Estelle hikt op de zwemles al wekenlang aan tegen het onder water zwemmen. Ze is als een speer gegaan totdat het gat haar hindernis werd. Ik snap het wel, zelf heb ik alleen mijn A diploma omdat ik niet onder water durfde zwemmen. Dat hoefde destijds pas met je B diploma. Misschien leert ze het wel nooit want het ís ook verschrikkelijk eng. Ik ga nu nóg niet met mijn hoofd onder water. Net als mijn moeder trouwens, die riep bij het zwemmen in de Maas altijd panisch dat haar kapsel niet nat mocht worden. Maar dat was natuurlijk ook gewoon omdat ze niet onder water durfde. Het zit bij ons gewoon in de genen ben ik bang. Ik wil het al bijna opgeven, overweeg zelfs om maar met de zwemles te stoppen. Maar is ze daarmee geholpen?
“Precies haar moeder!” zegt een tante vertederd over mijn dochter. “En die daar”, ze wijst mijn andere dochter aan “dat is echt helemaal je zus.” Als mijn eigen kleine blonde springding net zoveel kattekwaad gaat uithalen als mijn zus staat me nog wat te wachten, misschien moet ik de deuren alvast op slot gaan doen?
Niet alleen tantes en oma’s vergelijken onze nakomelingen graag met eerdere generaties. Vaders en moeders neigen er regelmatig toe samen te vallen met hun kroost. ‘Net zo verlegen als zijn moeder’ vergoeilijkt de moeder het gedrag van haar kind als het even de kat uit de boom kijkt. Maar is dat ook zo? Misschien past zijn terughoudendheid bij zijn leeftijd of was de situatie onoverzichtelijk? Of was het een aarzelende start van een verder succesvolle middag? Heeft de moeder gezien hoe gemakkelijk hij zich aansloot bij het groepje in de zandbak? “Helemaal niet erg joh, ik vind rekenen ook veel leuker dan taal” zegt een vader tegen zijn zoon die worstelt met een opstel. Goed bedoeld waarschijnlijk, maar heeft de vader aan zijn zoon gevraagd of dát het probleem is of gaat hij er automatisch van uit dat hun belangstelling gelijk is? Wil de jongen gerustgesteld worden of is hij meer geholpen met een brainstorm om tot een goed onderwerp te komen en gaat het schrijven dan vanzelf?
Ik kijk nog eens goed naar mijn eigen dochters, haal me oude foto’s voor de geest, maar hoe goed ik ook mijn best doe – zelfs als ik mijn ogen een beetje dichtknijp – ik zie niet wat mijn tante bedoelt. Ik bedoel precies hetzelfde als mijn zus en mij kunnen mijn dochters toch niet zijn? Op zijn minst zit er de helft van mijn man, een hele andere genenfamilie, bij gemixt. Ik wil proberen om zonder (voor)oordeel naar mijn kinderen te kijken maar dat is nog helemaal niet gemakkelijk. Ik moet mijn best doen om los te laten wat ikzelf heb meegemaakt en openstaan voor de leerweg van een nieuw kind. Dat met vallen en opstaan zijn eigen route uitstippelt. Al ik mag ik hier en daar natuurlijk best een handje helpen als ik er maar niet van uitga dat het net zo zal gaan als bij mezelf.
“Hé Estelle, ik zie dat je het spannend vindt om door het gat te zwemmen maar ik weet zeker dat het je op een dag gaat lukken en dan ben ik zo blij voor je. Dan gaan we het meteen vieren!” ‘Echt waar? Krijg ik dan ook een kadootje?’ “Zou dat helpen denk je?” Haar hele snoetje licht op, stralend knikt ze zo hard ze kan. “Dan doen we dat, afgesproken!” En wat denk je, de week erop zwemt ze door het gat. Toch geen existentiële angst voor onder water zwemmen in de genen blijkbaar…
Oh, wat goed is dit om te lezen. Knap om je bewust te zijn en dan het los te laten en onbevooroordeeld iets/iemand te benaderen.
Dat is inderdaad helemaal niet gemakkelijk.
Ik vind ook dat jij zo creatief bent in het vinden van andere manieren en oplossingen. Eigenlijk vind ik jou op die manier en die gebieden ook een kunstenaar!
Hartelijke groet, Coby
dag Coby, In mijn teksten probeer ik theorie en praktijk te verbinden en je doet me blozen met je complimenten… Maar zoals je al zegt is het niet gemakkelijk, oefenen, oefenen, oefenen dus.
Sluit me helemaal bij Coby aan!
Prachtig opgelost, leuk en creatief. Mijn zoon durfde niet te duiken, alleen als ik het met hem samen deed, nu duikt hij naar 60 meter maar ik ga niet mee.
groet Luuk
Ja, dat gat, een probleem voor veel kinderen. Ook voor het zoontje van een heuse waterrat.
En ja, iets leuks in het vooruitzicht stellen, grof gezegd omkopen of een wortel voor houden, werkt prima. Maar het meest toch nog het vertrouwen dat je toont.
Elk mens is uniek, en ook al herken je een hoop van jezelf of van een ander, ieder kind verrast toch steeds weer.
Mooi verteld. :-)
Weer een mooie eyeopener! Met zo’n vraag lok je meer uit dan met vaststellen van overeenkomsten en verschillen!!
Leuke nadenker.
Tja zo’n frisse blik doet wonderen! wat je zo prachtig beschrijft, metamama, is dat je ouderschap een stuk leuker wordt als je af en toe even echt kan stil-staan en over je eigen schouder mee kijken hoe je het nou eigenlijk doet?! Als je je dat dan afvraagt, vertelt een situatie z’n eigen antwoord. Mooi he, dat een ander dan denkt: Hoe kom je erop?
Reactie is geredigeerd