Geduld
Wat groeien die kinderen toch hard, wat worden ze al groot, wat gaat de tijd toch snel. Allemaal waar natuurlijk. ‘Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot’, kreeg ik te horen toen mijn oudste net geboren was. Maar niemand had het over de dagen dat de tijd kruipt en al het geduld dat je moet oefenen. Een baby van drie maanden die ‘nog’ niet doorslaapt, een klas die niet meteen lekker loopt als er een nieuwe juf voor staat, een peuterverkoudheid die langer dan een week duurt, een carrière die stokt omdat je minder bent gaat werken, een puber die dagelijks chagrijnig opstaat, boterhamtrommels die elke dag weer gevuld moeten worden met iets gezonds, de laatste drie films gemist in de bioscoop, luiers die volgepoept worden zodra ze verschoond zijn, een bevalling die niet opschiet, zitten wachten met het eten omdat ze na de voetbaltraining blijven nakletsen – kinderen grootbrengen vergt uithoudingsvermogen. [...] Lees verder
Toen bij onze zesjarige dochter het vermoeden van autisme werd uitgesproken adviseerde de psychiater ‘google maar eens of jullie je erin herkennen’. Na uren surfen langs héél veel pagina’s met definities, goede bedoelingen en meer en minder nuttige informatie rol ik die avond murw mijn bed in. Het werd een onrustige nacht. Er op terugkijkend was dit zo’n beetje het slechtste advies dat ik ooit van een professional heb gekregen. Ik wist niet wat ik zocht en werd er vooral heel ellendig en allenig van. Op internet las ik het ene na het andere doemscenario. Dikke zwarte wolken pakten zich samen boven mijn hoofd. Dat was niet het leven dat ik voor ogen had voor mijn dochter…
Midden jaren negentig bouwden mijn compagnon en ik als internetpioniers de eerste corporate website voor KPN. Internet was toen vooral iets voor techneuten. Met ons mediabedrijf sloegen we een brug tussen analoge marketeers en digitale nerds. Toen we later ons bedrijf verkochten ben ik een (heel) andere weg ingeslagen maar die fascinatie voor innovatie heb ik altijd behouden. Mijn kinderen vonden het gaaf dat ik zo thuis was in die wereld. Eerlijk gezegd maakte ik die profielen op steeds weer nieuwe platforms (msn, icq, habbo, hyves – ik noem maar even wat populaire namen die allang weer vergeten zijn) vaak ook aan om een oogje in het zeil te houden. Zoals je in de speeltuin op de rand van de zandbak zit, als de kinderen nog klein zijn. [...] 
Dankbaarheid is in. Wetenschappers bestuderen de effecten van dankbaarheid op gezondheid, geluk en levensverwachting. Therapeuten leren hun cliënten dat het werkt als een aardende activiteit die angst in perspectief plaatst. Filosofen schrijven lovend over de waarde ervan in de menselijke geschiedenis. Dankbaarheidsdagboeken zijn ondertussen booming business dankzij artikelen in feelgood magazines. Ik heb ook een paar pogingen gedaan om dagelijks mijn zegeningen te noteren. Maar zoals volgers van Yoda (de Jedimeester uit Star Wars) weten: ‘er is geen poging’. Je doet het of je doet het niet – en dat deed ik niet; ik stopte steeds al na een paar dagen. Dankbaar voor het zoveelste aantrekkelijke notitieboekje waarvan ik had gehoopt dat het mij zou inspireren om vol te houden. Dat wel. [...] 
‘Goeie vakantie gehad?’, buzzt het op het schoolplein. ‘Lekkere zomer gemaakt?’ ‘Weer heerlijk bijgetankt?’ De verhalen vliegen over en weer. De ouders van Ella hebben met hun kinderen een ezeltocht gemaakt. Bagage op de ezel, af en toe een kind erbij en trekken maar. Ik luister er een tikje jaloers naar. Mijn oudste zou dat nooit trekken (als we het geld ervoor hadden), dus gaan we altijd naar hetzelfde huisje op dezelfde camping. Niet zo avontuurlijk, maar een grotere kans dat we de structuurloze zomer zonder al te veel kleerscheuren doorkomen.
[...] 
Op het schoolplein is een oploopje: een kluitje moeders in verhitte discussie. ‘Het kan zo niet langer, en als de directeur niks doet moeten we…’, vang ik op als ik gehaast langsloop om mijn kind (bijna te laat, sorry juf) naar de deur te brengen. Het kluitje is al weg als ik terugloop naar mijn fiets. Op de parkeerplaats staan twee moeders na te praten. Eentje ken ik. Ik kijk haar vragend aan, en ze barsten meteen los met hun verhaal. Het gaat om groep 3, daar ken ik bijna niemand – op een paar broertjes- en zusjes-van na. ‘Het is toch verschrikkelijk: één zo’n meisje dat de hele klas terroriseert. Juf zit inmiddels overspannen thuis en al die invallers doen er verder niks aan. [...] 
Recente reacties