Hoe dan?
‘Eigenlijk ben ik een ochtend mens, maar tegenwoordig moet ik ook avondmens zijn. Om twaalf uur moet ik Doris afkoppelen van zijn sondevoeding. In de nacht is het dan ook altijd nog wel een keertje bal en om kwart over zes springt de jongste alweer vrolijk op ons bed, klaar om aan de dag te beginnen. Mijn man helpt me waar hij maar kan, maar op de vrachtwagen maakt hij lange dagen. Hij is gestopt met rijden op het buitenland. Hij slaapt tegenwoordig dus wel altijd thuis, maar nu hij voor de Jumbo rijdt is hij vaak om vier uur ’s ochtends al op pad. Omdat er een paar collega’s ziek zijn, pakken ze nu om de beurt de avondrit erbij. [...] Lees verder
‘…Dus ik zeg: “Ik kom hem nu halen, kan me niet schelen dat hij al in bed ligt, haal hem er maar uit en pak zijn koffer in. Ik ben er over een half uur.” Ik was flink overstuur toen ik de groepsleiding belde. De dag ervoor hadden we onze zoon weggebracht naar de gesloten jeugdinrichting en ik was zo geschrokken van wat ik daar aantrof. Ontzettend kale kamertjes, overal gewapend glas, het leek wel een gevangenis! Ik was het er wel mee eens geweest dat hij daar naartoe ging, want het kon zo niet langer, maar toen ik zag waar hij terechtkwam wist ik niet meer of we er goed aan deden. We reden naar huis en ik heb de hele avond alleen maar zitten huilen met mijn man.’ [...]
Recente reacties