‘Mama’, gilt mijn jongste dochter naar beneden (de buren zijn hopelijk al wakker), ‘mama, wat past er bij mijn rose rok?’ Tegenwoordig passen alle kleuren bij elkaar zeggen ze, maar ik ben nog grootgebracht met het idee dat rood en oranje vloekt. Ik roep behulpzaam terug; ‘rood, blauw, paars, wit kan ook, eigenlijk passen alle t-shirts die je hebt er wel bij.’ Hadden we niet afgesproken dat we niet naar elkaar schreeuwen in huis? Nou ja, laat maar even zo. Ondertussen probeert de oudste mij duidelijk te maken dat ‘iedereen’ uit haar klas op vrijdag een koek mee naar school krijgt in plaats van een boterham. Of zij dat voortaan ook mag? Ik heb geen koek in huis dus kom ik er nu gemakkelijk vanaf maar volgende week is die kwestie er natuurlijk opnieuw. Ik hou er niet van om koek en snoep mee naar school te geven maar het is de vraag hoe het voor mijn dochter is om als enige af te wijken. Bijft nog de vraag of het waar is dat iedereen een koek meekrijgt. Daar moet ik een dezer dagen mijn gedachten eens over laten gaan.
De jongste schuift in een oranje shirt aan de ontbijttafel met ‘Kan ik vanmiddag spelen?’ Ook goedemorgen meisjelief. Vandaag geen vioolles of dansen dus dat zou wel kunnen. Maar zou een dagje niks misschien een beter idee zijn? Het ligt er ook aan met wie ze wil gaan spelen, en waar. Het lijkt mij eigenlijk ook wel lekker om samen een beetje te klooien, ik heb haar al een paar dagen nauwelijks gezien. Of redeneer ik dan vanuit mezelf en niet in het belang van mijn kind? ‘Ma-ham, kan ik vanmiddag spelen, vroeg ik’, geduld is niet de sterkste kant van mijn jongste. Uitstel van executie proberen? “Ja lieve schat, ik hoorde je wel maar ik moest even nadenken. Ik denk dat het wel kan maar dat zien we vanmiddag wel uit school, goed? Even kijken of je fit genoeg bent.’ Ze protesteert meteen dat ze heus wel fit genoeg is en dat ze al zóóóólang niet meer met Annemijn gespeeld heeft, dat kan niet meer wachten. Vooruit dan maar, dan rijden we nog een keer extra en knuffel ik haar morgen wel weer.
‘Kom op dames, aan de slag; haren kammen, tanden poetsen, schoenen aan en dan kunnen we naar school.’ Dat is tenminste helder, daar hoef ik niet meer over na te denken, die beslissingen heb ik lang geleden al gemaakt. Toen ik kinderen kreeg heb ik me niet gerealiseerd hoeveel keuzes je voor ze moet maken. In het groot, bij het uitzetten van de lange lijnen, maar ook continu in het klein zoals bij de dagelijkse routines. Niet dat ik slecht ben in knopen doorhakken maar het is iets anders dat me daarin dwars zit. In een grijs verleden brak ik mijn studie inrichtingswerk af omdat ik me afvroeg hoe ik het voor mezelf kon verantwoorden dat ik als groepsleider zo bepalend zou zijn voor hoe andere mensen moesten leven. Nu ik moeder ben begin ik langzaamaan te begrijpen hoe het misschien werkt. Dat je extra moeite moet doen om je in te leven in de andere partij om vervolgens te wikken en wegen wiens belangen gediend worden met de beslissing die je neemt. Want alleen de sterkste, hij die de macht heeft, is in staat om ruimte te maken voor de ander. Misschien is dat wel de zwaarste verantwoordelijkheid in de scheve machtsverhouding die het ouderschap is.
mmmmm. AL die vragen die de hele dag op je af komen, maken ook dat je keuzes moet maken over zaken waarover je helemaal geen keuzes wilt maken. Over hamsters bijvoorbeeld, of over High School Musical :-) Zouden er veel vrouwen afhaken als er een opleiding voor moeder zou bestaan trouwens?
