Einde van de dag, ik ben moe. Nog even de kinderen in bed gooien en dan is de tijd aan mij. “Kom op wijffies, naar boven, hoogste bedtijd.” Ik sta al met één voet op de trap en dan pas merk ik dat niemand mij volgt. “Hallo, contact?!” Twee meisjes gekluisterd aan de buis geven geen sjoege. Ik plaats mij in hun gezichtsveld, pal voor de TV. ‘Hee, niet doen. Toe nou mam, dit is echt heel leuk, alleen dit nog even.’ Jajaja, dit nog even, dat nog even, niks niet meer, klaar nu. Ik zet de TV uit en jaag het spul naar boven. ‘Mama, wil je me dragen?’ probeert Estelle van zes. Maar ik wil niet, bovendien ben ik bang dat mijn spieren het begeven halverwege de trap want ik ben echt doodop na een lange werkdag die om half drie naadloos over ging in de zorg voor de kinderen. Met hangen en wurgen komen we boven.
“Kom op schiet op” is al wat ik kan denken bij het uitkleed-tandenpoets-plasritueel. En dus duurt het drie keer zo lang. De tandpasta is niet goed (terwijl het dezelfde als altijd is) en ‘ik wil geen pyjama aan’ (maar dan wordt ze vannacht om half vier wakker van de kou en kruipt bij ons in bed en daar heb ik geen zin in) en plassen wordt poepen wordt buikpijn wordt wachten tot ik een ons weeg en nóg is er geen progressie. Huppetee het bed in, het mislukt om het voorlezen te skippen. OK, anderhalve bladzijde dan en terwijl mijn hoofd al bij mijn laptop is lees ik op de automatische piloot voor de vierentachtigste keer uit het konijnenboek voor. ‘Nog even bij me blijven liggen’ smeekt de oudste maar daar trap ik dus echt niet in want daarna wil ze dan nog een spelletje en dan nog even de dag doornemen en dan nog even… Bruut ruk ik me los en storm de trap af naar beneden.
Vrijheid!
Met een perfecte koffie verkeerd, drie koekjes en mijn laptop nestel ik mij op de bank voor het journaal. Ondanks Philip Freriks zakt mijn adem geleidelijk en van lieverlee zakken ook mijn schouders naar benêe. Dan belt minister Rouvoet aan. Ik nodig hem natuurlijk van harte uit binnen te komen want ik heb niets te vrezen van ons Nationale Hoofd van het Gezin. Steek van wal, moedig ik hem aan. Hij vertelt dat hij een onderzoek start naar de gedragsproblemen bij jongeren. Hij schuift wat dichterbij op de bank en fluistert me samenzweerderig toe dat hij de opzienbarende uitkomst van het onderzoek al weet te voorspellen: “Kinderen die het minder druk hebben – gecombineerd met ouders die er meer voor ze zijn – zullen aanzienlijk minder problemen geven!” Triomfantelijk kijkt hij me aan. Ik wou dat ik hem geen koffie had gegeven maar vraag toch maar hoe hij zich dat voorstelt. Zijn kabinet ziet ouders immers liefst beiden werken, onontbeerlijk voor het gezond financieel ecomisch evenwicht. Dan zet het natuurlijk geen zoden aan de dijk als manlief vier dagen werkt (de papadag is inmiddels een must) en moeder de vrouw een paar lullige uurtjes in de ochtenden. Dus twee keer vier dagen werken, dat betekent in de basisschoolleeftijd 3 dagen opvang en de twaalfplussers zoeken het maar uit. Op de overgebleven doordeweekse dagen moet dan het spelen, de clubjes, het huiswerk, de verjaarspartijtjes en bezoekjes aan tandarts en winkelcentrum geregeld worden. Dan kunnen we in het weekend het huis poetsen en op familiebezoek. Hoe combineert dat met de gepredikte rust en regelmaat van Superdaddy André? Gekweld kijkt hij me aan, hij vouwt zijn handen om voor mij en mijn gezin te gaan bidden.
