Moeder-instinct
“Volgens mij krijgt de poes jongen.” Mijn man gelooft er niks van ‘ze is toch aan de pil, dat gaat heus wel goed.’ Maar ik heb mijn twijfels, ze is zo dichtbij-ig, ze ligt steeds languit en volslagen voor pampus op de bank en bovendien voel ik haar tepels plotseling terwijl me die nooit eerder waren opgevallen. Als twee weken later de dierenarts mijn vermoeden bevestigt barst de plaatsvervangende nesteldrang bij mij in alle hevigheid los. Ik lees poezenboeken, denk over nestkisten en loop met poezenogen door het huis op zoek naar een geschikt plekje om te bevallen. Ook al is het nog lang niet zo ver, echt ver weg is het niet want poezen – zo hoorden we tot onze grote schrik – dragen maar negen weken. [...] Lees verder
Routineus vul ik tijdens het ontbijt de trommels met bruine boterhammen, één met kaas, en bij wijze van concessie één met chocopasta. Dan nog de drinkbekers en een stuk fruit en ze kunnen er weer een hele schooldag tegenaan. Tevreden sorteer ik de stapeltjes uit. Dat heeft deze moeder weer mooi voor elkaar. “Mama, mag ik een koek mee?” Pardon, waar komt dat opeens vandaan? “Iedereen heeft altijd een koek mee en wij nooit. Wij hebben altijd fruit, ik wil ook een koek mee naar school.” Iedereen – altijd, galmt het na in mijn hoofd. Hebben kinderen op deze leeftijd wel vaker last van, het is aan mij om dat te relativeren. Aan de andere kant, misschien ben ik wel te braaf? [...] 
‘Weet je nog, daar speelden we altijd mee op Ameland. Wat was het daar leuk hè?’ ‘Oh jaa’, slaakt de jongste een verzaligde zucht, ‘en toen zat ik in zo’n bakje achter de fiets, met mijn poppen en jij had een aanhangfiets. Dat was echt heel erg leuk.’ Ze spelen in bad met twee onooglijke plastic poppetjes die, in tegenstelling tot menig verantwoord aangeschaft speelgoed, verbazingwekkend lang populair blijven. Ameland, dat was toch – hè, dat is alweer vijf jaar geleden! Maar toen waren de meiden twee en vier, daar kunnen ze toch helemaal geen herinneringen aan hebben?Het was eigenlijk helemaal niet zo’n leuke vakantie. Het was geen strandweer, Rosa was het steeds snel zat op de aanhangfiets, ze was überhaupt over vanalles en nog wat dwars en onhandelbaar en Estelle sliep nog twee keer per dag en deed dat bovendien alleen in haar eigen bed, dus de uitstapjes werden flink beperkt. [...] 
‘Mama, ik vind dit niet leuk’, een gloeiend hoopje mens ligt tegen me aan te branden. Mijn oudste dochter is geveld door de griep. In de krant staat dat er zoveel mensen ziek zijn, dat je van een epidemie kunt spreken. Als je dat leest is het toch heel anders dan wanneer het zich in je huis afspeelt. Rosa hangt verlept in de kussens en meer dan gekreun, gesteun en onnavolgbaar ge-ijl komt er niet uit. Echt ziek dus. Niet schoolziek of een dagje aanklooien met een extra DVD, maar de vinger aan de pols houden of de temperatuur niet te ver oploopt en kijken of er af en toe een slokje in wil gaan.
“Papa, wil je met me spelen?”, met haar allerliefste stemmetje probeert de jongste hem te verleiden. Ik zie mijn man kort opkijken om te zien waar ze mee bezig is. Ze heeft waarschijnlijk een maatje nodig bij de theevisite van haar poppenharem. Ze kent het antwoord eigenlijk al, toch probeert ze het. ‘Nee lieve schat, met poppen kun je zelf spelen. Ik ga even door met opruimen. Straks wil ik je wel voorlezen of samen een kruiswoordraadsel doen?’ Ik hoor alleen het eerste deel van zijn gedecideerde antwoord en woest vlammend kolkt de woede door mijn aderen. Hij wijst mijn kind af, au, dat doet pijn. Hoe vaak heb ik niet de taart aangesneden voor de poppen en eindeloos chirurgje en patiënt gespeeld. [...] 
‘Oh jee, is de muziekles al om tien vóór half vier, ik dacht om tien óver.’ We rennen en vliegen en halen het nog net. Elk nieuw schooljaar is het blijkbaar nodig dat alle clubjes hun tijden wijzigen. Het duurt een tijdje voor dat in mijn systeem zit. Gelukkig verandert er meer. Mijn oudste dochter heeft nu zelf in de gaten welke dag het is en wat haar te doen staat. En ze herinnert me daar aan (al is het aan de late kant). Voor mij een kans om te proberen of ik de agendabewaking bij haar een beetje los kan laten. Dat is wel even wennen.
Recente reacties