Vroeger kwam ik veel over de vloer bij wat in mijn ogen Het Ideale Gezin was. Een zoete inval, warme moeder, hecht en toch elkaars ruimte respecterend, aan tafel ging het over politiek & cultuur, feesten tot in de kleine uurtjes maar ook lome zwijgzame zondagmiddagen met een boek en een pot thee in de bloemige tuin. Toen de kinderen twintigers werden kregen de zussen ruzie omdat ze elkaars partner niet zagen zitten. De vader nam het op voor de oudste. De jongste ontplofte, zei dat ze vroeger al nooit gezien werd zoals ze was en geen voet meer over de drempel zou zetten. Met terugwerkende kracht viel de idylle van het gelukkige gezin in duigen.
In mijn spreekkamer zijn de ellendige familieverhalen eerder regel dan uitzondering. Ook daarbuiten valt het me op dat elke volwassene wel een barst in zijn familiegeschiedenis heeft. De irritant dominante moeder, het eeuwig jaloerse zusje, de verstoten oom, de tijdslurpende hobby van vader, het openlijke geheim dat opa zijn weekgeld opzoop of de getraumatiseerde tante die bij voorkeur ’s nachts een beroep op hulp deed. Zelden wordt erover verteld met een glimlach om de mond. Vrijwel altijd zijn het splijtzwammen die het hechte gezin van weleer uiteen doen rijten. Wegens familieomstandigheden uit elkaar gevallen. Soms met leukoplast provisorisch gerestaureerd. Als niemand er aan peutert blijft het nog jaren bijeen.
Wat is het geheim van het lang houdbare gezin? Is alle moeite die ik doe voor mijn meiden uiteindelijk parels voor de zwijnen? Strikt genomen weet ik immers niet waar ze me later mee om de oren zullen slaan dus is het maar de vraag of het allemaal de moeite waard is. Ik doe mijn best maar als ik om me heen kijk is het op de lange termijn zelden genoeg. Passen bloedbanden en familietrouw niet langer bij onze compacte kerngezinnen? Of is het idee van kinderen grootbrengen dat je uiteindelijk het concept gezin loslaat en kijkt of er iets ander voor in de plaats kan komen? Op vrijwillige basis.
Misschien is het wel ritueel gemopper? Om het zoeken naar een eigen plek te rechtvaardigen. Is het gesteggel sinds mensenheugenis dat nu zoveel aandacht krijgt omdat we nog maar een paar decennia zelf verantwoordelijk zijn voor ons geluk. Wie het weet mag het zeggen.
Nou je hebt dochters dus dat verhoogt de kans dat ALS er iets is wat ze mis vinden ze je dit zullen vertellen.
Mijn zonen (23, 21 en 12) hebben nog geen barsten in mijn illusie geschopt. Maar ik denk dat het voor mij persoonlijk een illusie is om te denken dat ze dat ooit zullen doen: praten is niet hun sterkste kant. Ontevreden zijn ook niet, ;-)
We moeten het maar afwachten.
(moet ‘zij dat ze’ niet ‘zei dat ze’ zijn?)
.
De onderlinge afhankelijkheid is veel minder
Daardoor wordt het plakken van leukoplast steeds vaker niet meer nodig gevonden
En over de scherven… stapt men achteloos heen
.
@ CAM, big smile voor je onverwoestbare vertrouwen. Niet praten is volgens jou dus de manier om gedoe te voorkomen. Ook een manier inderdaad. (dank voor het wijzen op de typo!)
dag Duval, de onderlinge afhankelijkheid is in absolute zin minder geworden maar de emoties zijn er niet minder om als het niet botert binnen de familie. Hoe sta jij daar in?
‘ritueel gemopper’, een goed gevonden term!..het zou uit het huidige tijdsbeeld kunnen voortvloeien..maar het ideale gezin, zou het bestaan?
ik denk juist dat de ondelinginge afhankelijkheid weer aan het toenemen is, maar het is nog een onwennig proces hoe daar gestalte aan te geven.
Een interessant thema!
gr,koen
Het geheim is volgens mij dat je je kinderen zo vroeg mogelijk serieus neemt.
Ik denk het ook zo vaak… En vervolgens probeer ik maar zoveel mogelijk ‘nu’ te leven en leuke dingen met mijn kinderen te doen en zo vaak mogelijk te zeggen dat ik heel veel van ze hou…
Garantie tot aan de deur.
Ik heb je interview even bekeken. Je hebt vooral een erg prettige stem.
ik doe mijn best en ik hoop dat dat gevoel ook bij mijn kinderen blijft hangen:)
Leuk interview!
@koen, dank je! Ik weet ook niet of het ideale gezin bestaat maar erg veel mensen leven wel met een plaatje in hun hoofd van hoe dat er zou moeten zien. Misschien zijn het juist die verwachtingen die zand tussen de tandwielen strooien en schuilt de truc in ‘meebewegen’. Dan kan die (on)afhankelijkheid ook beter zijn vorm krijgen.
@jp, klinkt redelijk, ben nieuwsgierig of je al ergens hebt gezien of dat het vruchten afwerpt?
