Wanneer wist jij dat je kinderen wilde? Sommigen weten het al jong, het spelen met poppen geeft ze het overtuigende gevoel dat ze later een gezin met kinderen willen. Prille pubermeisjes die oppassen op de kinderen van de buren kunnen ook zo stellig zijn; ‘zo schattig, ik wil er later vier’ dwepen ze vol overgave. En ik zou de twintigers niet graag de kost geven die vanzelfsprekend kinderen hebben gekregen, omdat het zo ‘hoort’. “Daar dacht je niet bij na” zoals mijn moeder zeggen zou.
Voor mij was het niet zo glashelder. Ik heb lang getwijfeld, of eigenlijk, heel lang heb ik er überhaupt niet over nagedacht. Totdat een dierbare collega tussen neus en lippen door ‘wacht maar af, de biologische klok gaat vanzelf tikken’ tegen me zei. Ik weet nog exact waar ik aan de grond genageld stond. Bijna eenendertig was ik, het leven nét op orde, een zonnige voorjaarsdag wrong het licht met bakken door de geloken luxaflex van ons kantoor. Ik lachte zijn veronderstelling weg maar diep binnenin vond er een aardverschuiving plaats. Vanaf dat moment werd ik bloednerveus. Want ik was bijzonder gehecht aan het idee dat ik zelf invloed uitoefende op de loop van mijn leven. Dat chemische processen mij in een bepalende richting zouden sturen – waar ik zelf geen grip op zou hebben – joeg me grote schrik aan. Dus ik zocht mijn heil in de ratio. Ik probeerde de voor- en nadelen af te wegen van het kinderen krijgen.
| Voordelen | Nadelen |
| Instandhouding soort | Gebonden voor altijd |
| Nageslacht dat hopelijk naar | Altruïsme is niet mijn sterkste kant |
| je omkijkt als je oud wordt | Kostbaar |
| Goede genen doorgeven | Zorgen |
| Avontuur | Onafhankelijkheid opgeven |
| Nieuwsgierigheid | Onoverzichtelijk |
Die lijstjes hielpen me niet om minder ambivalent te worden ten opzichte van het moederschap. Ik stelde me voor hoe mijn leven zich zou ontwikkelen met liefst hetzelfde lief, mijn goedlopende bedrijf met steeds meer verantwoordelijkheid, genoeg geld om zonder zorgen te wonen, te reizen en te leven en dan? De schijnbare voorspelbaarheid maakt me onrustig. Gaf dat houvast me voldoende uitdaging en zin om nog veertig jaar door te leven? Maar wat te doen als ik niet geschikt zou blijken voor het moederschap? Hoe te handelen als mijn kind gehandicapt ter wereld zou komen? En mocht ik eigenlijk wel verwachten dat mijn kinderen en kleinkinderen later op bezoek zouden komen als ik oud en gebrekkig mijn dagen aan het slijten was? Als ik behoefte had aan avontuur, aan onvoorspelbaarheid, was een wereldreis dan niet een betere optie?
Hoe ik de knoop heb doorgehakt kan ik niet meer reconstrueren. Misschien dus toch de hormonen. Maar opeens kon ik me niet voorstellen om later als ik oud was géén kinderen te hebben gekregen. Sinds ik moeder ben is de grootste impact gek genoeg niet de nooit aflatende zorg en verantwoordelijkheid maar het besef dat deze beslissing onomkeerbaar is. Kinderen ruilen, ontslaan of er van scheiden is geen optie. Sterker zelfs het nadenken over hoe het zou zijn geweest om je kinderen niet te hebben gekregen – laat staan spijt hebben van je beslissing – is not done. De illusie van de maakbaarheid van mijn bestaan heb ik voorgoed om zeep geholpen en het is onbespreekbaar bovendien. Zou dat de reden zijn dat zoveel vuile gezinswas binnenshuis gehouden wordt? Omdat je het over jezelf afgeroepen hebt?
illustratie; Dali
Zo zal het met velen net als met jou zijn gegaan..maar je komt er heel eerlijk vooruit en dat siert een mens…
zelf heb ik geen kinderen…vroeger als kind wilde ik al geen kinderen..met poppen spelen deed ik ook amper…later kwam ook die wens niet…ik zag eigenlijk veel meer om me heen hoe mensen worstelden met het hebben van kinderen, de waanzinnige problemen die kunnen komen…..en het inderdaad niet meer kunnen terugdraaien van kinderen hebben,nooit meer.
En als ik dan mijn oude oma bezocht, viel het me op dat er veel oude mensen met kinderen en kleinkinderen waren die nooit hun (groot)ouders bezochten…
dus al die voordelen die kon ik meteen al wegstrepen als ik dat had gewild….maar aan voor- of nadelen heb ik nooit gedacht..
mijn partner wilde ook geen kinderen en nu zoveel jaren ouder, hebben wij daar totaal geen spijt van…
wij blijken een hele belangrijke functie te hebben voor veel “kinderen”, die bij hun ouders niet terecht kunnen, om diverse redenen…als oudere volwassenen zonder vader- of moeder te willen spelen, kunnen wij hen verder helpen, naar ze luisteren en gesprekken met ze voeren over problemen, etc…
En dan valt ons steeds weer op,dat er toch teveel kinderen zijn, die weinig aan hun ouders hebben als het aankomt op de echte belangrijke zaken in het leven……
Alles is zo relatief…..
