Lief
“Ik vind je lief” en mijn jongste van acht vlijt zich genoeglijk tegen me aan. We zoeven over de snelweg, het schemert, de lantaarnpalen zijn net aangefloept en we moeten nog dik een half uur voor we thuis zijn. Gezellig zo samen in de auto. “Ik vind jou ook lief” Het komt uit mijn tenen. Ik doe mijn best om dit soort woorden niet op de automatische piloot uit mijn mond te laten rollen. Soms ontkom je er niet aan maar deze keer is het echt helemaal echt. Konden we nog maar uren zo doorrijden, weg van alle dagdagelijkse gedoe. Waarom vind ik haar eigenlijk zo lief? Laat me dat eens hardop uitspreken al ben ik dat van huis uit niet gewend. [...] Lees verder
‘Mag ik jullie iets vragen?’ staat de buurvrouw van twee huizen verderop met een rood hoofd aan de deur. ‘Ik heb spontaan een weekendje weg georganiseerd maar ik ben even helemaal vergeten oppas te regelen voor de poes en het konijn. Zijn jullie thuis en zou je ze eten willen geven?’ Heerlijk herkenbaar, natuurlijk doen we dat graag, geen enkel probleem. Ik zie de buurvrouw zelden, we drinken geen koffie bij elkaar, maar met zulke praktische zaken helpen we elkaar regelmatig uit de brand. Dat is waar ook, ik moet nog regelen wie er morgen de oudste ophaalt van dansen. Want het is leuk om een intensief dansende dochter te hebben, maar je rijdt je suf en het komt logistiek niet altijd handig uit. [...] 
‘Ma-ham, luister je wel?’ klinkt het doordringend naast me. ‘Jazeker, ik hoor je luid en duidelijk’ zeg ik monter terwijl ik ons met de auto door het drukke spitsverkeer loods. ‘Nou dus toen zei Marieke…’ Naast me babbelt dochter Estelle van acht over de gebruikelijke schoolpleinperikelen. Met een half oor hoor ik het aan, ondertussen kijk ik in gedachten de keukenkast door en broed op het gesprek dat ik vanochtend met een stel ouders voerde. Multitasken is een tweede natuur geworden. Oeps, bijna een fietser over het hoofd gezien, even de aandacht erbij houden. ‘Dat is toch niet normaal?!’ klinkt er verontwaardigd naast me. Vragend kijkt ze me aan, of ik daar mijn gefundeerde mening maar even over wil geven. ‘Tja, dat hangt er vanaf’ probeer ik laf. [...] 
‘Kijk eens wat ik voor je heb meegebracht’ zeg ik enthousiast als ik terugkom uit de stad. Verwachtingsvol graait dochter Estelle in mijn tas. ‘Oh, is dat alles, wat moet ik daar nou mee?’ ze draait zich om en druipt teleurgesteld af. ‘Dat is toch handig, een map om al je muziekspullen in te doen? Ik dacht, dan heb je tenminste alles bij elkaar. Ik dacht dat je dat fijn zou vinden.’ ‘Heb ik dat gezegd dan?’ ‘Nee, maar ik zag je zo hannesen met al die losse papieren dus toen dacht ik…’ ‘Ja, toen dacht je dat ik dat handig zou vinden, maar dat vind ik dus niet’ zegt ze. ‘Jammer van het geld’ voegt ze er droog aan toe. [...] 
Vroeger kwam ik veel over de vloer bij wat in mijn ogen Het Ideale Gezin was. Een zoete inval, warme moeder, hecht en toch elkaars ruimte respecterend, aan tafel ging het over politiek & cultuur, feesten tot in de kleine uurtjes maar ook lome zwijgzame zondagmiddagen met een boek en een pot thee in de bloemige tuin. Toen de kinderen twintigers werden kregen de zussen ruzie omdat ze elkaars partner niet zagen zitten. De vader nam het op voor de oudste. De jongste ontplofte, zei dat ze vroeger al nooit gezien werd zoals ze was en geen voet meer over de drempel zou zetten. Met terugwerkende kracht viel de idylle van het gelukkige gezin in duigen.
Voorzichtig trek ik mijn kleren aan, het gaat langzaam maar dat geeft niet. Ik ben eigenlijk alweer te moe tegen de tijd dat ik aangekleed ben. Dat hakt erin, zo’n venijnige buikgriep. Maar ik wil nu eindelijk wel weer eens beneden zijn, desnoods ga ik na het eten meteen weer terug naar bed. Mijn maag knaagt, zin in eten, dat is lang geleden. Voetje voor voetje scharrel ik twee trappen naar beneden. ‘Hé mama, je bent weer beter!’ roepen de kinderen verheugd. Ik krijg een dikke knuffel, mijn man ziet het glimlachend aan. Hij weet dat ik nog wel een paar dagen nodig heb om weer op krachten te komen. We kunnen meteen aan tafel, alles staat al klaar, wat een heerlijke luxe. [...] 
‘Maar zo wil ik het niet. Ik had het me anders voorgesteld!’ Huilend zit ze tegenover me. Met moeite slik ik mijn eigen tranen weg, want o wat is dat herkenbaar. Deze moeder wil helemaal niks geks. Ze wil spelletjes doen, kletsen, knutselen, kneuteren en het samen gezellig maken op een vrije dag. Maar telkens weer draait het uit op ruzie, op gedoe, wil de een niet wat de ander wil en voor ze het weet is ze aan het schipperen en politie-agent spelen en is de knusheid ver te zoeken. Toen ik haar vroeg hoe ze haar verlangen naar gezelligheid op een andere manier vorm kon geven brak ik haar laatste strohalm. Weg is de hoop dat ik haar tips ga geven hoe ze de kinderen gezellig samen kan laten spelen. [...]
Recente reacties