“Wat zullen we eten vanavond?” Ik heb even geen inspiratie en het voordeel van groter wordende kinderen is dat je ze lekker mee verantwoordelijk kunt maken voor huishoudelijke dilemma’s. ‘Spinazietaart?’ luidt de verrassende suggestie. Ik hoef de pannenkoeken en de tosti’s dus niet eens uit te sluiten. “Goed idee dames, dat doen we!” en hopla daar liggen de plakjes bladerdeeg al te ontdooien op het aanrecht. Spinazie uit de vriezer, rozijnen erbij. Rozijnen? Oeps, op. Die kleine zoete verrassinkjes in de taart maken ‘m nou juist zo favoriet bij mijn dochters. Maar ik heb echt geen zin om alleen daarvoor nu nog naar de supermarkt heen en weer te racen. “Sorry meiden, het wordt zonder rozijnen”, roep ik vanuit de keuken en begin de eieren te klutsen.
‘Ma-am’, en de toonhoogte in dat ene woordje verraadt al dat de oudste iets van me wil. ‘Mam, zullen wíj die rozijnen gaan halen bij de super?’ Blij verrast draai ik me om, eerder deze week vroeg ik haar nog of ze dat zou durven maar toen lachte ze me vierkant uit. Ik neig naar ‘ja’ zeggen en onmiddellijk steekt de twijfel de kop op. In de J/M staat dan wel dat een achtjarige zelfstandig een boodschap kan doen maar steken ze daarbij ook een drukke weg over? Is de Rijssenburgselaan wel zo’n drukke weg trouwens, maak ik me nu niet teveel zorgen? Maar haar zusje is pas zes en ze heeft net een nieuwe iets te hoge fiets. Als ze nu lelijk valt, wat zouden ze dan doen? Dan moet ik ze maar mijn mobieltje meegeven zodat ze me kunnen bellen en ze instrueren dat ze bij elkaar blijven. En kunnen die twee prachtige en toch ook best wel naïeve meisjes wel veilig samen over straat of worden ze dan door enge mannen van hun fietsjes gerukt? Onzin, daar kan ik me nog lang genoeg zorgen over maken, beter is het vertrouwen uit te stralen dat ze dat natúúrlijk samen klaren, toch? Dan neemt de intuïtie het over en plotseling hoor ik mezelf zeggen; “Het hoeft niet hoor, het wordt vast ook lekker zonder, maar het mag wel, als je dat echt durft?”
Ongeduldig staan ze voor me; alle vragen beantwoord, duidelijke instructies mee en nu één twee drie in godsnaam, laten gaan. Opgetogen kwetteren ze naar buiten, daar gaan ze, de zusjes, eensgezind fietsen ze naast elkaar de straat uit. Ik kijk ze na totdat ik ze niet meer zie. Is onze straat zo lang, gaan mijn ogen zo achteruit of zijn het die gekke tranen die het zicht vertroebelen? Weer een mijlpaal.
Oh wat een mooi verhaal.
kan het mij helemaal voorstellen.
Maar je kunt ze nou eenmaal niet altijd
vastbinden en binnenhouden!
Succes!
gr eva
Het is volgens mij vooral dat fietsen dat het loslaten bemoeilijkt. Maar inderdaad, zelf het vertrouwen uitstralen is een heel belangrijke mijlpaal:))
Mooi, leuk en liefdevol.
groet Luuk
Knap van jou!
O, loslaten. Daarom begin ik er maar niet aan, dat moederschap.
Reactie is geredigeerd
Mooi verhaal en wat herkenbaar! Zowel het loslaten (au au au, alleen naar de bieb) als die drukke Rijssenburgselaan (bij mijn oom en tante logeren toen ik nog op de basisschool zat).
ontroerend……. en verrast naar die spinazietaart……
groetjes van A.
dank voor jullie reacties, nu ben ik natuurlijk erg nieuwsgierig naar jullie bewuste loslaat-momenten…
In het dorp waar ik opgroeide zei de politieman, dat kinderen op fietsen eigenlijk begeleid zouden moeten worden tot hun tiende jaar. Dat ze voor die tijd door van alles afgeleid zouden kunnen worden, hoe goed geïnstrueerd ze ook waren en hoe braaf ze zich hier ook aan hielden.
Maar ieder kind is anders, en heel veel kinderen van acht fietsen hier veilig naar school en voor een boodschap.
Wat is wijsheid? En wat is het moeilijk je niet door alle (voor)zorgen te laten beheersen.
Een mijlpaal dus, wat zul je blij geweest zijn toen ze even later terugkwamen met de rozijnen en ze met stralende zelfbewuste snoetjes zag binnenkomen.
Dat loslaten, een sprong in het diepe was dat. Het gaat steeds beter, al blijf ik waarschuwen: “rij voorzichtig, blijf bij elkaar, heb je je mobiel bij je? Goed oppassen, he? Met niemand meegaan!” Meewarige blikken en nauwelijks verholen ongeduld zijn mijn deel… Ik moet er toch maar eens mee ophouden, denk ik. Ik ben immers een groot meisje:-)
Reactie is geredigeerd
Lijkt me best moeilijk, dat loslaten…
Het “idiote” is dat min of meer los van je kinderen het vertrouwen in zelf kunnen en durven loslaten ook moet groeien. Hoe ga je om met de spookbeelden in je zelf en hoe houd je dat enigzins onder controle?
Die Rosa trouwens…….wat een stap!
Hartelijke groet, Coby
Reactie is geredigeerd
Wat afgrijselijk herkenbaar weer, zowel het mee laten denken over eten als het immer weerkerende loslaatdilemma.
Ja, heel herkenbaar, dat loslaten. Inmiddels zijn we met de oudste allang gepokt en gemazeld, maar als nummer 2 zijn eerste zelfstandige boodschap zal gaan doen, voelt het vast weer precies hetzelfde :)
ja, ik weet dat nog, de eerste keer alleen op de fiets door Zoon en daarna door Dochter, dat loslaten in vertrouwen (vooral vertrouwen in je eigen beslissing) dat is heel moeilijk
Loslaten….
Altijd een moeilijk punt in de opvoeding
Iedere keer weer die slechte ogen (vol met tranen)
xxxdromerke
Steeds weer die momenten waarop je je eigen verwachtingen moet bijstellen. Moeilijk, maar dankbaar. Ik kreeg net een repetitie, zoonlief doet het voor de tweede keer en gaat het niet halen, met een 2.6 voor gs. Ondanks de wetenschap dat het niets wordt, sta ik met diezelfde glazige ogen te kijken. Hij is 15 en een half. Meeleven, geloven en de realiteit niet uit het oog verliezen. Eeuwig moeilijk. Mooi verteld, en ik heb steun aan andermans zorgen…