herinneringen

Gelukkige jeugd

‘Weet je nog, daar speelden we altijd mee op Ameland. Wat was het daar leuk hè?’ ‘Oh jaa’, slaakt de jongste een verzaligde zucht, ‘en toen zat ik in zo’n bakje achter de fiets, met mijn poppen en jij had een aanhangfiets. Dat was echt heel erg leuk.’ Ze spelen in bad met twee onooglijke plastic poppetjes die, in tegenstelling tot menig verantwoord aangeschaft speelgoed, verbazingwekkend lang populair blijven. Ameland, dat was toch – hè, dat is alweer vijf jaar geleden! Maar toen waren de meiden twee en vier, daar kunnen ze toch helemaal geen herinneringen aan hebben?Het was eigenlijk helemaal niet zo’n leuke vakantie. Het was geen strandweer, Rosa was het steeds snel zat op de aanhangfiets, ze was überhaupt over vanalles en nog wat dwars en onhandelbaar en Estelle sliep nog twee keer per dag en deed dat bovendien alleen in haar eigen bed, dus de uitstapjes werden flink beperkt. [...] Lees verder

Herinneringen kweken

Jonge kinderen ontwikkelen gemakkelijk valse herinneringen aan zeer onwaarschijnlijke gebeurtenissen. Aldus onderzoek van de Universiteit Maastricht naar de betrouwbaarheid van het geheugen van kinderen. Van de 91 ondervraagde basisschoolkinderen meende 70 procent ooit een ontvoering door een UFO te hebben meegemaakt nadat zij hier fictieve informatie over hadden gekregen. Onderzoeker Henry Otgaar: ‘In het verleden zijn in de Verenigde Staten leraren aangeklaagd voor jarenlang ritueel kindermisbruik op basis van bizarre, hoogst onwaarschijnlijke herinneringen van leerlingen, die achteraf door experts als valse herinneringen werden gezien, uitgelokt door suggestieve ondervragingen. Het is dus bijzonder relevant om onderzoek te doen naar valse herinneringen bij kinderen.’

Waar ik nou nieuwsgierig naar ben; kun je ook valse herinneringen voor goede gebeurtenissen aankweken. Da’s dan misschien niet eens zo’n gek idee als een kind een beroerde tijd heeft meegemaakt. [...] Lees verder

Foto’s voor later

‘Kijk, dit is mijn oude school, of eigenlijk was dit juist het nieuwe gebouw. In de derde klas kwamen de jongens erbij op onze meisjesschool.’ Mijn dochters kijken me ongelovig aan,  “zat jij op een school met alléén maar meisjes?” Op de volgende bladzijde springen we in de tijd en vier ik mijn tiende verjaardag op een camping in Drenthe. ‘Oh ja, die verschrikkelijke vakantie, de enige keer dat we eerder terug naar huis gegaan zijn. En dat alleen omdat er geen water in de buurt was..’ Elke foto roept herinneringen op aan sferen, anekdotes, verhalen die mij verteld zijn en samen met mijn kinderen blader ik in grote stappen door mijn kinderjaren heen. Wat is dat een mooie laagdrempelige manier om het verleden te ontsluiten. [...] Lees verder

Herstel

Week in, week uit ploeter ik bij de handwerkles. Mijn naald stroef van het zweet in mijn handen, de draad verfomfraaid van het vele uithalen en opnieuw beginnen. De jongens mogen houtbewerken, jaloers kijk ik naar buiten waar ze bezig zijn spijkers in hun plankjes te slaan. Dat zou ik ook wel willen. Maar ik ben tien en heb geen keus, ik ben een meisje en dus heb ik handwerkles. Wanneer ik na maanden het resultaat trots mee naar huis neem zegt mijn moeder “wat is dat voor broddelwerk, haal maar uit, dat kan veel netter”. Vanaf die dag krijg ik op mijn vrije woensdagmiddag thuis naailes. Ik haat het maar tegensputteren helpt niet. Pas als ik perfecte naden stik op het machine, een schortje heb geborduurd en een patroon tot nachtjapon weet om te toveren mag ik stoppen. [...] Lees verder

Hou-vast

Vaderlief ik ben zo blij
op dit grote feestgetij.
Daarom geef ik U
een kusje nu.
En fluister in uw oor
héél oud worden hoor!

Is het echt vijfendertig jaar geleden dat ik dit versje stond op te zeggen aan de rand van het ouderlijk bed? Ik ken het nog steeds, het zingt tegenwoordig vaak rond in mijn hoofd. Sinds ik zelf kinderen heb is het bouwen aan gezamenlijke herinneringen een actueel thema. Helemaal nog niet eenvoudig hoe je dat doet. Want ik ben niet gelovig, leef een weinig traditioneel leven zonder weekenden en aan verplichte familiebezoekjes heb ik een broertje dood. Dus samen bidden voor het eten (en dan stiekem gekke bekken trekken naar je zus),  nieuwe kleren met Pasen (altijd bibberen in te dunne katoenen jurkjes met open sandalen) en de zondagmiddagbezoekjes aan opa en oma (‘Ik mag het Groenland-lepeltje!’) [...] Lees verder