Week in, week uit ploeter ik bij de handwerkles. Mijn naald stroef van het zweet in mijn handen, de draad verfomfraaid van het vele uithalen en opnieuw beginnen. De jongens mogen houtbewerken, jaloers kijk ik naar buiten waar ze bezig zijn spijkers in hun plankjes te slaan. Dat zou ik ook wel willen. Maar ik ben tien en heb geen keus, ik ben een meisje en dus heb ik handwerkles. Wanneer ik na maanden het resultaat trots mee naar huis neem zegt mijn moeder “wat is dat voor broddelwerk, haal maar uit, dat kan veel netter”. Vanaf die dag krijg ik op mijn vrije woensdagmiddag thuis naailes. Ik haat het maar tegensputteren helpt niet. Pas als ik perfecte naden stik op het machine, een schortje heb geborduurd en een patroon tot nachtjapon weet om te toveren mag ik stoppen. Ik besluit nooit van mijn leven meer een naaimachine aan te raken. Sterker nog, ik heb voor mijn leven een zelfmaakallergie.
Dan komen de kinderen. En eerlijk gezegd is het soms toch wat onhandig om zo principieel anti-naald-en-draad te zijn. Niet dat ik ze in mijn eigen creaties wil hijsen, dat is een ander jeugdtrauma, maar af en toe een tailleband kunnen innemen of een naadje omzomen zou wel handig zijn. Misschien. Wanneer Rosa naar de peuterspeelzaal gaat en de Sinterklaastijd aanbreekt schrik ik me een hoedje als blijkt dat de ouders een voorgeschreven zelfgemaakt kado dienen aan te leveren. Dat jaar pareer ik de knutselverplichting door ‘m aan mijn man te delegeren. Hij figuurzaagt braaf een waxinelichtjeshouder. Het jaar daarop ontkom ik er niet meer aan; er moet een kabouter gebreid worden. Liefst zou ik obstinaat weigeren. Ik weet niet meer hoe je steken moet opzetten, sterker ik heb niet eens breinaalden. Maar dan zie ik voor me hoe die hummels hun kneuterige kabouters uitpakken en dat die van mij dan een glimmende plastic tuinkabouter in haar papier vindt. Ik voel hoe mijn knieën week worden en ik ga om.
Omdat ik mijn moeder natuurlijk niet wil bellen pluis ik op internet de brei-instructies uit. Avondenlang brei ik dapper naald na naald. En als ik ‘m dan op het eind met wol vul, een belletje aan zijn puntmus naai – naalden gekocht, garen gehaald – en een pluizige baard fabriceer dan moet ik eerlijk bekennen dat ik het niet eens zo heel erg heb gevonden om te doen. Bovendien heb ik het gevoel dat mijn eer gered is ook al zijn die andere kabouters een stuk vernuftiger gemaakt.
Inmiddels heb ik menig Sinterklaaskado in het geniep in elkaar zitten klooien en het zal mijn hobby niet worden maar het doet me wel goed als ik mezelf over die drempel schop en het me lukt om tot een bevredigend eindresultaat te komen.
Frusterend is echter dat mijn dochters nog altijd denken dat ik geen steek kan naaien. Als er iets stuk is vragen ze wanneer we weer naar oma gaan. Op zich best handig maar als voorbeeldfunctie niet ideaal. Misschien wordt het tijd om eens out in the open een project te beginnen. Want naaien is bij uitstek een voorbeeld van herstellen. En herstellen kun je niet vroeg genoeg leren in het leven.
Oh,hahahaha, en zucht: zo herkenbaar die zweethandjes bij handwerkles en die broddellapjes vol met gaten en viezig katoen….Bij ons op de lagere school moesten de jongens rekenen. Ik deed dan tien keer liever, ik was jaloers op het rekenen dat de jongens mochten…. Op mijn latere opleiding moest ik ook nog handwerkopdrachten doen. Ouder toen lukte het me, mar favoriete bezigheid zal het nooit worden. Opdrachten te gek voor woorden…misschien schrijf ik daar ooit nog wel eens een blogje over.
