De dag is amper twintig minuten oud of de dames vechten elkaar al de tent uit. Ondertussen smeer ik onverstoorbaar de boterhammen voor de broodtrommels, ik kan dat ’s ochtends vroeg helemaal niet aan met mijn ochtendhumeur. Dus. Als het gekissebis niet ophoudt zoek ik mijn heil in een andere maatregel dan negeren: “Als je niks aardigs tegen elkaar kunt zeggen, dan zeg je maar niks. Vanaf nu wil ik dat het stil is en je doet alleen je mond open om er een boterham in te stoppen.” Ik doe mijn best niet boos te klinken, dan zou ik immers mijn eigen glazen ingooien. En zowaar, het werkt. Het is een paar minuten stil en daarna is het ontbijtklimaat een stuk vriendelijker. Hoe vaak heb ik deze zin al uitgesproken om vervolgens een tijdlang te scheidsrechteren over wat wel/niet aardig (bedoeld) was? Hoe vaak heb ik me afgevraagd of het überhaupt haalbare kaart was om twee van die haaibaaien op te voeden tot vriendelijke jongedames? Oefening baart kunst, dat blijkt maar weer.
Wat zou het heerlijk zijn als je als ouder alles maar één keer hoefde te zeggen en dat het dan meteen werkte. Dát zou een hoop tijd en ergernis schelen. Maar zo gaat het nooit. Helaas is het kenmerk van levend materiaal dat het al doende leert. Het spreekwoord mag dan luiden dat een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot: voor het omvormen van een gewoonte staat een week of zes voordat het een beetje vanzelf gaat. Probeer maar eens hoe het is om te wennen aan het anders doen van iets eenvoudigs, bijvoorbeeld tandenpoetsen met links. Het aanleren van nieuwe gewoontes kost minstens zoveel tijd, bij kinderen al gauw een jaar of zeven lijkt het wel.
Dat doet me denken aan de wanhoop tijdens rijles toen bepaalde handelingen maar niet wilden inslijten terwijl de instructeur al zo vaak had gezegd dat… Maar dat is het ‘m, zeggen en doen is twee. Dus herhalen, herhalen, herhalen is wat we moeten doen om onze kinderen iets bij te brengen. Niet versagen, hou vol!
oooh ja…zo herkenbaar; opvoeden is herhalen zonder dat je gefrusteerd raakt ;)
Metamama: Daarom hecht ik zo aan goede gewoontes: als je ze eenmaal hebt kom je er ook moeilijk weer van af. Alleen moet de motivatie voor die goede gewoonte soms opgefrist worden, want paradoxaal genoeg is een ingesleten goede gewoonte ook aan slijtage onderhevig.
Wat een mooie mandala’s trouwens.
Weet zeker dat je dochters deze zin nog zullen weten te herhalen wanneer ze volwassen zijn.
Hij maakt indruk, zeker weten.
Hoewel dat misschien niet altijd zo voelt.
Mijn moeder had ook zo’n mooie als we weer eens vevelend waren: “ik zal het onthouden”.
Toverwoorden waren het, want wij voorzagen al geen cadeautjes met verjaardagen en Sinterklaas, want juist dan zou ze het zich allemaal wel weer herinneren.
Mijn moeder weet niet meer dat ze deze zin veel gebruikte, maar bij ons heeft hij danig indruk gemaakt.