Ik stond erbij en ik keek ernaar
Dwars door de zoele zomerstilte hoor ik in de verte al het vrolijk geschater en gegil van de bosspeeltuin op een zonnige zondag. Zal ik er even neerstrijken voor een kopje koffie of is dat zonder kinderen iets waar ik spijt van ga krijgen? Als ik een vrije stoel gevonden heb blijk ik pal naast een familiefeestje beland. Ik kan niet meteen onderscheiden wie er jarig is, iedereen lijkt wel een cadeau te krijgen. Misschien vieren ze hun gezamenlijke zomerverjaardagen? Slim om dat te combineren en er een uitje van te maken, complimenteer ik mijn buren in gedachten. Het oudste kind, een beginnende puber, neemt een kleuter op sleeptouw en sjouwt met hem naar de pomp. ‘Pas op dat ie niet nat wordt’, roept oma er achteraan ‘hij heeft zijn nieuwe blouse aan!’ [...] Lees verder
Plotseling hoor ik de kinderarts zeggen: ‘Misschien is het inderdaad beter om niet langer af te wachten. Laten we haar een paar dagen ter observatie opnemen in het ziekenhuis. Dan heeft ze meteen toegang tot alle onderzoeken en is hopelijk vóór de feestdagen duidelijk wat er aan de hand is.’ Ik slik. Zojuist heb ik verteld hoeveel zorgen ik me maak en nu de arts dat ‘niet pluis-gevoel’ serieus neemt, overspoelt me een golf van paniek. Stel dat er écht iets aan de hand is? De afgelopen drie maanden zijn we de dagen doorgekwakkeld in het vaste vertrouwen dat het wel weer over zou gaan, maar stel dat… Ik durf niet verder te denken. Het meest waarschijnlijke was een bacterie die buikpijn veroorzaakt, maar die is niet gevonden bij het bloed- en ontlastingonderzoek. [...] 
Recente reacties