Ik heb dit godzijdank overleefd, al die vragen. Kids zijn groot en hebben nu andere vragen: ”wanneer is het eten klaar?’is de nummer 1 vraag..
Zij (hij)die macht heeft is in staat om ruimte te maken en dat is dan ook wat ouders (moeten) doen. Daarmee geeft degene die macht heeft namelijk zichzelf ook ruimte.
groet Luuk
Ik heb tegenwoordig niks meer te zeggen over wat ze wel of niet kan aandoen, ze weet beter te combineren dan ik :-))
Ja… scheve machtsverhouding. Ik ervaar het zelf niet als dusdanig en probeer Kylian veel ruimte te geven. Maar hoe vaak hij niet verzucht dat hij graag volwassen zou zijn, dat hij dan zelf kan uitmaken hoe laat hij naar bed gaat enzo. :-S
Die machtsverhouding is echter wel een van mijn stokpaardjes. Kinderen zijn (soms) echt rechtenloze burgers.
Oja en ik heb inmiddels ontdekt, dat rood en oranje helemaal niet vloekt. ;-)
Reactie is geredigeerd
Prachtige overpeinzing en slot van deze bijdrage, vind ik. Zit er al een tijdje over na te denken. Ik ben geneigd me heel erg in te leven in die andere partij en ze op die manier alle macht te geven, denk ik. Ook niet goed. Ik zou ruimte moeten maken voor mezelf. Nou ben ik dat lerende. Maar ook in dat geval blijft het wikken en wegen.
hartelijke groet, Coby
metamam, jaha, die dagelijkse afwegingen maken het opvoeden zwaar, maar ’t is dan ook niet voor niets een werkwoord. Vaak weet je het ook niet zo precies en is opvoeden ook een proces van vallen en opstaan. Vooral dat blijven opstaan is belangrijk, denk ik
Leuk om te lezen hoe zoiets gaat bij oudere dochters. Tot nu (3,5 jaar) is het bij mij vooral macht. Zolangzamerhand gaat ze dingen snappen en kun je zaken uitleggen en beter onderhandelen.
Aan de ene kant zijn er natuurlijk al die vragen en het continue appèl dat er gedaan wordt op je beslisvaardigheid. Ook over zaken waar je nooit eerder een mening hebt gehad, en dat je je afvraagt of je daar wel een mening over wíl hebben. Ben ik ook verbaasd (en gevleid) dat ze me, op deze leeftijd, al die grote en kleine vragen blijven stellen. Dat verandert natuurlijk als ze groter worden maar ook dan blijf je als ouder verantwoordelijk en worden de afwegingen alleen maar complexer. Komt het er nóg meer op aan om ruimte te maken voor de eigenheid en je daar toe leren verhouden. Ik ben tegen laissez-faire, mocht daar een misverstand over ontstaan. Het gaat me er om dat wie het grootst en het sterkst is al zoveel voorsprong heeft dat het extra belangrijk is om je te verplaatsen in de kleinste, de zwakste, de minderheid. Idealiter beginnen we dat in het gezin en trekken we dat door naar de samenleving ;-)
PS Thera; en rose en oranje?
Prachtige combinatie! Echt!;-)
Wat jij opmerkt hoort bij de zorg. De zorg voor elkaar. De zorg voor de kinderen. Laissez-faire kan nogal vaak doorslaan naar verwaarlozing. Het kind laten zwemmen in het diepe, terwijl hij nog geen les heeft gehad. De moeilijkheid is, de juiste balans te vinden tussen structuur aanbrengen en het wezen van het kind in tact te laten. Enfin, we hebben het er ongetwijfeld nog over, want ik dwaal af naar mijn eigen stokpaardjes.
Weet je metamama? Dat het soms lijkt of je bij mij om een hoekje kijkt en precies datgene bespreekt waar ik op dat moment mee zit. Mooi gezegd dat je alleen als machtige ruimte voor een ander kan scheppen en hoe zwaar die verantwoordelijkheid weegt merk ik elke dag weer, misschien vooral bij het opstaan!! Rose wordt hier overigens alleen door mij gedragen :-)