Moeder en zoon

“Ze blijft ook maar aan mijn kop zeuren met je moet dit doen, je moet dat doen en heb je daar wel aan gedacht. Dan heb ik al geen zin meer om het te doen. Ik doe het heus wel maar dan moet ze d’r mond houden.” Jelmer, mijn 17 jarige oppasbuurjongen, lucht grommend zijn hart. Enigzins beschaamd hoor ik het intieme kijkje in de opvoedkeuken van de buurvrouw aan. Aan de andere kant lukt het me ook niet om een glimlach te onderdrukken over deze klassieke puberscène. “Ik weet toch ook heus wel dat ik mijn schoolwerk moet doen maar zij zanikt zoveel aan mijn hoofd, terwijl ze er niks van afweet, dat ik liever het huis uitga om bij mijn vrienden te zijn. Ja, en dan komt er weer niks van en dan is zij weer boos en denkt ze dat ze gelijk heeft. Maar ik ga echt mijn best wel doen want ik wil dat examen natuurlijk gewoon halen. Waarom gelooft ze me nou niet als ik dat zeg.”

De litanie houdt nog even aan en als hij uitgeraasd is suggereer ik voorzichtig zijn moeder wat meer inzicht te geven in zijn planning zodat je wat meer gerustgesteld is. Zo had ie er nog niet naar gekeken, misschien was dat wel een idee. Zijn lange lijf strekt zich behaaglijk uit op de bank en hij knoopt nog een gezellig kletspraatje aan. Het is al na twaalven, moet ie eigenlijk niet naar bed, zegt mijn moederhart. Maar laat ik de sfeer niet bederven, hij kan beter hier zijn ongenoegen uiten dan bij de buurvrouw.

“Ik word gek van die jongen. Zijn tentamens beginnen volgende week  en hij loopt maar buiten te fluiten. Dan zeg ik voordat ie weggaat dat ik wil weten wanneer hij zijn huiswerk gaat doen en dan krijg ik een grauw en een snauw en is-ie er weer vandoor. Ik snap het niet, hoe harder ik hem probeer te helpen, hoe moeilijker ik ‘m bereik.” De buurvrouw leunt verslagen tegen de deurpost, de onmacht knaagt harder aan haar dan ze wil toegeven. Alweer zo’n klassieker uit het Ouders&Pubers Toneelstuk. Als je er middenin zit herken je ze blijkbaar niet. “Hoe anders was dat met mijn dochter, die had tenminste verantwoordelijkheidsgevoel, die zorgde dat ze op tijd klaar was. Ze heeft er hard voor moeten werken hoor en bij hem, pff, het lijkt ‘m allemaal zo aan te komen waaien. Ik geloof alleen nooit dat ie daarmee weg komt.” De lofzang op haar dochter gaat nog even door, maar zo te horen is ze het vertrouwen in haar zoon helemaal kwijtgeraakt door alle goedbedoelde zorgen. Ik vertel haar hoe goed hij op mijn kinderen past, hoe ik met een gerust gevoel wegga in de wetenschap dat ze in goede handen zijn. Dat hij de enige van alle oppassen is die ze soepel het bed in krijgt, hoe gek de kinderen op hem zijn en hoe streng en rechtvaardig hij voor ze is. Ze kan het nauwelijks geloven, maar ze luistert wel. “Het is een doerak maar hij is wel héél sociaal en hij gaat zo gemakkelijk met allerlei mensen om. Dat is wel echt zijn kracht hè.”

De vlag kan uit, Jelmer is geslaagd. Huilend staat de buuf aan de deur, wat een enorme opluchting, wat heerlijk voor iedereen. ’s Avonds geef ik hem een enorme hangmat kado. Om uit te rusten, tot consternatie van ma, tot blijdschap van zoonlief.