Ontredderd lig ik in het kraambed. Mijn man heeft gister zijn rechterhand gebroken, er is geen kraamzuster beschikbaar omdat alle juni-baby’s bij volle maan gekomen zijn en we wonen net een paar maanden in een nieuw dorp dus van een sociaal vangnet is nog geen sprake. De oudste is nog geen twee als haar zusje geboren wordt, dus ook van die kant is weinig hulp te verwachten. Als de ene slaapt, is de andere wakker en omgekeerd. Waren de borstvoedingsmomenten bij de eerste een oase van rust, nu moet ik met de ene arm een baby zien vast te houden en met de andere een peuter zien weg te houden. Toch is die exponentieel toegenomen chaos niet eens de grootste verandering. De overgang van één naar twee kinderen ervaar ik vooral mentaal als een enorme overgang.
Natuurlijk kende ik als moeder het overweldigende besef al verantwoordelijk te zijn voor zo’n klein wezentje. Tot dan voelde het echter vooral als ‘een stel met een kind’. Overzichtelijk. Een lekkere brede zorgbasis bovendien want ‘wij’ waren in de meerderheid, dus ‘haar’ kon niets overkomen. Als één van ons twee wegviel, om te gaan werken, te stadten of door een griepje, dan was er nog altijd één hele grote volwassene over om voor dat hummeltje te zorgen. Dat ging eigenlijk altijd wel goed. Toen kwam de jongste erbij en werden we van ‘een stel met een kind’ plotseling ‘een gezin’. Gek genoeg zijn nu niet alleen de kinderen afhankelijk van mij, maar ik ook van hen. Die wederzijdse afhankelijkheid heeft me volledig overvallen. De tien jaar daarvoor deed ik namelijk vooral mijn best om op mezelf te komen staan. Als ‘verstandige meid’ had ik wis- en natuurkunde in mijn pakket, dopte mijn eigen boontjes en met vallen en opstaan verwierf ik emotionele en financiële zelfstandigheid. De komst van kind-twee jaste die zorgvuldig opgebouwde balans totaal overhoop.
Van ‘ik’ naar ‘wij’ is een enorme stap. Wiebelig als een giraffejong, maar met de verantwoordelijkheid van een leeuwenmoeder, ben ik mijn weg gaan zoeken in het onbekende struikgewas dat het gezinsleven bleek te zijn. Als ik mijn oudste nu vergenoegd hoor zeggen ‘Zo doen wij dat altijd hè mam’ als haar vriendje zich verbaast dat we samen aan tafel eten, dringt tot me door dat er al doende zoiets als een gezinscultuur is ontstaan. Samen hebben we een nieuw en uniek eilandje onwikkeld. Zo heb ik dan toch mijn onafhankelijkheid teruggevonden, maar nu doen we het samen.
heel herkenbaar. De overgang van stel-met-kind naar gezin heb ik ook zo ervaren. En ja, ook de gezinscultuur is erg herkenbaar. leuk!
Ooh, wat mooi beschreven. Ja, deze slimme meid was niet op de combinatie werk en wat het moederschap met je doet voorbereid! Een plus een bleek drie te zijn, dat hadden ze ons vroeger best vaker kunnen vertellen:-)
Ik ga je mailen!
Mijn kennismaking met je blogs is goed bevallen
Mooi en herkenbaar beschreven!
Dank voor jullie aardige reacties en ook leuk om te horen dat het zo herkenbaar is. Maakt me natuurlijk ook nieuwsgierig naar hoe jullie daar mee omgaan ;-)
En Klaverblad; wees welkom!
Helaas herken ik het niet, want ik voel me met mijn zoon alleen ook een gezin. Maar misschien is dat wel ongeveer dezelfde balans als twee ouders met twee kinderen :-) Ik ben al heel lang wij, sinds de zwangerschap eigenlijk al. Maar misschien sta ik er wel heel anders in, omdat ik al zo vreselijk lang kon doen wat ik wilde en plotseling was er niet alleen meer een ik, maar een wij……. Je ziet het, het nodigt tot nadenken uit wat je schrijft!! Groetjes!
Mijn oudste zoon van net 2 was nog blijer met zijn broertje dan ik dus de borstvoeding bleef een oase van rust. Helaas hadden zij ook tegenstrijdige slaapritmes……
Ach wat mooi geschreven weer!