‘Ma-ham, luister je wel?’ klinkt het doordringend naast me. ‘Jazeker, ik hoor je luid en duidelijk’ zeg ik monter terwijl ik ons met de auto door het drukke spitsverkeer loods. ‘Nou dus toen zei Marieke…’ Naast me babbelt dochter Estelle van acht over de gebruikelijke schoolpleinperikelen. Met een half oor hoor ik het aan, ondertussen kijk ik in gedachten de keukenkast door en broed op het gesprek dat ik vanochtend met een stel ouders voerde. Multitasken is een tweede natuur geworden. Oeps, bijna een fietser over het hoofd gezien, even de aandacht erbij houden. ‘Dat is toch niet normaal?!’ klinkt er verontwaardigd naast me. Vragend kijkt ze me aan, of ik daar mijn gefundeerde mening maar even over wil geven. ‘Tja, dat hangt er vanaf’ probeer ik laf. Maar ik val genadeloos door de mand ‘je hebt helemaal niet zitten luisteren hè, nou ik zal je nog ’s wat vertellen’. Boos keert ze zich van me af. Ze heeft natuurlijk wel een beetje gelijk.
Bij de thee probeer ik het goed te maken. ‘Wat was er nou precies gebeurd met Marieke?’ Ze heeft weinig aansporing nodig om het verhaal opnieuw te vertellen, het zit haar blijkbaar hoog. Ik dwaal al snel af. Het is alsof ik mijn eigen worsteling als kind terughoor. Lastig hoor als je behept bent met een groot rechtvaardigheidsgevoel, ik zou niet weten hoe ik mijn kind daarin goede raad kan geven. En Estelle is zelf trouwens ook een pittige tante dus laten we haar eigen aandeel in het geruzie niet onderschatten, denk ik nog als ‘Dat is toch niet normaal?!’ het einde van haar verhaal aankondigt. ‘Tja, of het normaal is of niet, dat is moeilijk te zeggen, ik was er natuurlijk niet bij.’ Boos loopt ze weg. ‘Daar gaat het toch helemaal niet over!’ roept ze terwijl ze de trap op stampt.
Als ik haar ’s avonds instop ga ik nog even bij haar liggen. Zwijgend hou ik haar in mijn armen als ze zachtjes begint te huilen. Zwijgend hoor ik haar aan als ze vertelt hoe ze haar oude vriendinnen mist op haar nieuwe school. En ik snap dat ze daar boos en opstandig van wordt, al kan ik daar verder niks aan doen. Behalve luisteren, écht luisteren en haar laten voelen dat ze er mag zijn. Ik ben blij dat ze zo dapper was om mij tot drie keer toe die kans te geven.
Hm, ik heb ruzie om het flashfilmpje te plaatsen. Zie voorlopig dan maar https://humortv.vara.nl/c.340389.moeder-belt-kees-torn-bonus-5.html
Deze situatie leek net dezelfde dan wat een klant me vertelde vorige week. Moeder, auto, kind,luisteren….
Heel vermoeiden wist die vrouw me te vertellen.
Klopt ook. Dat multitasken is écht niet goed. Volgende keer is die fietser het slachtoffer, en dan…..
Dat is echt niet normaal…..en wij….wij draven maar door…..tot……
tussendemiddag overblijven met de klas
andere juf is er niet
dus ik doe het wel even alleen
25 kindertjes
dat lijkt ook wel multitasken
bijzondere dochters heb jij, Moon
Uiteindelijk kwam ze toch bij waar het dan wèl helemaal om gaat….
En toen was je er wel.
Mijn multitaskvermogen is eigenlijk laag, en dat is in huidige samenleving bijna een handicap.
Maar om me heen kijkend, denk ik soms ook van niet….
Hartelijke groet, Coby (leuk filmpje trouwens)
prachtig geschreven; dit zijn blogs, die me zeer aanspreken; schilderijtjes uit het leven
en verder sluit ik me aan bij coby; ik ben actief op redelijk veel fronten, maar ik weiger stelselmatig aan multitasking te doen; het toverwoord blijft aandacht, maar ook dat beschrijf je mooi
gr. hippo
@coby en hippo; en de kunst is dat als je het dan met aandacht doet het uiteindelijk niet alleen kwalitatief meer oplevert maar ook nog ’s efficiënter blijkt te werken ;-)
@moon; pff, dat lijkt me een hele klus, heb bewondering voor hoe die juffen dat doen, ja die dochters van mij, dat is me een stelletje…
@morticia; is het geen wonder dat er zoveel goed gaat telkens weer?
Ohhh wat akelig he, ik doe het zelf ook regelmatig, terwijl ik mij zo voorgenomen had onverdeelde aandacht op te brengen. Ik kan het mijzelf nog zo goed herinneren dat mijn moeder niet luisterde, niet echt luisterde. Eigenlijk ben ik nog steeds een beetje allergisch voor haar afwezige instemmende klanken. Zelf los ik het nu op, door te zeggen dat ik even op het verkeer moet letten, of even iets af moet maken, maar dat ik er daarna helemaal voor hem ben . Als we dan een knooppunt voorbij zijn, en ik alleen maar rustig hoef door te kachelen, dan vraag ik: Wat wilde je nu vertellen over die of dat?” Maar dat kan natuurlijk ook alleen maar, als bij hem de emoties niet hoog zijn opgelopen.
een heel eerlijk en open gesschreven verhaal! kinderen voelen feiloos aan of je daadwerkelijk erbij bent en aandacht geeft maar het is ook zo herkenbaar en begrijpelijk.
groet,
koen
Leuk filmpje !
Niet helemaal een sjabloon van de gesprekken met mijn moeder, maar bij vlagen wel herkenbaar.
hee ik zie je boekpresentatie in je infoblog! goed gedaan!ik ga het aanschaffen, ik ben heel benieuwd!
je legt de berippen heel goed uit, een goed interview!
groet,
koen