‘Gaat alles goed?’ De wijkverpleegkundige schrijft ondertussen door in het kinddossier. Ik weet niet goed wat er van mij verwacht wordt op het consultatiebureau. Doe ik daar moeder-examen of staan ze aan mijn kant? En ‘alles’ is nogal veel, daar weet ik niet meteen antwoord op als kersverse moeder. Het moment is alweer voorbij, mijn zwijgen wordt geïnterpreteerd als ‘geen bijzonderheden’. Mijn dochter wordt gewogen en gemeten, reflexen getest en tien minuten later sta ik confuus weer buiten. Misschien heb ik het niet getroffen maar dat de meeste jonge ouders in mijn omgeving spreken over het ‘consternatiebureau’ is op zijn minst opvallend. De volgende keer ga ik er met nieuwe moed heen, ik zit vol vragen rond het vaccinatiebeleid en ik hoor graag hoe de jeugdarts daar over denkt. ‘Maar het is erg belangrijk dat u het rijksvaccinatieprogramma volgt hoor, dat is de enige manier waarop we deze ziektes onder de duim kunnen houden.’ Veel meer komt er niet uit, zelfstandig denken is blijkbaar niet de bedoeling, volg de massa is het devies. Zou ik de aantekening ‘moeilijk stuurbare ouder’ hebben gekregen in het dossier? Scoor ik daar punten mee bij de risico-inventarisatie? Mij raakten ze in elk geval kwijt. Ik kwam voortaan braaf opdraven, gaf sociaal wenselijke antwoorden en probeerde verder niet op te vallen. Het consultatiebureau stond definitief niet naast maar tegenover mij.
Toch jammer. Het had ook de plek kunnen zijn waar ik als moeder mijn licht zou kunnen opsteken, waar ik mijn twijfels vrijelijk zou kunnen uiten om vervolgens gesterkt verder te gaan. Een inspiratiebron om je aan te laven, waar deskundigen hun kennis ter beschikking stellen zodat het wiel uitvinden toegankelijker wordt. Want dat is het wonderlijke van kinderen krijgen, ieder moet zijn eigen weg vinden in het ouderschap en het is allang niet meer zo dat je je kinderen als vanzelf begrijpt. Het zou een centrum kunnen zijn waar je in laagdrempelige cursussen je vaardigheden aanscherpt en gecoacht kunt worden in het ouderschap. Met een infotheek over de plaatselijke kinderopvang, voorlichting over onderwijsmethodes en vrijetijdsbesteding. En waar de focus niet uitsluitend op het (fysieke) welzijn van het kind gericht is maar waar ook ruimte is voor de ontwikkeling van een gezin en de ouders in het bijzonder. Niet alleen voor de eerste vier jaar maar voor de hele gezinscyclus. En misschien zelfs voor grootouders en hun (klein)kinderen. Wat zou het mooi zijn dit ideaal te realiseren. Centra voor Jeugd en Gezin opzetten vanuit het ouderlijk perspectief, dát zou pas echt vernieuwend zijn. Wat een consternatie zal dat geven op het consultatiebureau.
Volgens mij is het overal hetzelfde met die bureaus. Ik ben altijd bij de huisarts geweest, die deed zelf de zuigelingenzorg en dat ging prima. Tot ik verhuisde en met de jongste naar het CB moest. Wist inderdaad niet wat ik meemaakte.
Ik weet niet, ik heb eigenlijk nooit zoveel verwacht van dat bureau, meer globale info, en die kreeg ik ook. Echte wijsheid kwam vooral van partner, die een geboren vader is, en bovendien zelf arts. En niet Nederlands, dus heel anders met het vak bezig. Ik heb me nooit zo gerealiseerd dat ik me daarmee in een bijzondere positie bevond. Tot dit verhaal.
Reactie is geredigeerd
Ook hier eenzelfde ervaring. Je hebt er niets aan – wegen kon ik zelf ook (beter zelfs) en voor de rest had ik niets aan ze. Alle andere antwoorden vond ik elders. Kwam nog bij dat ze ons keer op keer abusievelijk uitschreven, geen idee waarom, zijzelf ook niet. * GRIMAS*
Dat is toch wonderlijk dat we allemaal zeggen ‘je hebt er niks aan’ want als er één plek is waar je ouders kunt bereiken is het daar. Wat zouden jullie in de nieuwe centra voor Jeugd en Gezin willen halen?
Echte wijsheid, en dat onmogelijk. Dat moet in de maatschappij zelf zitten, in tips van moeders en grootmoeders, in een soort algemene kennis die van vrouw op vrouw wordt overgedragen, maar met het dogma van de vernieuwing en het taboe op de kwaliteit van verleden zoals dat in Nederland heerst is het simpelweg onmogelijk. Ik maak me geen illusies, en ik zit lekker hier. Veeeeel meer wijsheid, neem dat maar van me aan.
Om je vraag te beantwoorden: persoonlijke aandacht, klantgerichtheid, geen betuttelend toontje, meer deskundigheid, meer tijd, beter rekening houden met de agenda’s van de ouders (ik zeg nadrukkelijk niet: van de moeders), en zo nog wat dingetjes.
Ik ben positief over het CB. Ik ging er vooral heen voor de vaccinaties en om bevestigd te krijgen wat ik al wist; het ging prima.
Als tiener was ik al overtuigd van het nut van het CB. Mijn oom vertelde dat zijn moeder destijds weigerde naar het CB te gaan want ze wist heus wel hoe ze voor haar kind moest zorgen! helaas voor hem wist ze dat niet zo goed, hij kreeg Engelse ziekte en werd dat vrij laat ontdekt. Het CB had dat eerder opgemerkt.
Ik heb niet dezelfde ervaring met het consultatiebureau, er was veel ruimte voor hoe ik er in stond. Maar wel ben ik het met je eens dat er vanaf het moment dat je zwanger wordt geen instelling is waar je met alles rond het krijgen van kinderen, opvang, school, opvoeding en zo voorts terecht kunt. Ik heb er weleens aan gedacht zelf zo’n centrum op te zetten. Niet doorgezet natuurlijk, veel te druk met het wiel uitvinden :-)
Het allerfijnste van het consultatiebureau is: je hóeft er niet heen! Wij werden raar aangekeken toen we ons lieten uitschrijven. Hadden ze nooit eerder meegemaakt, zeiden ze. We spraken af dat we terug zouden konen als we vragen hadden. Onze zoon van inmiddels vier is kerngezond. Nooit vragen gehad! Succes iedereen:-)