Misschien was het jouw taak om moeder te worden en de mijne niet….who knows??
jeggroet
Mooi blog!
Ik wil ook op het lijstje bloggende ouders. Voel me wel gee “ouder”, dat klinkt zo plastisch net als partner, maar eerder “papa van Rozanne”, puh.
dag jeg, welkom hier en dank voor je mooie reactie. Dat brengt me erop dat veel mensen zonder kinderen de vraag gesteld wordt waarom ze geen kinderen hebben en ikzelf hoef zelden of nooit de vraag te beantwoorden waarom ik ze wél heb ;-) In reactie op je laatste opmerking; who knows, het is zoals het is en ik kan daar voor 100% achter staan.
dag Rene, dank! En ik voeg je natuurlijk meteen toe aan mijn lijstje…
af en toe wil ik ze graag ruilen :)Pas terugkrijgen als ze uitgepuberd zijn.
Het is vaak heftig, moederschap. Ik geniet meestal met volle teugen maar ze kunnen een behoorlijke aanslag op je gemoedsrust zijn.
Ik was 28 toen ik mijn eerste kreeg en 38 bij mijn laatste toen mijn biologische klok nog niet uitgetikt bleek. Dat vonden de meeste mensen in mijn omgeving maar raar. Heb je net je handen vrij, dan bindt je je weer maar ik heb er geen minuut spijt van gehad. Ik was veel evenwichtiger.
Ik ben nooit rationeel geweest in die beslissing.
Fijn stuk.
groet, Dianne
Mooi geschreven, ut mooiste moment in mijn leven is nog immer de dag dat men dochter geboren werd, ik geniet met volle tuigen van ut ouderschap, en met mijn negentwintigste was ik er helemaal klaar voor :-))
Graag gelezen.
Ik was zo eentje die altijd al wist dat ze kinderen wilde. En vol in mijn carriere was daar opeens de dag dat ik wist….nú en geen moment later!
Prettig genoeg ben ik in het bezit van een lichaam wat daar braaf naar luisterde. Want dat is nog een andere kant van het verhaal; willen maar niet kunnen.
Je hebt een paar merkwaardige punten in het rijtje voordelen staan.
Instandhouding soort: daar zijn jouw kinderen echt niet voor nodig.
Goede genen doorgeven: en de slechte.
Avontuur?
Maar goed, zoals je zegt, het is niet meer terug te draaien.
Je hebt er tenminste over nagedacht.
Ik heb de indruk dat er mensen zijn die helemaal nergens over nagedacht hebben. En dat dat niet de beste ouders zijn.
Terecht zeg je: het is onomkeerbaar. Helemaal mee eens, het is de enige beslissing in je leven dunkt me die niet terug te draaien is.
Het heeft me altijd verbaasd, dat je in een land als Nederland overal een bewijs van vaardigheid moet hebben voordat iets mag (rijbewijs, paardrijbewijs, duikbewijs, golfvaardigheidsbewijs, etc), maar een ‘kindkrijgbewijs’ bestaat niet..
Ik zou ook niet weten hoe overigens, dat ter zijde.
Maar voor zo’n verantwoordelijke keuze, met zulke ingrijpende gevolgen (te beginnen voor het kind en ouders), is zorgvuldigheid toch wel op zijn plaats.. Een opvoedbewijs?
Het gaat dan ook wel eens mis, ja.
dag Dianne, toen mijn biologische klok nog niet uitgetikt bleek ;-), dat is men niet meer gewend hè zo’n klassiek nakomertje. Een rationele afweging – zo die al mogelijk is – leidt denk ik ook niet tot meer geluk of evenwicht. Fijn dat je er van kunt genieten ondanks de heftigheid die het moederschap met zich meebrengt.
dag Heer Lot, dank voor je compliment mag ik je wel toewensen dat er nog meer mooie (mooiste, mooiere) momenten in je leven komen?
dag enigma, best fijn om het ‘gewoon te weten’ en hoe pakte het uit in het dagelijks leven? Voldeed dat aan je verwachtingen?
dag vroems, ieder lijstje lijkt me arbitrair en ik kan ook wel jaloers zijn op mensen die niet nadenken, waarbij het leven als vanzelf ontrolt en dat ze er nog mee wegkomen ook ;-) Neemt niet weg dat de meeste gezinnen gebaat zijn bij bewust(er) ouderschap.
dag Aad, zoveel onomkeerbare beslissingen nemen we niet vaak in het leven en het is inderdaad een wonder dat je daar zo vrij in staat. Inmiddels is het wel ingeburgerd om naar een cursus ‘samen bevallen’ te gaan, misschien is ‘samen opvoeden’ de volgende stap?
