Woensdagmiddag, Rosa’s vriendje Japie komt mee uit school en we gaan eerst een boterham eten. “Thuis mag ik nooit zelf mijn brood smeren. Mijn moeder vraagt gewoon wat ik er op wil hebben. Jullie eten altijd aan tafel hè?” zegt hij en door de manier waarop hij het zegt meen ik naast verbazing ook enige jaloezie te bespeuren. “Waarom eigenlijk?” Goede vraag, daar heb ik al een tijdje niet meer over nagedacht. ‘We eten aan tafel omdat ik het fijn vind om samen te eten en dan te horen hoe de dag is geweest. Of om alvast te bedenken wat we die dag gaan doen.’ “Ontbijten jullie dan ook aan tafel?!” zegt hij stomverbaasd. Dat schijnt een zeldzaamheid te zijn tegenwoordig maar inderdaad, dat doen wij, al is het maar om mezelf wat opstarttijd te gunnen ’s ochtends. Het is vaak heel genoeglijk, terwijl ik broodtrommeltjes klaarmaak en fruit in bakjes doe, eten de meiden en kletsen de oren van mijn hoofd. Er blijft op dat tijdstip weinig van hangen moet ik bekennen.
Samen eten geeft structuur en het schept een band. Idealiter. Want denk niet dat ik het leuk vind als iedereen zich in het hoogste tempo ongegeneerd zit vol te proppen en dan als een haas de tafel weer wil verlaten. En als de sfeer aan tafel te snijden is, wat ook hier heus wel eens voorkomt, gooi ik liefst het bijltje erbij neer. Toch zijn de maaltijden misschien wel bij uitstek de momenten waaraan je kunt aflezen hoe de vlag van het gezinsleven erbij hangt. Is er tijd en aandacht voor elkaar, is het eten met zorg bereid (waarmee ik geen copieuze vijfgangen diners bedoel), komt iedereen aan bod, staat men open voor invloeden van buitenaf (wie mag er mee-eten), is er ruimte voor variatie?
Vroeger bij ons thuis moesten we ’s morgens, ’s middags en ’s avonds samen aan tafel, zeven dagen in de week, het jaar rond. Omdat de nadruk op moeten lag, waren dat lang niet altijd gezellige seances. Bij mijn man thuis daarentegen werd niet perse aan tafel gegeten en at iedereen als het hem of haar uitkwam. Volgens zijn zeggen maakte zijn moeder gewoon een bordje voor wie wilde eten. Bij hem thuis was er geen ‘samen’.
Samen proberen we het midden te vinden. En Japie mag altijd komen mee-eten. Hoe is dat jou?
ill. Triniteitsikoon van Roublev
Met twee pubers en allemaal verschillende schooltijden schiet het ontbijt er bij in om voltallig aan tafel te zitten en in het weekend willen ze uitslapen. Daarom maken we wel een traditie van een verjaardagsontbijt, ongeacht wie hoe laat vertrekken moet; om zeven uur ontbijt met toeters en bellen en dat is heel gezellig. Het avondeten doen we aan tafel, het enige moment om echt allemaal bij elkaar te zijn. Dat vind ik ook heel belangrijk en extra gasten zijn ook altijd welkom ))
Met de kinderen altijd aan tafel gegeten, behalve ontbijt. Ik heb zo’n hekel aan vroeg opstaan, dat ik dat altijd zo laat mogelijk deed, dus hast je rep je.
Thee drinken in de middag, als ze van school kwamen, dat was het fijnste moment om elkaar dingen te vertellen.
dag Dianne, die gezinsgewoontes groeien natuurlijk mee en veranderen, dat geloof ik graag. Knap dat jullie verjaarsontbijten ook nog gezellig zijn in de vroege ochtend!
dag Luke, dat vroege opstaan is ook mijn hobby niet ;-) De goeie oude theepot in de middag, dat is ook zo’n mooi moment, jammer dat daar vaak zo geringschattend over gedaan wordt.
wat een goeie; het gebruiken van de maaltijd laat zien hoe de vlag er bij een gezin bij hangt. Vroeger toen mijn kinderen nog op de basisschool zaten, ontbeten we samen, nu doe ik dat vaak alleen nog samen met dochter. ’s Avonds eten we altijd samen. ik zou niet zonder kunnen