@mevrouw, en hoe gaat dat in het grotere familieverband, dus buiten je gezin, lukt het daar ook om in het ‘nu’ te blijven? (vooral een prettige stem, dat is denk ik een compliment, dank!)
@BB, ik hoop het ook en leuk dat je gekeken hebt!
Mijn moeder nam me niet serieus (doet ze eigenlijk nog niet echt, maar ach) wel lang last van gehad.
Ik ben daardoor beter naar mijn eigen kinderen gaan luisteren. Het kwartje viel nog wel laat, maar toch op tijd. Daar is een best goede verbinding uit ontstaan. Wat niet wil zeggen dat er nooit wrevels zijn. Ik hoop dat ze niet bang zijn die op tafel te leggen. Verder kijk ik niet zo naar andere gezinnen.
Interessante vraagstelling. Ik moest vroeger als kind gelukkig zijn, om de volwassenen tevreden te stellen. Vooral hulpverleners. Was ik niet gelukkig, dan ‘was ik niet gemotiveerd om aan mezelf te werken’.
Gelukkig mag je het als je volwassen bent zelf weten. Hoewel ik me als moeder wel in een keurslijf voel zitten. Toen mijn vader overleed, toen een (achteraf pas gebleken) vooralsnog goedaardige maar instabiele soort tumor verwijderd werd bij me, voelde ik enorme druk om toch stabiel te blijven. Want raak ik ervan uit evenwicht, dan gaat het niet goed met ons kind, met name op school. God, nog een paar jaar, en dan hoef ik me niet meer groot te houden als er wat is. En als ons kind op school is, ook niet meer….dan kan ik mezelf zijn!!
Kortom als moeder moet je eigenlijk de perfectie bereiken, en dat wordt van je verwacht, omdat het leven maakbaar is. Steeds meer ook je gezondheid, als je maar gezond leeft, dan gaat dat ook goed, zegt men. Maar dat is niet zo, iemand die ik kende leefde en at ultra gezond en stierf ontijdig aan kanker.
Let op, natuurlijk ben ik er een groot voorstander van om het leven zo draaglijk mogelijk te maken voor ons kind en lig ik er ongeveer voor krom. Mijn psychologe zegt gelukkig nog: ben je een keer niet goed in vorm, dan moet je niet te krampachtig zijn, je zoon is sterker dan je denkt. Ook met Asperger.
(sorry, beetje onbeholpen! Ja, het was een compliment! En een mooi interview, maar ik vond je stem en je woordkeuze zo prettig….)
Ik ben op mijn 17-e de deur uit gelopen.
Ik ben nog een paar keer terug geweest, ik denk 7 keer, inclusief de begrafenis.
Toch kon ik uren met mijn vader praten, toen ik 21 was en hij ontdekte dat ik een mens was.
Je moet niet luisteren naar die Vermeulen.
Die denkt volgens mij dat autisten een soort beestjes zijn.
Martine Delfos begrijpt me beter.
Mijn indruk, als kind en ouder, is dat twee ouders die het met elkaar eens zijn een gesloten, hermetisch front vormen voor hun kind(eren).
Mijn ouders waren het met elkaar eens, of deden alsof. De conflicten tussen hun kinderen, nu vijftig tot zeventig jaar later, leven nog steeds of ontstaan opnieuw.
Ik was het, als vader, wel eens niet eens met mijn vrouw over de “aanpak”. Maar tegenover ons eerste kind – een zogenaamd probleemkind (“Je eerste kind zou je moeten kunnen weggooien, want dat heb je verpest”, hoorde ik ooit een moeder zeggen) – vormden we een front. Met het tweede kind erbij – verre van een probleemgeval – kenterde de machtsverhouding al binnen vier jaar. Scheiding van de ouders was een vrijwel logisch gevolg, al had dat natuurlijk vooral met de ouders zelf te maken. De kinderen kozen elk hun eigen ouder.
Vanaf dat moment weet ik zeker dat sympathie en verzwegen antipathie veel belangrijker zijn in relaties van deze aard dan de hele “opvoeding”. En eerlijkheid hierin? Het kost me nu nog elke dag moeite. En dan zie ik mijn twee kinderen ongeveer 1 procent van het jaar. D.w.z. de ene zie ik ongeveer elke maand, de andere nooit – maar gelukkig is ze gelukkig getrouwd.
Mijn ouders hebben zeker wel een paar steekjes laten vallen. Ze trokken het ene kind voor op het andere, Losse handen, verdeel en heers, klikken werd aangemoedigd. En het onwrikbare autoritaire daar ben ik vaak te pletter op gelopen.
Voor mij reden om te proberen om het anders te doen. Of het gelukt is?
Ik zie niet praten niet als de oplossing, maar ik neem waar dat mijn oudste zonen (van een ex die niet kan en wil praten) geen grote praters zijn. Ik kan ze niet dwingen…… ;-)
In vergelijking met de drie stiefzonen ben ik ook tot de conclusie gekomen dat terwijl wij een gescheiden gezin vormde functionerend op bijstandsniveau ze veel tevredener in het leven staan dan de stiefzonen die veel vaker kregen wat ze wilden hebben.
