‘Mama, jij had toch een eigen school waar je kinderen leerde naaien?’ “Jazeker en ik had ook wat meisjes die ik opleidde tot naailerares. Dat was erg leuk om te doen.” ‘Maar mam, waarom ben je daar dan mee gestopt?’ Ik weet nog precies waar ik stond ik het mijn moeder vroeg. Ik was een jaar of veertien en ik begreep er niks van. Hoe kon je zoiets nou opgeven? Een zelf opgebouwde school, een eigen bedrijf. ‘Tja, daar dacht ik eigenlijk niet over na. Dat deed je gewoon als je trouwde.’ Ik vond het onbegrijpelijk en ontzettend ongeëmancipeerd. Echt belachelijk. Later vertelde mijn schoonmoeder dat ze als schooljuffrouw werd ontslagen toen ze trouwde. Normale gang van zaken in de jaren zestig. Totaal achterhaald beleid. Toch?
Tien jaar later ga ik na mijn studie werken en ben reuze druk. Ik werk in de televisiewereld en daar is het gebruikelijk om alles wat je een week van tevoren hebt geregeld voor een uitzending, de dag voor de opnames overhoop te gooien. Zodat je dan met zijn allen in een gezamenlijke megaflow kunt stressen om alsnog drie nieuwe gasten, een olifantenkoppel en een roze helicopter te produceren voor een item van drie minuten. Daarnaast hang ik dagelijks in de kroeg om met vrienden bij te kletsen, zie elke nieuwe film, volg cursussen her en der, ga ik op reis (dat is iets heel anders dan een vakantie), knap mijn eerste zelfgekochte huisje op en onderzoek uitgebreid welke liefde bij mijn leven hoort. Helemaal naar de tijdgeest krijg ik mijn eerste kind op mijn drieëndertigste. Ik ga één dag minder werken en de rest blijft zo ongeveer staan. En weet je wat nou zo gek is? Dat past helemaal niet.
De AVRO maakt een TV-avond over dertigersdilemma’s en in het persbericht staat dat het de dertigers van nu zo zwaar valt om kinderen te hebben. Nienke Wijnants promoveerde aan de UvA met een onderzoek waaruit blijkt dat ruim veertig procent van de dertigers vindt dat kinderen hun carrière in de weg staat, de helft ervaart kinderen als belemmering voor zijn/haar relatie en zo’n dertig procent heeft zorgen of het financieel wel haalbaar is om kinderen te krijgen. De klaagzang gaat nog even door (het is ook maar net welke vragen je in zo’n onderzoek stelt natuurlijk):
50% ziet zijn vrienden te weinig en komt niet toe aan ontspanning en uitgaan
60% komt niet toe aan regelmatig schoonmaken
40% heeft te weinig sex
Dat allemaal samen zorgt er voor dat een kwart zijn lier een tijdje in de wilgen hangt en tijdelijk stopt met werken. Nog eens 25% denkt over een andere baan omdat ze het gevoel hebben gemangeld te worden tussen werk en privé.
En-en-en maakt dat je alles maar half kunt doen. En dat is weinig bevredigend. Daar had mijn moeder dan weer helemaal geen last van toen zij dertig was. Ze had dan weliswaar schrikbarend weinig te kiezen maar ik kan daar wel iets van leren. Misschien is het helemaal niet zo’n achterlijk idee om het leven serieel in te richten, in plaats van de parallelle manier waarop we nu geacht worden het leven te leven. Moet ik alleen nog even leren prioriteiten stellen.
Ik ben begonnen met kijken, maar na tien minuten vond ik het allemaal zo verwend klinken dat ik tot de conclusie ben gekomen dat dit niet meer bij mijn leeftijd past! Heerlijk!
De combinatie fulltime werken, kinderen opvoeden en ook nog ‘meer’ van het leven verlangen kan heel erg beklemmend zijn.
Soms moet je je wensenlijstje bijstellen.
Misschien wordt het tijd, dat het grootbrengen van kinderen ook als carrière wordt gezien. Nu wordt er vaak nog op neergekeken. Heel raar, juist omdat overal stemmen klinken, dat de jeugd niet voldoende ouderlijke begeleiding (of opvoeding) krijgt. Zorgen voor elkaar, betekent tijd steken in elkaar. En er zitten maar 24 uur in een dag. Acht uur zou naar werk op de arbeidsmarkt moeten, liefst meer, want waar kun je nog terecht met een van negen tot vijf mentaliteit? Dan moet er meer worden bewogen, gezond worden gegeten, verse maaltijden, dus even naar de winkel en een uur in de keuken staan. Het huis moet proper zijn, je weet wel, rust, reinheid en regelmaat. Verder wordt er meer vrijwillige inzet verwacht, mantelzorgen is het minste. De kinderen moeten sporten of muziek leren spelen, dus zoef, hier naartoe en daar naartoe. En zo kan ik nog even doorgaan. Kortom, ’s nachts plof je uitgeput neer, als een dweil. En dan bof ik nog, dan geen partner is met romantische lustgevoelens. ;-)
Hahaha, onze moeders hadden het zo slecht nog niet.
dag mevrouw, ik heb zelf niet kunnen kijken omdat ik aan het zingen was (prioriteiten), maar wat maakte dat je het verwend vond klinken? En hoe heb je dat zelf achter je gelaten. Of schrijf je dat toe aan de winst van het ouder worden?
dag Catharina, ‘soms’ is volgens mij eerder ‘meestal’. Het leven is niet alles hebben en houden wat je verworven hebt maar flexibel meebewegen, loslaten en omarmen.
dag Thera, dat zou sommige dertigers vast kunnen helpen. Kinderen grootbrengen in ‘resttijd’ is een frustrerende klus waar zowel ouder als kind in de knel raakt.
Perfectie is onmogelijk. Je mag je niet laten leiden door de buitenwereld (hoe met moet). Vrouwen kunnen nu alle keuzes maken, dat die keuzes tot stress leiden is nooit de bedoeling geweest. Je hebt gelijk, we moeten weer even naar af en dan langzaam opbouwen.
dat die keuzes tot stress leiden is nooit de bedoeling geweest; precies Annelies, daar leg je een vinger op een belangrijke zere plek!
Misschien heb ik dat wel nooit gehad, omdat ik voor mijn dertigste (zeer bewust)al bijna 2 kinderen had… En ik heb er dus allemaal niet zo over nagedacht, want daar had ik helemaal geen tijd voor! Ik ging gewoon door. Ik heb me altijd verbaasd over mensen die zeggen dat ze het zo druk hebben met kinderen… t is gewoon een kwestie van organiseren, beetje water bij de wijn doen, bij jezelf blijven en af en toe slikken. Maar ik heb (en nog steeds!) er vooral erg van genoten! Maar misschien heb ik wel gewoon mazzel gehad…
Mijn perecentages liggen veel hoger en ik ben nog wel 40 +
Ben ik toch jonger dan ik er uitzie : )
Mooi gezegd metamamma, misschien toch beter serieel dan parallel…..Niet in alles, parallel zal altijd sowieso van alles moeten. Maar inderdaad, lang niet alles is belangrijk.