“Volgens mij krijgt de poes jongen.” Mijn man gelooft er niks van ‘ze is toch aan de pil, dat gaat heus wel goed.’ Maar ik heb mijn twijfels, ze is zo dichtbij-ig, ze ligt steeds languit en volslagen voor pampus op de bank en bovendien voel ik haar tepels plotseling terwijl me die nooit eerder waren opgevallen. Als twee weken later de dierenarts mijn vermoeden bevestigt barst de plaatsvervangende nesteldrang bij mij in alle hevigheid los. Ik lees poezenboeken, denk over nestkisten en loop met poezenogen door het huis op zoek naar een geschikt plekje om te bevallen. Ook al is het nog lang niet zo ver, echt ver weg is het niet want poezen – zo hoorden we tot onze grote schrik – dragen maar negen weken.
Als manlief een doos prepareert die uit de supermarkt is meegekomen scheld ik hem de huid vol; ‘die is niet goed, ik had toch gezegd dat het een bananendoos moest zijn?!’ De heftigheid waarmee ik reageer verbaast me, maar het komt van diep. Verdorie, er is toch iemand die voor onze Mobje moet opkomen. Ze is ook nog zo jong, amper 15 maanden, het is toch geen leeftijd voor een moeder. Zou ze wel weten wat er aan de hand is, zou ze straks wel snappen wat er van haar verwacht wordt?
Het is een wonderlijk soort verantwoordelijkheidgevoel dat me bevangt. Tegelijkertijd is het overduidelijk dat poeslief voor het kroost gaat zorgen. Geen haar op mijn hoofd dat ik dat van haar ga overnemen. Maar ik wil zo graag dat het haar goed gaat, dat ze niets tekort komt, dat het allemaal een beetje soepel gaat. Zou ik dat later als oma precies zo ga ervaren? Ik begin een heel klein beetje te begrijpen welke vreugde en zorgen en er bij het grootouderschap horen. Hoe ik dan met argusogen en een rugzak vol ervaring toekijk hoe mijn dochters zelf het wiel aan het uitvinden zijn. Zou ik dan mijn mond kunnen houden of is het juist goed om de opgedane ervaring te delen?
Haha, leuk !
Als tante is het al moeilijk, laat staan als oma (of poezemoeder)
Ze weten precies wat ze moeten doen hoor,dat is wel goed geregeld door de natuur
Wat je alleen niet moet doen is die bananendoos ,daar zit gif in van de bananen!
Zoek maar eens op op internet
De eerste en laatste keer dat mijn kat moest bevallen wilde ze niets weten van de doos die ik klaar gezet had.
Integendeel, ze liep me bloedend en persen en mauwend achterna….. het ging niet goed. Er kwam een achterpootje dat tijdens een perswee bewoog, dus het leefde nog.
Heel voorzichtig heb ik haar geholpen met mijn pink.
Pas toen het eerste kitten er was bleef ze in de doos en kreeg ze in het volgende uur probleemloos nog 3 kittens. Twee witte en twee zwart-witte. Dacht ik. De zwart-witten bleken later begin van de avond cypers-witten te zijn. Moet kunnen. Uren later toen ik nog eens keek zag ik een lapje. Heh? Had ik zo slecht gekeken? Ik telde nog eens, het waren er vijf. Aan het eind van de avond was er nog een lapje bij gekomen.
als je zo begaan bent als jij, gaat het grootouderschap redelijk vanzelf..(denk ik)
Katten en instinct, dat is prachtig om te zien, het moederinstinct..
gr
koen
Een bananendoos? Hoe vind je die en hij bedoelde het zo goed. Ik voel met hem mee.
dag Zusenzo, de beste stuurlui staan aan wal natuurlijk, en als je zelf al ‘geworpen’ heb je als ervaringsdeskundige voor eeuwig de wijsheid in pacht. Toch? Of niet…
Boskat en Catharina dank voor jullie meelevende aanvullende poezenervaringen. Maar als MetaMama ben ik natuurlijk ook nieuwsgierig of je dit soort zorginstincten herkent als moeder/oma?
dag Koen, welkom hier en dank voor het in mij gestelde vertrouwen ;-))
Rene, een bananendoos, zo’n grote brede platte, zo moeilijk is het toch niet? Zonder gekheid, je hebt gelijk hoor – maar hoe zit het met jou vader-zorg-instincten, is dat ook op dieren te projecteren of wacht je tot je kleintje zelf gaat werpen?
MetaMama / 25-02-2009 22:39
Maar als MetaMama ben ik natuurlijk ook nieuwsgierig of je dit soort zorginstincten herkent als moeder/oma?
Ja die zorginstincten zijn duidelijk herkenbaar ,zodra de kleintjes er zijn ,of eigenlijk al tijdens de geboorte al
Ook wij hadden een mooi grote plastic kist/krat klaar staan,goed schoon gemaakt,kleedjes,dekentjes erin
Maar op het moment dat de poes begon te bevallen ging ze in de hondenmand liggen:-))
Na de bevalling in de kist gedaan en naar boven gebracht omdat hier nog zes poezen en een hond rondliep en we dachten dat is rustiger voor de moederpoes en kleintjes,maar madam wilde weer naar beneden
Na een paar dagen gemiauw en gemekker ,hebben we haar haar zin gegeven en ze was tevreden en trots:-)
Metamama….dat is een hele moeilijke. Ik kan me voorstellen dat een vrouw zich identificeert met een dier dat gaar werpen. Maar als man identificeer ik niet met het copulerende dier. Welzou ik net als je man wat lullige omlijstende klusjes doen, net als ik in het echt heb geacteerd.