Verlegen stapt ze bij me binnen. Ik weet van de buurvrouw dat ze graag bij me komt poetsen maar zich schaamt dat haar Nederlands beperkt is. Ze wil graag oefenen en heeft gevraagd of ik, net als de buurvrouw, tijdens haar pauze samen koffie wil dringen.

Dus dat doen we. In het begin met veel lange pauzes en ‘sorry, ik begrijp het niet’ over en weer. Als ik vraag hoeveel kinderen ze heeft komt ze er niet goed uit. ‘Drie’, zegt ze, ‘een jongen en een meisje’. Ik steek twee vingers op ‘twéé kinderen dus, een jongen en een meisje.’ ‘Nee’, zegt ze ‘dríe! Is moeilijk.’ Is moeilijk, dat zegt ze als ze de woorden niet kan vinden, maar wat zou ze daar nu mee bedoelen? [...] Lees verder

Heb ik het adres eigenlijk wel goed genoteerd? Hopelijk klopt de tijd die in mijn agenda staat. Ze hebben zichzelf aangemeld, dat is mooi. Als ze nu maar niet verwachten dat ik met een toverstafje alles kom oplossen. Wat is hun vraag ook alweer? Heb ik alles wel goed doorgenomen?

‘Zeg, doe eens rustig jij, je zit helemaal te bibberen achter het stuur, wat is dat nou?’ spreek ik mezelf vermanend toe. Terwijl ik onderweg ben naar een nieuw gezin meanderen onzekere vragen door mijn hoofd. Ik ken het inmiddels van mezelf. Het blijft spannend om voor het eerst ergens over de drempel te stappen. Wat tref ik aan? Vinden we elkaar? Tegelijkertijd is het mijn manier om me op te laden, scherp te stellen, nieuwsgierig te worden en afgestemd te raken. [...] Lees verder