Moet erg lachen om je weerzin tegen de sinterklaasopdrachten van school. Maar goed dat ouder worden blijkbaar toch meer vaardigheid geeft op punnik- haak- en brei-en naai-gebied. Je moeder heeft het toch erin geperst, zal ik maar zeggen…
Mooi die verbinding die je legt met herstellen. symbolischer kan het inderdaad haast niet. Sterkte met het “out in the open” gaan! Houd je ons daarvan op de hoogte? graag? Hartelijke groet, Coby
De frustratie van toen voelbaar
ook voor mij komt het weer boven
de onrechtvaardigheid!
Het werd een principekwestie voor mij
om het niet te leren
niet te kunnen
en af en toe is dat wel onhandig
maar niet heel erg
En wat ik me nu afvraag
waarom vind jij het erg?
Zou je het moeten kunnen
van jezelf?
Je schrijft niet alleen mooi
maar ook interesssant
zet aan tot denken.
Ik ga je vaker lezen.
Heel mooi! Enne, zulke dingen zijn bij uitstek bedoeld om moeder’s om raad te vragen toch?
Maar dat voorgeschreven kado met Sinterklaas, gadverdarrie, het wordt hoe langer hoe gekker in nl…Blijkbaar is het heel gewoon als het soort gift mag worden afgedwongen in plaats vanuit vrije keus bepaald.
dag Coby, dank voor je hartelijke woorden en wat fijn hè dat op school de jongens en de meisjes niet meer zo gesplitst worden
dag Eline, welkom hier! Principes die zich vastzetten worden in het dagelijks leven vaak onpraktisch, dat was wat mij hinderde. Het maakt onvrij. Ik moet nu niets meer, niet meer anti en niet meer pro en dat voelt wel goed ;-) Fijn compliment dat mijn geschrijf je aan het denken zet.
dag zintuigen, op dat moment kon/wilde ik mijn moeder niet om raad vragen omdat ik dacht dat ze in haar vuistje zou lachen. Ik wilde zelf uitvinden hoe ik er nu in sta, zoiets.
Dag metamama, Ik had een makkie, mijn (Linde)man vond dat ik niet snel genoeg breide met zijn zelf gesponnen wol, en vroeg of ik het hem leerde.
Hij heeft veel gebreid daarna. Hij de grote, ik de kleine truitjes.
Ik heb ooit gevraagd aan mijn vrouw om mij met de naaimachine leren om te gaan. Het werd geweigerd. Ze vond dat er ook iets moest zijn dat zij alleen kon.
Herkenbaar, het gezweet tijdens de handwerkles. En dan moest ik – na gebleken broddelwerk – ook nog gedwongen het hele handwerkje omdraaien ‘omdat ik linkshandig was’. Met schrijven ja, maar duidelijk niet met handwerken (ik knip ook rechtshandig). Enfin: proef de frustraties;-).
Maar… heel eerlijk gezegd word ik verschrikkelijk opstandig van schrik ik me een hoedje als blijkt dat de ouders een voorgeschreven zelfgemaakt kado dienen aan te leveren. Over mijn lijk, dat had ik nooit gedaan.
Reactie is geredigeerd
Bij ons in school (en ik ben niet piepjong) moesten de jongens en meisjes haken en breien en toen we 14 waren hebben we allemaal de figuurzaag en soldeerbout gebruikt. En bij mij ging alles even langzaam, onhandig als ik was (ben). Handwerk doe ik nog altijd niet, een uitzondering tijdens mijn zwangerschap. Ik moest toch iets persoonlijk maken voor mijn baby. En een voorgeschreven zelfgemaakt kado? Daarvan zou ik toch steigeren, net zoals Starry Night zou ik dat toch nooit doen.