Bij het weer schrik ik wakker. Er staat ook een meisje naast me, ze kan niet slapen zegt ze. Met een kus en een knuffel gaat ze weer naar boven. Nummer twee roept dat ze nog geen water heeft, en geen kruik. Ik hijs mij de trap weer op. Kinderen voelen feilloos aan wanneer ze geen echte aandacht krijgen en eisen ‘m dan alsnog op. Zou Rouvoet dat bedoelen? Er zijn geen lastige kinderen, alleen maar drukke ouders. Is dat waar? Ik hoop maar dat hij in zijn onderzoek niet alleen onderzoekt wat er allemaal misgaat met de geestelijke gezondheid van jongeren. Ik hoop dat hij ook nadenkt over hoe je het voor ouders mogelijk maakt hun ouderschap serieus te nemen zodat ze in staat zijn tot goed-genoeg ouderschap. En dan hoop ik dat ie me ’s avonds verder met rust laat. De kinderen liggen erin, ik ga genieten van mijn avond.
Met alle respect, maar Rouvoet verzint in wezen dat mild autisme aan de ouders ligt. Het was zijn grootste probleem vooral dat er veel diagnoses in die richting zijn. Dat het aan ouders ligt is wetenschappelijk juist niet zo bewezen. Vorig jaar nog wilde hij kinderen met problemen fanatiek opsporen. Zelfs de hobby’s van alle ouders moesten geregistreerd worden. Maar ouders als wij trekken zelf aan de bel en dat wil hij dan weer niet. Ik snap het niet meer.
En jeugdhulpverleners hebben mij altijd geleerd dat ik een baan moet nemen. Dan functioneer je beter als moeder. Was het niet dat ik onder schooltijd moet bijkomen omdat de zorg superintensief is. En ik dan vaak afspraken met zorgverleners en school heb. En, dat geldt voor iedere ouder, je mist veel op school als je altijd moet werken. Er wordt op je gerekend als hulp- en overblijfouder onder kantoortijd. Zie verder een aanvulling op deze visie van Rouvoet in mijn column.
Reactie is geredigeerd
Mijn zus verwacht de tweede en ik krijg steeds meer respect voor werkende moeders.
O, dan is het runnen van een multinational een peulenschil.
En, minder vermoeiend : )
Supercolumn.
Een geheel eigen kijk en waardevol!
Groet
Johan
Opvoeden, huishouden, werken, een sociaal leven (huh? waar?), verplichtingen, en dan nog alles perfect willen doen ook. Niet meer voor ons. De intrede van kanker in ons gezin heeft ons perspectief op hoe wij willen leven en wat wij van het leven willen danig veranderd. Minder ambitie, minder drukte, meer (echte)tijd voor de kinderen en elkaar.
Goed onderwerp en leuke column, Janneke, ik hoop dat Rouvoet ‘em leest. Groet…
dag optimistische moeder, wat je zegt, een oud liedje in een nieuw jasje, daar trappen we natuurlijk niet in!
dag zusenzo, ik wil je niet ontmoedigen hoor ;-)
dag zintuigen, waarvoor dank!
dag Johan, fijn om te horen
dag Hiraeth, je raakt me recht in het hart want wat is het jammer dat er vaak eerst ’n shockeffect nodig is om tot de kern te geraken. Ik wens jou en je gezin toe dat jullie samen de kanker overwinnen en dan nog heel lang heel gelukkig zijn. In balans.
Goed pleidooi op een ludieke manier vormgegeven.
Ach, het is maar een jaar of 20, dan zijn ze het huis uit en dan mis je de drukte weer…
(ik heb geen kinderen, dat merk je wel ;-))
Een hele goeie en herkenbaar ook nog. Die van mij van drie doet al ongeveer dezelfde aandachttrek- en rekdingen. En Rouvoet…..ik houd stiekem altijd wat symphatie voor die brave Christelijken. Een vorm van camp wellicht, maar het is er wel.
Boeiend geschreven!
Leest lekker weg.
gr eva
Ja, zie dat maar eens te rooien….
