Invoegen
Voorzichtig trek ik mijn kleren aan, het gaat langzaam maar dat geeft niet. Ik ben eigenlijk alweer te moe tegen de tijd dat ik aangekleed ben. Dat hakt erin, zo’n venijnige buikgriep. Maar ik wil nu eindelijk wel weer eens beneden zijn, desnoods ga ik na het eten meteen weer terug naar bed. Mijn maag knaagt, zin in eten, dat is lang geleden. Voetje voor voetje scharrel ik twee trappen naar beneden. ‘Hé mama, je bent weer beter!’ roepen de kinderen verheugd. Ik krijg een dikke knuffel, mijn man ziet het glimlachend aan. Hij weet dat ik nog wel een paar dagen nodig heb om weer op krachten te komen. We kunnen meteen aan tafel, alles staat al klaar, wat een heerlijke luxe. [...] Lees verder
‘Mama, jij had toch een eigen school waar je kinderen leerde naaien?’ “Jazeker en ik had ook wat meisjes die ik opleidde tot naailerares. Dat was erg leuk om te doen.” ‘Maar mam, waarom ben je daar dan mee gestopt?’ Ik weet nog precies waar ik stond ik het mijn moeder vroeg. Ik was een jaar of veertien en ik begreep er niks van. Hoe kon je zoiets nou opgeven? Een zelf opgebouwde school, een eigen bedrijf. ‘Tja, daar dacht ik eigenlijk niet over na. Dat deed je gewoon als je trouwde.’ Ik vond het onbegrijpelijk en ontzettend ongeëmancipeerd. Echt belachelijk. Later vertelde mijn schoonmoeder dat ze als schooljuffrouw werd ontslagen toen ze trouwde. Normale gang van zaken in de jaren zestig. [...] 
Na lang heen en weer gepraat zijn we er uit, we gaan samen in zee. Spannend, een hele nieuwe klus op een voor mij onbekend terrein. Ik denk wel dat ik het kan maar ik heb het nog nooit eerder gedaan. Voor de ander is ook nieuw dus het wordt samen pionieren. Of ik nog wel even een offerte wil maken? Ja natuurlijk, dat hoort er ook bij. Hoe schat ik in hoeveel tijd het me gaat kosten? Of moet ik aan de andere kant beginnen; hoeveel uur heb ik nog over om erin te steken? Maar kom ik daar dan mee uit? Zou het mogelijk zijn om het on the fly bij te stellen of zit ik vast aan de geraamde uren? [...] 
“Papa, wil je met me spelen?”, met haar allerliefste stemmetje probeert de jongste hem te verleiden. Ik zie mijn man kort opkijken om te zien waar ze mee bezig is. Ze heeft waarschijnlijk een maatje nodig bij de theevisite van haar poppenharem. Ze kent het antwoord eigenlijk al, toch probeert ze het. ‘Nee lieve schat, met poppen kun je zelf spelen. Ik ga even door met opruimen. Straks wil ik je wel voorlezen of samen een kruiswoordraadsel doen?’ Ik hoor alleen het eerste deel van zijn gedecideerde antwoord en woest vlammend kolkt de woede door mijn aderen. Hij wijst mijn kind af, au, dat doet pijn. Hoe vaak heb ik niet de taart aangesneden voor de poppen en eindeloos chirurgje en patiënt gespeeld. [...]
Recente reacties