Reactie is geredigeerd
dank je….en dat brengt mij ook nog bij de uitspraak, die wij zo ontzettend vaak hebben moeten horen, en nog horen, dat wij geen verantwoordelijkheid durfden nemen en/of dat wij egoïsten zouden zijn!!
Ik heb daar natuurlijk een goed onderlegd weerwoord op en goede argumenten voor…
maar de tegenvraag blijft vaak niet bevredigend beantwoord.
jeggroet.
Ik heb heel veel met poppen gespeeld maar nee, moeder worden nee, dat heb ik nooit gewild.
Inderdaad, ik krijg ook vaak die vraag, waarom heb jij geen kinderen. Mijn antwoord is altijd; wat een rare vraag, ik vraag toch ook niet aan jou waarom je wel kinderen hebt!
Het is zo vanzelfsprekend om kinderen te hebben dat je je moet verantwoorden als je ze niet hebt. Maar het is niet voor iedereen vanzelfsprekend om kinderen te nemen. Dat is natuurlijk wel de minderheid maar ik heb er eens een blog over geschreven.
Ik kan nog steeds hier geen link maken,sorry..:)
https://www.volkskrantblog.nl/bericht/80675
Reactie is geredigeerd
Mooi en dapper geschreven.
Zelf heb ik er nooit echt over nagedacht, mijn partner wilde ze dolgraag en ik dus ook.
De pubertijd vond ik de mooiste periode met mijn kinderen.
groet Luuk
Wat een mooie en eerlijke bijdrage, metamama.
Nou, jij weet misschien nog wel dat ik een tijdje geleden op mijn weglog schreef dat ik op mijn negende besefte/wist dat ik nooit zou gaan trouwen en kinderen zou krijgen. Een heel verhaal, dat ga ik hier niet over doen. Ik heb wel gemerkt dat ik vor sommige kinderen ook al waren die niet van mij, iets kon en kan doen. Kan toevoegen. Net wat Jeg vertelt. Ik denk dat heel wat mensen om me heen wel hun gedachten hadden over mijn alleen zijn en geen kinderen hebben, maar niet vaak is mij die vraag gesteld.Maar misschien was het bij mij duidelijker te merken en te zien dat het leven uberhaupt niet simpel en normaal voor me was en is. En ik daar ook niet geheimzinnig over doe en deed meestal. Ik vind het alleen maar goed dat ouders bewust nadenken over en besluiten
over kinderen krijgen ja dan nee. ik wou dat mijn ouders dat hadden gedaan.
Hartelijke groet, Coby
Reactie is geredigeerd
dag Niko, dan maak ik ‘m toch voor je, mooi stuk ook! https://www.volkskrantblog.nl/bericht/80675
dag Luke, dank voor je compliment! Misschien ben je vooral goed met pubers, want ik hoor andere ouders daar zwaar over zuchten ;-) Hoe was het voor je toen de kinderen klein waren, baby bijvoorbeeld?
dag Coby, om mensen te verleiden te reflecteren op het ouderschap is dichtbij beginnen wel zo fair, toch? Mooi hoe jij (en Jeg en anderen) op je eigen manier iets met kinderen hebt. Soms is een beetje afstand zelfs wel handig om iets voor kinderen te kunnen betekenen. En je laatste zin kan ik natuurlijk alleen maar uit de grond van mijn hart onderschrijven…
Niet makkelijk, nu, als Opa met ervaring, een stuk makkelijker en leuker.
Ik had veel moeite met het leven van een kind te begrijpen.
groet Luuk
Leuk stuk. Vreemd eigenlijk, dat die verstandelijke overwegingen niet mogen als het om zoiets belangrijks als kinderen krijgen gaat. Bij ons hebben meer overwegingen een rol gespeeld dan zo snel even neer te zetten is (en bovendien vind ik ze te privé), maar het lijkt mij alleen maar verstandig om er van tevoren goed over na te denken. Als je ze wel krijgt, gaat je leven sowieso al veel meer overhoop dan je van tevoren had kunnen inschatten :-)
Openhartig stuk. Waardevol dat je je beweegredenen omtrent het moederschap deelt. Het bespreekbaar maken van het kiezen is zo belangrijk. Ik heb zelf geen kinderen. Wil ze ook niet. Althans niet nu. Ik heb mijn handen vol aan mezelf en ben niet zo opofferingsgezind. Wel vind ik kinderen geweldig. Ik ben tante van een meisje van 3 en een jongetje van 1. Ik mag me er soms een beetje tegenaan bemoeien als oppasser. Fantastisch. Ik zie mezelf als een soort aanvulling op afstand, al zal die invulling pas wat meer vorm krijgen als de kinderen ouder en mobieler zijn. Ik verheug me erop ze op dagtripjes mee uit te nemen. Ze stukjes van de wereld te laten zien.