‘Oh nee hè, kijk nou wat er gebeurt, dat gaat niet goed, het kleintje wordt verstoten!’ roept mijn dochter verschrikt als ze ziet hoe de moederijsbeer haar jong op de grond laat stuiteren. Ik sus dat het zo’n vaart niet zal lopen, dat het voor de moeder ook allemaal nieuw is en ze het nog moet leren en dat ijsbeerbaby’s daar op gebouwd zijn. Acht jaar geleden stond ik zelf te stuntelen met mijn eersteling en vreesde ik de dag dat ’t kindje in een onbewaakt ogenblik van de commode zou vallen. Wat voelde ik me onhandig en onzeker, en ik kon haar ook niet vragen of ik het allemaal wel goed deed. Ik prutste met kleertjes aantrekken, aarzelde over wel of niet troosten bij het huilen en wist me geen raad als ze niet wilde slapen volgens het schema van de kraamzuster. Maar elke dag keerden dezelfde handelingen terug, als rituelen, en gaandeweg raakte ik vertrouwd met het verzorgen van ons hummeltje. Door praktisch bezig te zijn groeide het vertrouwen in mijn moeder-kunnen. Gelukkig werd mijn commode-nachtmerrie geen bewaarheid, maar als kersverse moeder heb ook ik mijn lessen wel gekregen. Die keer dat ik in haar vinger knipte en het bloed eruit spoot, dat ik vergeten was de babyfoon aan te zetten en ze urenlang (?) had liggen huilen, dat haar prakje te warm was en ze haar tong brandde. En toen ik dacht het bij de tweede allemaal wel te weten, bleek het een heel ander kind… en begon het leren van voor af aan.
Mijn lief was in het begin net zo onzeker als ik over hoe het allemaal moest en sterk geneigd het aan mij over te laten. In die tijd was ik echter kostwinner, dus na mijn zwangerschapsverlof zou hij het merendeel van de zorg op zich nemen. Dapper moedigde ik hem aan het op zijn eigen manier uit te vinden. Al dacht ik diep in mijn hart dat mijn manier natuurlijk de beste was. De luiers zaten aan de losse kant en hij gebruikte de plasgootjes niet, hij vouwde de was heel anders dan ik, sloeg geen voorverwarmd handdoekje om het blote kind als hij het meenam naar de douche, gaf het potje eten koud uit de koelkast en maalde niet om bij elkaar passende broekjes en truitjes. Maar ze voer er wel bij en ik zag de band die zij opbouwden met de dag sterker worden.
Om me heen zie ik hoe veel mannen hoofdschuddend ter verantwoording worden geroepen door hun vrouw, of erger nog, gecorrigeerd waar de kinderen bij staan. Sommige vrouwen doen het stiekem over zodra manlief de hielen heeft gelicht, om vervolgens te klagen dat alle zorg uiteindelijk toch op hun schouders neerkomt. Dat is natuurlijk niet zo gek, als hij de kans niet krijgt het op zijn eigen manier uit te vinden en succeservaringen op te doen.
De enige manier om vertrouwd te raken met het kind dat je in de schoot geworpen krijgt, is doen-doen-doen, te beginnen met de basale verzorging. Voor een eerlijke zorgverdeling is zelf meer buitenshuis werken dus niet genoeg. Het garandeert niet automatisch dat je man de ruimte krijgt. Daarvoor is iets anders nodig: de moed om naast je eigen maatstaf die van een ander te accepteren. Anders verstoot je voor je het weet niet je kind, maar wél je man en ben je nog verder van huis.
illustratie; Niels Snoek
Treffend neergezet, en zeer herkenbaar.
gut ja, ik heb de nageltjes ook wel eens veel te kort afgeknipt en ik heb tijdens het haren knippen in hun oor geknipt. Dat doet erg zeer en bloedt behoorlijk.
Mijn dochter heb ik opgesloten in de auto. De sleutels zaten nog in het contact en ik smeet zo de deur dicht. Oeps!
oh ja…dat niet willen slapen volgens de voorschriften en inderdaad, moet je nu wel of niet troosten wanneer je bay huilt. Ik deed het altijd wel.
En mannen moeten inderdaad de ruimte krijgen om vader te zijn (maar koud eten zo uit de koelkast vind ik zelf erg goor en daar had ik wel wat van gezegd ;))
heel herkenbaar, aanbevolen!
Ging me best goed af bij ons eertse kind, had het jong geleerd bij mijn jongste zusje, was 15 jaar.
Komt nog wel eens een blog over.
groet Luuk
Herkenbaar….maar als man kan je maar 1 ding doen en dat is stoicijns doorgaan ook qua huishouden en ook al het geroep om een werkster maar mooi laten gaan, want dat ben ik ook voor een deel.
Dag Grutte Pier, dankjewel, ik meende al eens iets in die geest bij jou gelezen te hebben maar ik kon het niet terugvinden.
dag Zoë, echt waar? Schandalig ;-) En lukte het jou om je man destijds de zorgt toe te vertrouwen?
dag Gala, ik heb ook niet altijd mijn mond gehouden hoor maar het was wel oefenen om de goede toon daarin te vinden. Hoe ging (gaat) dat bij jullie?
dank je Rachel!
dag Luke, aha, je had al jong geleerd om oud te doen, dat is ook een manier!
dag Rene, dappere houding, jij staat blijkbaar sterk in je schoenen of je hebt een grote wil om het samen te doen? Immers waarom zou je je best blijven doen als het niet gewaardeerd wordt wat/hoe je doet.
Ik zou bijna zeggen, wie kent ze niet, die momenten dat je je zo’n verschrikkelijk slechte ouder voelt… Op Ouders Online hebben er ook mooie draden over gelopen.
Je hebt gewoon hartstikke gelijk. De theorie zat er best in toen wij kinderen kregen, maar de beste praktijk bleek toch dat ik naar mijn werk was als pappa zorgde. Er moet gewoon even een schakelaar om. Pappa doet het niet minder goed, maar anders. En verrassing, onze kinderen hadden er totaal geen moeite mee, terwijl die er ook nog eens de (wéér andere) routine van een kinderdagverblijf bij hadden :-)
metamama, mijn man zorgde voor de kinderen als ik aan het werk was en dat was voor mij geen probleem. Hij is inmiddels wel vertrokken, maar dat is een ander en lang verhaal:))
Eh.. eh.. de vader van Kylian zorgde alleen voor hem, wanneer het hem uitkwam. Dat was niet zo heel vaak, omdat hij niets van de televisie wilde missen. Toen ik weer aan het werk moest ging hij een weekje vissen in Frankrijk, zo, van zoek maar uit hoe je het oplost met het kind. Ik heb ontslag genomen en was daarom volgens hem een parasiet. Maar goed, hij is na ons vertrek enigszins bijgedraaid en heeft toch wel het een en ander aangeleerd.
En die commodenachtmerrie, hoe herkenbaar!
Reactie is geredigeerd
hahahaa de nachtmerrie van elke pasgewordenmoeder.. zo herkenbaar maar hoe dan ook de kids worden wel groot door een koud prakkie of een lekkende luier ;)
xxx