Over wat Knutselsmurf zegt: de boeken van Vermeulen beschrijven deze mensen nogal mechanisch. Onze zoon is allesbehalve dat, heeft zelf originele inzichten. Die zie en hoor je alleen als je het kind goed kent. Een kind met Asperger kan formeel en zakelijk overkomen, maar is dat allerminst. Een diep gevoelsleven zit er onder, maar dat weet Metamama ook.
@Janneke van Bockel
Veel is ritueel. Een kind kan niet anders dan de koers bepalen door de strijd aan te gaan. Veel onvolkomenheden (en die zijn niet te vermijden) worden gechargeerd, opgeblazen. Verschillende kinderen blazen verschillende ‘herinneringen’ op.
Ouders doen het nooit helemaal goed. En zo hoort het ook.
De jaren van het inzicht (dat het allemaal niet zo eenvoudig is) komen meestal pas als de kinderen zelf kinderen hebben.
De meeste problemen hebben wortels in woestijnzand en moeras: gebrek aan communicatie, scheve communicatie, te veel communicatie (maar eenzijdig).
Iedereen kan praten over zijn problemen; als er een heel geduldig oor is.
Het evenwicht vinden tussen communiceren (uit vrije wil, met veel geduld) en niet-communiceren (ook dat is nodig: het creeert ruimte) is de opdracht van elke ouder.
Altijd in gesprek blijven, maar dat soms doen door even niets te laten horen.
En altijd zal het gaan langs afgronden; dat is niet te vermijden.
Geen idee, maar Het Ideale Gezin bestaat niet.
Zij hebben naar buiten toe een “perfect picture” kunnen voorspiegelen, maar da’s wat anders.
Doen niet velen dat: vooral geen vuile was buitenhangen, maar ondertussen heeft iedereen wel een skelet thuis in de kast.
Ik weet niet anders dan dat het binnen een gezin schuurt. Binnen de gezinnen van mijn vader en moeder schuurde het ook. De verstoten oom, de autoritaire vader, het miskende kind en gesteggel over de erfenis. Niet altijd gemakkelijk om onderdeel uit te maken van dit familiesysteem, maar ook een eindeloze bron van inspiratie. :)
Misschien moeten we met z’n allen eens ophouden om van anderen en onszelf te verwachten dat we normaal zijn. We leven in een tijd met aandacht voor elk individu en we vinden onze kinderen toch bijzonder niet? waarom moeten we dan zelf streven naar een perfectie die niet bestaat.
Als mensen proberen om goed te doen dan komt het vroeg of laat allemaal goed.
Wij hebben een nieuw samengesteld gezin, buitengewoon, met buitengewone kinderen, Asperger, hoogsensitief, adhd en noem maar op en wijzelf zijn ook buitengewoon anders dan anderen en helemaal niet normaal. Bij ons heeft elk kind het recht om bijzonder te zijn. wij als volwassenen hebben veel geleerd uit onze fouten maar dat brengt met zich mee dat we de fouten nodig hadden om te leren en we maken nog steeds fouten en zijn lerende!
communicatie kan ook via daden en niet altijd voor iedereen via woorden.
Dat het schuurt binnen een gezin vind ik een prachtige uitspraak. Met wrijvingen leren omgaan is heel belangrijk. want hoe dan ook in elk deel van de samenleving, werk, gezin, school, vrije tijd, … zijn er wrijvingen.
Van de grootouders van je kinderen kan je ook veel leren, zij hebben het allemaal al eens gedaan en leren ook door ons bezig te zien op een afstand. ze weten dat we het anders doen, meer tijd maken, intenser, maar ze zien ook wanneer we een probleem teveel benadrukken. Ze kunnen relativeren en weten dat tijd veel geduld en al die andere dingen des levens oplossingen brengen die we met onze neus op de feiten niet zien. daarom ook is het zo belangrijk om die familiebanden bij te houden en alle mogelijke breuken zo goed mogelijk te herstellen. Ik heb geleerd om mijn ouders te bedanken voor de goede dingen en de minder goede… ah zij hebben hun taak volbracht… de rest is aan ons.
-Is alle moeite die ik doe voor mijn meiden uiteindelijk parels voor de zwijnen? Strikt genomen weet ik immers niet waar ze me later mee om de oren zullen slaan dus is het maar de vraag of het allemaal de moeite waard is-
1.Assers hebben een korte herinnering.
2.Wil je een `goedje`halen of een fijne tijd als moeder?
3.foutloos bestaat niet.
4.heb lief.
5.geef aandacht.
6.toon altijd interesse.
7.zet het kind op de eerste plaats.
Jouw eerste alinea ken ik uit eigen ervaring.
Het is meer dan vreselijk.
Als dat gebeurt.
Vooral voor de moeder.
Je verdere betoog rammelt aan alle kanten.
Hoop dat je het niet erg vindt dat ik dit zeg.
Ben bereid tot toelichting!