud’.

Schrijfervaring is niet nodig. Deze schrijfsessies gaan namelijk niet over mooi schrijven, of het optekenen van je levensverhaal. Het is een manier om al schrijvende te onderzoeken hoe jij je ouderschap beleeft.

cartoon: Grant Snider

In vijf ochtenden beschrijf je allerlei belevenissen van je ouderschap, vanuit verschillende perspectieven. [...] Lees verder

Facebookgroepen

Op de vooravond van de Verwendag in 2012 is de eerste besloten groep voor ouders van een kind met autisme aangemaakt. Het idee was dat alle deelnemers dan nog lang konden na- en doorpraten. En al snel bleek het ook een fijne plek om van gedachten te wisselen over wat ouders nodig hebben om hun werk goed te kunnen doen. We bedachten regels om de veiligheid in de groep te waarborgen en zorgden ervoor dat de uitwisseling voorop staat en de groep niet vervalt tot een prikbord vol aankondigingen en reclame. Dat blijkt goed te werken.

Al snel vroeg iemand of er ook een aparte groep kon komen voor ouders van een kind met mcdd, en een andere ouder of er dan ook een groep kon komen voor ouders van meisjes met autisme, en toen een voor pubers, (jong)volwassenen, als je partner autisme heeft… En zo zijn er nu een hele stapel besloten facebookgroepen. [...] Lees verder

Wonder

Veertien is onze jongste, en ze zit in de derde klas van het gymnasium. Sinds dit schooljaar vertikt ze het om haar huiswerk te doen. Als na de herfstvakantie de eerste onvoldoendes vallen, kijken mijn man en ik elkaar aan. Wat gaan we doen? We besluiten het op zijn beloop te laten en zijn benieuwd wanneer de wal het schip keert. Volgens de boekjes moet je over slapen, eten en zindelijkheid geen strijd aangaan, die verlies je als ouders. Dat geldt denk ik ook voor leren. Je kunt wel zeggen ‘je moet’, maar als ze zelf hun hersenen niet ‘aanzetten’ gebeurt er niks.

De jongste is zich ondertussen van geen kwaad bewust en volop op ontdekkingstocht. Ze krijgt haar eerste vriendje, er vormt zich een hechte vriendinnenclub, ze tart onze grenzen en is daarmee een leeftijdsadequate puber. [...] Lees verder

Hoop

HoopWout ligt in het ziekenhuis. Nou ja ligt… Hij zit op de rand van zijn bed, scharrelt met zijn looprek en is veel te onrustig om zijn geopereerde diabetesvoet de voorgeschreven rust te gunnen. Ondanks zijn kale kop en volgetatoeerde lijf windt hij charmant het personeel om zijn vinger. ‘Ik heb grote eerbied voor jullie werk, echt ik ben ontzettend dankbaar voor jullie goede zorgen. De maatschappij zou jullie beter moeten belonen’, zegt hij te pas en te onpas tegen wie het maar horen wil. Hij praat de oren van het hoofd van zijn zaalgenoten, maakt grapjes met de schoonmakers, de catering, de arts-assistenten en is een open boek voor wie maar luisteren wil.

Als het bezoekuur aanbreekt wordt Wout stil. [...] Lees verder

Ophalen

ophalen‘…Dus ik zeg: “Ik kom hem nu halen, kan me niet schelen dat hij al in bed ligt, haal hem er maar uit en pak zijn koffer in. Ik ben er over een half uur.” Ik was flink overstuur toen ik de groepsleiding belde. De dag ervoor hadden we onze zoon weggebracht naar de gesloten jeugdinrichting en ik was zo geschrokken van wat ik daar aantrof. Ontzettend kale kamertjes, overal gewapend glas, het leek wel een gevangenis! Ik was het er wel mee eens geweest dat hij daar naartoe ging, want het kon zo niet langer, maar toen ik zag waar hij terechtkwam wist ik niet meer of we er goed aan deden. We reden naar huis en ik heb de hele avond alleen maar zitten huilen met mijn man.’ [...] Lees verder

Media over Uitlegmoeder

Ook Uitlegmoeder is te koop op www.meeleefkaartjes.nl

PIP – Pedagogiek in de Praktijk Artikel waarin Janneke vertelt hoe ze groeit van IJskastmoeder naar Uitlegmoeder.

Balans Magazine Kortom, een indrukwekkend oprechte blik die iedereen compassie zal doen voelen en inzicht zal geven in de complexiteit van het opvoeden van een puber met autisme. (…) voor iedereen een aanrader.

NVA Engagement Het boek is een feest der herkenning en werkt voor familie, kennissen en hulpverlening als een bron van informatie. Door dit boek kunnen zij voelen wat het vraagt van ouders en zij krijgen daardoor meer respect en compassie voor hen.

Autisme Centraal ‘Uitlegmoeder leest zalig vlot, is opgebouwd uit korte stukjes situatieschetsen waarin kleine tips en inspiratie verweven zitten. (…) Dit boekje krijgt alvast de stempel FAVORIET.’ [...] Lees verder

Eigen kind eerst

gezienOp het schoolplein is een oploopje: een kluitje moeders in verhitte discussie. ‘Het kan zo niet langer, en als de directeur niks doet moeten we…’, vang ik op als ik gehaast langsloop om mijn kind (iets te laat, sorry juf) naar de deur te brengen. Ik ken de directeur als een aimabel man. Eigengereid, dat wel, en niet zo héél democratisch ingesteld, maar hij durft dan ook het soort onorthodoxe beslissingen nemen waar allebei onze kinderen van hebben geprofiteerd en waar wij nog dagelijks dankbaar de vruchten van plukken.

Maar waarover zijn de moeders zo boos? En wat zijn ze van plan ‘als de directeur niets doet’, vraagt het nieuwsgierig aagje in mij af. Hebben ze zelf al iets gedaan voordat ze ‘het’ over de heg gooien bij de directeur? [...] Lees verder