‘Oh jee, is de muziekles al om tien vóór half vier, ik dacht om tien óver.’ We rennen en vliegen en halen het nog net. Elk nieuw schooljaar is het blijkbaar nodig dat alle clubjes hun tijden wijzigen. Het duurt een tijdje voor dat in mijn systeem zit. Gelukkig verandert er meer. Mijn oudste dochter heeft nu zelf in de gaten welke dag het is en wat haar te doen staat. En ze herinnert me daar aan (al is het aan de late kant). Voor mij een kans om te proberen of ik de agendabewaking bij haar een beetje los kan laten. Dat is wel even wennen.
Toen mijn lief en ik een paar jaar geleden in een paar maanden tijd een ander huis kochten om de stad te verlaten, allebei van baan veranderden en een tweede kind kregen waren we een tijdlang flink instabiel met zijn allen. ‘Voortaan doen we nog maar één grote verandering per jaar’ namen we ons voor. Dat lukt niet helemaal. Vaak zijn het de kinderen die veranderingen in gang zetten, groot én klein. Alleen al door op te groeien doen ze een continu beroep op onze flexibiliteit en aanpassingsvermogen. Van een gezin in balans is eigenlijk zelden sprake. Op het moment dat je denkt ‘nu heb ik het door’ is de verandering nabij. Zoals je kleine kinderen eerst nog hup-hup snel aankleedt, die het op een dag ‘zelluf’ willen doen en als ze het eenmaal onder de knie hebben weten ze weer niet wat ze aan zullen doen, en is het de vraag of ze uiteindelijk verantwoord omgaan met het gestortte kleedgeld.
Als je al een tijdje bezig bent met afstemmen, aanpassen, uitvinden, bestendigen, loslaten en weer opnieuw beginnen besluipt je wel eens het gevoel de touwtjes in handen te hebben. Maar dan kondigt school een extra studiedag aan, neemt je partner een tijdrovend project aan, zijn alle schoenen plots te klein, ligt je vader onverwacht in het ziekenhuis, kondigt je oudste aan uit huis te gaan omdat die ene kamer een buitenkansje is en/of voel je een griepje opkomen…
“In het licht van de chaostheorie is het gezin een permanent instabiel dynamisch systeem”, las ik laatst (maar ik weet niet meer waar). Als je er zo naar kijkt is dat best een stabiele situatie.
het kan dus altijd erger, begrijp ik:-))?
Heerlijk relativerend doorkijkje van het (gezins-)leven, Metamama!
Hartelijke groet, Coby
Herkenbare situatie, behalve dat ’t huis uitgaan dat zal nog even duren. Misschien brieje naast de WC en iedere keer proberen het uit je hoofd te leren.
Mooi blog en voor een heel klein beetje al herkenbaar.
Stabiliteit is vaak ver te zoeken. Wij hebben ook geregeld wat gehad, zoals sterfgevallen in de familie. We houden ons vast aan routines en aandacht voor elkaar. Heerlijk en vooral die routines zijn net wat onze zoon ook nodig heeft. Met mijn ervaring zeg ik dit; een doorsnee kind kan wel wat hebben, als het dagellijks reden regelmaat genoeg bevat.
dag Mo, volgens mij ben jij ervaringsdeskundige bij uitstek, geen sinecure
dank Coby, Martin en Rene voor het aanwaaien (maar wat wil je nou uit je hoofd leren Martin?)
dag Lisette, jij ervaart ws extra de stress van de onplanbaarheid van het bestaan met een kind dat daar gevoeliger voor is. Niet gemakkelijk lijkt me om daar soepel mee om te gaan.
Ik sluit me helemaal aan bij de reactie van Coby.
avondgroet :-))
‘Hoe’ het gebeurt kan ik niet precies omschrijven, maar hoe chaotisch ook, het komt altijd goed.
Fijne bijdrage
da’s mooi Heer Lot ;-)
dag Hiraet, ik denk ook niet dat chaos gelijk is aan wanorde, het meer een ’toestand van zijn’ waaraan het ouderschap onderhevig is. Best ingewikkeld als je bijvoorbeeld wat behoudend ingesteld bent.
Fraaie relativiteitstheorie : )
Mooi blog Janneke.
Hoe herkenbaar! Het is gewoon echt zo! Alsof je permanent achter de feiten aanholt. Soms moet je dan maar gewoon stoppen met hollen…