Ik verwacht eigenlijk ook nog meer van Rouvoet. Maar hij is met handen en voeten gebonden ook door de economische banden, zie ook Plasterk van onderwijs.
Hartelijke groet, Coby
Mooie column, heel raak. Als ouder (let wel: OUDER, en niet per definitie moeder) is het een heel gegoochel met kinderen en werk. Toch ben ik blij dat ik beiden heb… Daar helpt geen vadertje Rouvoet aan!
Mijn kinderen zijn al uitwonend, maar nóg herken ik het!
Mooi geschreven :-))
Is er wel zoiets als optimaal, als moeder, als ouder? Je vertelt het bijzonder. Live en niet mooigemaakt.
Het is me uit het hart gegrepen wat je schrijft. Ik herken het zo erg. Toen dacht ik dat ik het goed deed: ik moest zo nodig werken om mijn eigen brood te verdienen én om de kinderen te laten zien dat je moet werken, wil je kunnen bestaan. Met doorlopende moeheid en gestress als gevolg. Achteraf – maar ja – had ik het beter anders kunnen doen.
Dank voor jullie enthousiasme en hartverwarmende reacties. Mag ik in algemeenheid daarop reageren? Mijn motivatie om ouderschapsconsulent te worden (ik weet ook nog geen beter woord) dank ik aan Herman Baartman, de eerste hoogleraar (inmiddels met pensioen) Preventie en Hulpverlening inzake Kindermishandeling bij de VU. Hij vertelde dat hij zich in eerste instantie had afgevraagd hoe het in vredesnaam mogelijk is dat ouders hun kinderen mishandelen. Gaandeweg zijn onderzoekscarrière verschoof die vraag naar hoe het mogelijk is – in de zin van wat is er voor nodig – dat ouders fatsoenlijk met hun kinderen omgaan? Daar blijkt bijzonder weinig aandacht voor te zijn. De gedachte dat je goed (genoeg) ouderschap kunt ontwikkelen. Daarvoor moet je eerst zicht krijgen op wat je voor vaardigheden en competenties nodig hebt als ouder. Die wijsheid trof mij als een mokerslag. Ik hoop als ‘metamama’ bij te dragen als roeptoeter voor zijn wijze woorden.
Reactie is geredigeerd
Natuurlijk schot in de roos. Ik las alleen ‘als hij in zijn onderbroek’ i.p.v. ‘in zijn onderzoek’. Dat komt vast door mijn dag, die er zo uitzag als hoe je de jouwe beschreef. Inclusief het bezoekje van jongste. Gelukkig bleef superdaddy thuis. Ha, aanbevolen!
goed-genoeg, inderdaad!! Herkenbaar, mooi geschreven en natuurlijk aanbevolen!
Goed stuk!
Leven, werken, opvoeden; tis hard werken…
ad: Gaandeweg zijn onderzoekscarrière verschoof die vraag naar hoe het mogelijk is – in de zin van wat is er voor nodig – dat ouders fatsoenlijk met hun kinderen omgaan?
…en waar kwam hij op uit?
Veel ouders zien hun kinderen helaas als een soort eigendom in plaats van (kleine) mensen waar je voor mag (en moet) zorgen.
dag Daan, ik moet lachen om je reactie, ben je weer een beetje bijgekomen?
dag Solvejg, vereerd met je complimenten, dank!
dag tomstepona, Baartman c.s. hebben veel energie gestoken in het in kaart brengen van de processen die tussen ouder en kind spelen. Ze focussen daarbij vervolgens op wat dat van de ouder vraagt ipv wat ’t voor het kind betekent zoals in de ontwikkelingspsychologie en pedagogiek gebruikelijk is. Alice vd Pas (zie mijn linklijstje) heeft daar inmiddels een boek of 10 over doen verschijnen dus dat laat zich niet in deze reactieruimte beantwoorden. Het is wel waar alle stukjes van mijn blog over gaan. Ik probeer hier de theorie te linken aan de praktijk.