Het heeft even geduurd maar daar is ze dan, mijn eerste kind. Al die maanden zat het veilig in mijn buik, heb ik braaf sapjes in plaats van alcohol gedronken. Ik stopte op tijd met werken en deed gedwee een middagslaapje. Ik verdroeg het geneuzel van de verloskundige en bereidde me voor op de bevalling met een vage pufcursus. Maar nu is het dus zover, mijn kind is geboren. Een half uur geleden twijfelde ik nog even of het wel een kind zou zijn, ik was al uren aan het werk voor een wezen dat ik nog nooit gezien had. Misschien was het wel een hondje? Het is duidelijk, zwangerschap leidt tot hersenverweking. Ik verman mij, of kun je dat in zo’n situatie niet zeggen, en concentreer me op het laatste stukje. Het is een eitje, jawel nog één flinke duw en hopla daar is ze.
In een serene stilte aanschouwen we ons eigen wereldwonder. Fijn dat het dienstdoend personeel zich aanpast aan onze bezonken stemming. Dan is enige actie gewenst, er moeten tenen geteld en agpars gescoord. Er zweeft een schaar tussen ons in, ‘wie biedt?’ lijkt de vraag. Ik pak ‘m aan, wat me een verbaasde blik van de verloskundige oplevert, ‘wil je man dat niet doen?’, maar nee, dit is mijn taak. Mijn man is allang blij. Ik knip haar los met de woorden ‘daar ga je, op eigen benen’, want zo voelt het. Vanaf nu moet het meisje het zelf doen. De wenkbrauwen van de verloskundige schieten omhoog, de kraamzuster slaakt een kreet. Het personeel is in shock, zoiets hebben ze nog nooit meegemaakt. Zit ik in de verkeerde film? Ben ik echt meteen een ontaarde moeder? Ik bedoel toch niet dat ik niets voor mijn kind over heb, ik blijf er heus wel bij. Maar nu zal ze zelf moeten ademen, zelf moeten eten, zelf moeten groeien. Ik sta erbij en kijk ernaar. En ik zal de voorwaarden scheppen, pleisters plakken als het nodig is, maar ik ga niet meer voor haar ademen. Dat is nu háár taak. Het leven is begonnen, aan de slag!
Misschien was ik er vroeg bij, dat zou kunnen. Maar ik geloof dat de primaire taak van ouders is hun kinderen naar zelfstandigheid te begeleiden. En daar begin je niet pas mee in de puberteit. Wanneer – of door welk voorval – realiseerde jij je dat je kind los staat van jou?
Heel mooi verhaal, om nooit te vergeten. Ik had het toen ik boodschappen had gedaan met de fiets en ik mijn zoon op de grond kon zetten toen ik de fiets in de berging zette. Of nee, toen de bevalling begon; heel zijn leven had ik hem beschermd en nu moest hij vast iets griezeligs doorstaan zonder dat ik er iets tegen kon doen.
Mooi verhaal…ik zit in de losmaakfase. Nu, nu ze het met 2,5 erg naar de zin heeft in de creche en heel makkelijk met anderen speelt en wanneer ze zelf de trap oploopt. Ik er op afstand nog wel achter.
wáár en mooi vlot geschreven. Mijn eerste was een huilbaby, wat ik ook deed. Het voelde los maar was het niet. Ik kocht een draagdoek en wonder boven wonder hielp dat.
Het is best een moeilijke vraag die je daar stelt. Een om over na te denken, wat ik nu ook doe -)) Een kind maakt zichzelf los op een gegeven moment en dat heb je maar te nemen :-))
Janneke, je reageerde net op mijn blog. Misschien vind je dit https://%20www.volkskrantblog.nl/bericht/157737 ook wel leuk om te lezen. Over loslaten gesproken -)
dag Ellen, dat beschrijf je mooi, de eerste keer dat je je kind ‘achterlaat’ is een indrukwekkende ervaring. Wat maakte dat je dat aandurfde?
dag Rene, welkom hier. Een vette glimlach hier want inderdaad die peuters laten zich goed gelden. Op een afstandje er achteraan, dat is wat ze nog héél lang nodig hebben ;-)
dag Dianne, dank voor je compliment en fijn te horen dat de tekst tot nadenken stemt. Een huilbaby, dat is een hele klus! Want houden van komt mettertijd maar hoe verbindt je je met je kind wanneer het je continu overstemd. Misschien hielp het lijfelijke contact daarbij dat je met de draagdoek initieerde? Heb je dat zo ervaren? (je puberdicht geeft een foutmelding maar ik zoek ‘m nog wel op op je blog)
En nu moet ik snel naar mijn opleiding tot ouderschapsconsulent. Op dit blog hoop ik theorie met de praktijk te verbinden, jullie reacties zijn me daarom heel dierbaar! Dank je wel.
mijn kinderen stonden fysiek los van mij nadat de navelstreng was doorgeknipt maar mentaal gaat het stapje bij beetje.
groet Z
Toen Zoonlief niets meer anders kon dan huilen en ik hem na drie weken na zijn geboorte moest achterlaten in het ziekenhuis. Niet zozeer dat ik het gevoel had dat ik hem begeleidde naar zelfstandigheid maar dat ik mij realiseerde dat hij zijn eigen pad te bewandelen heeft. En wat ik kan doen is zijn pad afentoe aanvegen. Of een hekje naast het pad moet iets verder weggezet worden of juist dichterbij. En soms rest even niets anders dan tijdelijk afsluiten maar het blijft zijn pad.
Reactie is geredigeerd
dag Zoë, fijn dat je even aanwaait. Herinner je je ook een situatie waarin zo’n die mentale stap voor het eerst maakte?
dag Dejoker, dat is het inderdaad hè, dat ieder mensenkind zijn eigen pad moet bewandelen. En dan kun je als ouder wel proberen of je kunt helpen die weg begaanbaar te maken maar je kunt ze er niet overheen (blijven) dragen. Vervolgens is het wikken en wegen waar die hekjes moeten staan ;-)
metamama,
toen ik stopte met borstvoeding misschien? Of dat ik weer aan het werk ging en de zorg aan een ander moest overlaten. Het zijn soms kleine stapjes. Een hele grote stap vond ik dat ze buiten gingen spelen zonder mijn toezicht en dat ze alleen naar school fietste.
Helemaal mee eens, dat heb je mooi gezegd.
Ben je familie van Ydo van Bockel???
Pingback: Liefdevolle verwaarlozing | MetaMama