“Overbezorgde moeders maken kinderen onzeker” kopten de kranten laatst. “Afwezige vaders doen jongetjes vervreemden van hun mannelijkheid” is ook een mooie. “Sociale status ouders van invloed op geluksgevoel kinderen” is al dubieuzer maar levert toch ook veel ja-geknik op. Wat me opvalt is dat wanneer we het over ouders en kinderen hebben, en over opvoeden in het bijzonder, vrijwel altijd het kind centraal staat. Er wordt bijvoorbeeld wél gekeken naar welk effect een bepaalde opvoedstrategie op het kind heeft maar ik heb nog maar zelden iets gelezen over het effect van een kind op de ouder.
Even tot je door laten dringen. Hoe beïnvloed mijn kind mij als mens? Als je intensief samenleeft zoals in een gezin ontkom je immers niet wederzijdse beïnvloeding. Mijn dochter Rosa bijvoorbeeld, gedijt het beste bij structuur. In de vakantie maak ik daarom voor haar een dagprogramma. Zelf hou ik in mijn vrije tijd meer van ‘we zien wel’ dus dat matcht niet altijd en daar baal ik wel eens van.
Kinderen zijn géén onbeschreven blad en hoe graag we het willen geloven het ‘maakbare kind’ is ook nog niet geboren. Zo zijn er kinderen die voorzichtig van aard zijn en onbesuisder exemplaren. Niet om een bepaalde reden, gewoon een kwestie van temperament. Dus stel je hebt een kind dat in zeven sloten tegelijk loopt, het ziet geen gevaar en stort zich met ware doodsverachting in het leven. Wat voor effect heeft dat op een ouder? Of precies andersom, je bent een hartstochtelijk bergbeklimmer maar voor je zoon is de eenvoudigste klimboom een onneembare vesting. Hoe ga je daar mee om in het dagelijks leven? Wat betekent het bovendien voor deze ouder om zijn hoop op idyllische gezinsvakanties in de Alpen te moeten laten varen?
Of neem het onderzoek over de afwezige vaders. Zonder dat kinderen beïnvloed zijn heb je stoere meisjes en meisje-meisjes, net zoals je kwajongens en watjes hebt. Hoe ga je als zachtaardige vader om met een oorlogszuchtige zoon? Hoe begeleid je de zoon die zich heel anders ontwikkelt dan jij het je had voorgesteld? Voel je je op je gemak bij een zoon met een voorkeur voor roze als je zelf beroepsmilitair bent? Hoeveel kun je houden van een kind waarin je jezelf niet herkent?
Niet alle kinderen komen als een zonnetje ter wereld. Het ene kind is bewerkelijker dan het andere, daar helpt geen goede opvoeding aan. Het ouderstel dat het allemaal zo goed voor elkaar had, zal de carrièreplanning moeten bijstellen als de kinderen chronisch ziek, zwak en misselijk zijn. Welk effect heet het op het geluksgevoel van de ouders wanneer kinderen niet volgens het boekje grootgroeien? Wanneer je structureel meer voor je kinderen doet dan je ooit terugkrijgt? Of mag je je dat niet afvragen?
Ach, het zijn allemaal van die algemeenheden. Geen kind is hetzelfde en geen ouder is hetzelfde. Als we nou eens begonnen met iedereen als individu te zien, dan blijft het ouderschap een verrassend avontuur. En soms ook heel vermoeiend. Zucht. ;-)
Kylian zegt net: Kijk mam, ik kan heel deftig eten. Hij neemt het allergrootste chipje, spert zijn mond wagenwijd open en propt het er in een keer in, maar keurig met zijn pink omhoog.
Je zou ze toch….
Reactie is geredigeerd
Verfrissende kijk. Het maakbare kind bestaat idd niet. Hoe ga je om met een kind dat op jouzelf lijkt… of juist niet? Ik heb er geen simpele antwoorden op, maar heb je stuk mt belangstelling gelezen.
ja, die wederzijdse beïnvloeding is er zeker.
Ik denk dat je als ouders nergens zo in de spiegel kijkt als bij en met je kind. Hoe ga je om met…. wat betekent het dat…En ieder kind is verschillend.
Het maakbare kind bestaat ook niet.
Ik denk alleen zelf dat een volwassene enigszins in staat is om ook bij zichzelf naar binnen te kijken. Na te denken over. Bewust te worden van. Kinderen tot bepaalde leeftijd (nog) niet. Verder denk ik na over je bijdrage. En dat is ook bedoeld als compliment.
Hartelijke groet, Coby
dag Thera, geen kind is hetzelfde en geen ouder is hetzelfde schrijf je. Het bizarre is dat in onderzoeken ouders vaak als vaststaande grootheden worden gebruikt en dat alleen afhankelijk van hún gedrag er zus of zo kind uitrolt. Het ouderschap is één groot avontuur als je durft stil te staan bij ieders rol en invloed. Opvoeden met de pink omhoog zogezegd ;-)
dag Eline, welkom hier, fijn dat je meeleest.
dag Coby, dat is een belangrijke taak voor een ouder; reflecteren en daar ook iets mee doen. Want je hoort mij natuurlijk niet zeggen dat kinderen die mishandeld worden het aan zichzelf te danken hebben, ik hoop dat in de verste verte niet gesuggereerd te hebben.
Interessante benadering.
Vooralsnog heb ik een lot uit de loterij, waar hebben we het aan te danken, zeggen we vaak.
Nee, dat klopt, metamama, je hebt volkomn gelijk. Mijn reactie zegt meer over mij en mijn geschiedenis, een pijnlijk en gevoelig punt in,voor mij. Je visie zet aan tot nadenken. En het is gewoon een goed stuk.
Hartelijke groet, Coby
Pfff, daar zeg je wat. Er zijn zo van die dagen dat zoonlief erg op zijn vader lijkt, terwijl die met de opvoeding nauwelijks iets te maken heeft…. (slecht voor mijn humeur). ‘Gelukkig’ gaan ook die dagen voorbij. Stuk om bij stil te staan metamama!
Zowel ouder als kind beinvloede elkaar.
Het thema vind ik heel moeilijk en ben er ook nooit uitgekomen.
Gelukkig heb ik nu een kleinkind en in dat geval speelt wie ik ben, het is toch raar, geen enkele rol.
groet Luuk
’t Is een goed stuk om even bij stil te staan. De invloed van een kind op jezelf wordt toch te vaak geromantiseerd of kleiner voorgespiegeld dan die in werkelijkheid is. Hoe ga je er mee om? Af en toe met veel moeite.