Voorzichtig trek ik mijn kleren aan, het gaat langzaam maar dat geeft niet. Ik ben eigenlijk alweer te moe tegen de tijd dat ik aangekleed ben. Dat hakt erin, zo’n venijnige buikgriep. Maar ik wil nu eindelijk wel weer eens beneden zijn, desnoods ga ik na het eten meteen weer terug naar bed. Mijn maag knaagt, zin in eten, dat is lang geleden. Voetje voor voetje scharrel ik twee trappen naar beneden. ‘Hé mama, je bent weer beter!’ roepen de kinderen verheugd. Ik krijg een dikke knuffel, mijn man ziet het glimlachend aan. Hij weet dat ik nog wel een paar dagen nodig heb om weer op krachten te komen. We kunnen meteen aan tafel, alles staat al klaar, wat een heerlijke luxe.
‘Hebben de poezen al eten?’ ‘Hoho, eerst hartig dan zoet.’ ‘Hè nou liggen die brieven hier nog op tafel, waarom zijn die niet op de post?’ ‘Hebben jullie er wel aan gedacht om te oefenen voor muziekles?’ ‘Kan het ietsje zachter, wat een kabaal maken jullie zeg.’ ‘Kom op, aan tafel blijven zitten! Je bent al acht, dat weet je onderhand toch wel?’ Al snel is er niets meer over van de aangename opwinding om weer samen aan tafel te zitten. Er is zoveel te corrigeren dat het me gewoon niet lukt om mijn mond te houden en bovendien lijkt het de hoogste tijd om weer ’s wat orde op zaken te stellen. Ik kan blijkbaar niet eens een paar dagen fatsoenlijk ziek zijn. Pff, ik weet niet of ik die verantwoordelijkheid nu al meteen weer aan kan. Ik ben bekaf. Mismoedig druip ik af en kruip mijn warme veilige bed weer in. Het ligt een stuk minder lekker. Nu voel ik me niet alleen fysiek ellendig maar ben ik ook nog boos omdat ik beneden zo aan het mopperen was.
Na een tijdje kruipt het schaamrood me over de kaken. Mijn lief heeft zo hard gewerkt om alle ballen deze week in de lucht te houden. Had ik nou niet heel eventjes mijn grote mond kunnen houden? Wat is dat toch wat het zo moeilijk maakt om in te voegen als je er even uit geweest bent?. Blij zijn om de kinderen weer te zien, verlangen naar gezellig samenzijn maar zo weinig verdraagzaam voor alle gewone gedoe. Misschien is het de confrontatie met de onoverzienbare opvoedberg als ik even ‘vrijaf’ heb gehad. Of is het het gebrek aan routine dat me onmiddellijk opbreekt als ik er plompverloren instap? En omdat ik me niet fit voel ontbreekt het me bovendien aan moed om mijn irritatie daarover te ondrukken. Met als gevolg extra hommeles. Dom, dom, dom voortaan ga ik de héle invoegstrook gebruiken in plaats van meteen BAF ertussen en vol gas mee te gaan rijden. Ook een goede tip trouwens als je terugkeert uit de file en aan tafel schuift na een lange werkdag ;-)
Beeld: Ankie Stoeten
Goed uitzieken is ook moeilijk ;-)
@Catharina, haha, jazeker, dat is ook een kunst!
en wat dacht je van achteruit inparkeren:-))
Weer wat geleerd… :-)))
Leuke website trouwens van Ankie Stoeten!
Hartelijke groet, Coby
terug naar de eerste versnelling!:)
Goed blog, je hebt een coach nodig!
Hoewel, of het helpt? Het zit toch wel heel dicht bij het gewoon ” vrouwzijn” .
@Mo, hoort dat ook al bij de basisvaardigheden of zijn dat speciale verrichtingen ;-)
@Coby, da’s mooi, toepassen is een stuk ingewikkelder…
@Bregje, mm dat is wel wéér heel erg traag om in te voegen
@René, dichtbij gewoon vrouwzijn schrijf je, betekent dat dat ik er verder ook niks aan kan doen en het ook niet kan leren? Dat is me te doemdenkerig. Bewust zijn van wat je doet is vaak al de helft op weg zijn.
Groet
Durf mijn bed niet eens in als ik ziek ben. Niet omdat mijn man niet kan zorgen, hij kan dat vaak zelfs beter dan ik. Maar omdat hij fulltime werkt en het al zo druk heeft (hij is ook mantelzorger voor zijn moeder). Dus ik kom er altijd weer uit als mijn man de lichtste tekenen van vermoeidheid toont. Hoe hoog de koorts ook is. Tenzij enorme buikkrampen of hoestbuien maken dat ik niet meer kan bewegen.
Toen ik van de zomer een kleine operatie ondergaan had vond ik het het ergst dat ik niet kon helpen in huis. En moest mijn man me ongeveer vastbinden. De ultieme oplossing was, lezen met onze zoon. Dan krijgt hij veel aandacht die mijn man even niet meer hoeft te geven aan hem, en hoef ik niets dat ik niet kan. Enorme ontdekking….
Wat helpt is een week alleen op vakantie gaan, met vriendin(nen) ofzo. Je laat dan zo los.
Ben je alweer opgeknapt?
Ik zat nog even te denken. Als je ziek bent hoor je in bed. Doe je dan toch dingen dan word je chagrijnig. Omdat je niets HOORT te doen als je dat niet kunt. Dus verwijt jezelf niets en kruip in je bed. Moet ik ook doen, hoor.
Ik bedoel te zeggen dat dit sort gedrag deel uit maakt van min of meer vaste reflexen van vrouwen.
Zie dit gedrag thuis ook en zelfreflectie kan inderdaad helpen, maar het blijvenvaste valkuilen,
Wat ontzettend openhartig en kwetsbaar.
Wat vond je lief van dit epistel ?
Moet hem ongetwijfeld goed gedaan hebben.