Mijn hele jeugd heb ik doorgebracht in het geboortehuis van mijn vader. Honkvast op één plek. Af en toe een verbouwing, een nieuw behangetje, een ander paadje door de tuin en ik wisselde natuurlijk regelmatig met mijn broer en zus van kamer maar nooit reed de verhuiswagen voor onze deur. Mijn eerste jaar op kamers verhuisde ik prompt drie keer. Toen ik afstudeerde kocht ik mijn eerste huisje en inmiddels ben ik alweer vier huizen verder. Ik vind dat leuk huizen kijken, en kopen (al hou ik minder van het verhuizen zelf, dat is een lastige combinatie geef ik toe). Sinds kort kriebelt het weer. De ingestorte huizenmarkt ten spijt surf ik verlekkerd over Funda en pas het ene na het andere huis. We wonen hier ook al bijna zes jaar. Een eeuwigheid.
“Wat doe jij daar mam?” Ik schrik me een hoedje, helemaal niet gezien dat er een kind achter me is komen staan. “We gaan toch zeker niet verhuizen hè?!” zegt ze verontwaardigd. De oudste heeft de laatste verhuizing, ze was toen vier, verschrikkelijk gevonden. Maanden, of eigenlijk wel twee jaar ook al klinkt dat onwaarschijnlijk lang, heeft ze er over gedaan om zich thuis te gaan voelen. Ze miste haar vriendjes, de glijbaan voor het huis, haar loopje naar de buren, de routines in het oude huis – alles. Dat haar school nu om de hoek is, in plaats van een kwartier in de auto, was een onbeduidend detail voor haar sehnsuchtig gemoed. ‘Eh, nee. Ik kijk alleen maar wat rond’, zeg ik snel. Iets te snel, want ze kijkt me argwanend aan. Zal ik haar zeggen dat we hier niet blijven wonen tot ze uit huis gaat (wat ik haar plechtig heb moeten beloven zes jaar geleden), dat we niet nu maar wel ooit gaan verhuizen? Of lieg ik voor haar bestwil en mijn vrede dat ik mijn belofte gestand zal doen?
Mijn hoofd ploft soms van de plannen en de wensen en wat is er lekkerder dan ’s even leeglopen? Maar: Ik ben groot, ik kan de gevolgen overzien. Ik overzie tijdspannes van meerdere jaren. Ik snap dat drempels er zijn om overwonnen te worden. Ik weet hoe en waarom ik geld spaar en durf het ook weer uit te geven als dat nodig is. Maar zij, al is ze bijna tien, wat kan zij met ‘misschien’ en ‘mits’ en ‘eventueel’? Wat moet ze zolang ze zelf niet aan het roer kan staan? Ik weet het wel, al vind ik het niet leuk. Dit is het soort geheim dat ik als ouder moedig zelf moet dragen. Totdat alles helder is. Dan is het nog spannend genoeg. ’t Lijkt wel een beetje op Sinterklaas vieren. Oefenen in geheimhouden, ook al plof je van de voorpret. Zelfs als je onzeker bent of je surprise goed gaat vallen. Juist dan.
Dag MetaJanneke : ),
ik hoef gelukkig geen geheimpjes voor bestwil te bewaren voor rondlopend kroost, maar gewoon een aanbeveling voor een prachtige schets van moederlijke (ouderlijke) dilemma’s.
leuke ouderlijke overdenking, maar ook het gevoel oproepend, dat het voor kinderen wel goed is, als ze kunnen aarden; ik herken het enthousiasme m.b.t. huizen kijken en er over fantaseren, maar nu mijn oudste naar de lagere school gaat heb ik een heel sterk gevoel (ook omdat ze met heel veel plezier heen gaat en al een sterk sociaal netwerkje heeft opgebouwd), dat ik dat niet wil verstoren; misschien voor jou over twee jaar (als ik goed gerekend heb ;)
gr. hippo
Mmm, ik vind het ook heerlijk om te fantaseren, ben veel verhuisd in mijn studententijd, maar ben al 15 jaar zeer honkvast en ben nog lang niet van plan te verhuizen. Zelfs de buurt wordt alleen maar leuker… Veel plezier met je voorpret!!
Misschien haar vragen waar zij graag zou wonen, over twee jaar, je weet maar nooit!
Ben zelf ook verslaafd aan huizen kijken, doordat we de laatste tien jaar vier maal verhuisd zijn, dat raak je nooit meer kwijt (sprak ik bemoedigend;-)).
dochters hebben alles in de gaten..;)
gr,koen
https://www.volkskrantblog.nl/bericht/255621
Tja, ik denk inderdaad dat het voor veel kinderen heel belangrijk is om zo lang mogelijk op één plek, in hetzelfde huis te blijven. Op voorwaarde dat dat leefbaar is. Zelf vond ik elke verhuizing in mijn vroege jeugd afschuwelijk. Wat maakt dat jij het leuk vind Metamamma?
@zintuigen, Een nieuwe plek creëren, de belofte van een schone lei, het zoeken&voelen of ik me ergens thuis zou kunnen voelen – misschien heb ik gewoon mijn plek nog niet gevonden (al klinkt dat dramatischer dan ik bedoel)
Reactie is geredigeerd
Ik vind regelmatig verhuizen een must. En tot nu toe lukt het om ongeveer om de 10 jaar te verhuizen. Het proces van in en uitpakken is niet zo leuk, veel gedoe maar opnieuw inrichten heeft zo zijn charmes.
Ik denk dat mijn zonen dat ook zo zien. De zonen van echtgenoot zijn daar veel moeilijker in. Toen wij besloten samen verder te gaan zijn wij (3 zonen en ik) van Ede naar Zwolle verhuisd.
Voor mijn zonen betekende dat: van woonplaats en school wisselen en dat deden ze zonder mokken. Oudste zoon was halverwege de HAVO examenklas maar bleef enthousiast. Dat we van een provinciaal Biblebelt dorp naar een provinciehoofdstad gingen hielp. Andere school en een andere klas? Leuk toch?
De stiefzonen zag het heel anders. Voor hen veranderde er minder maar daar maakten ze wel veel meer drama van. Een verandering van kamer was wel nodig. Oudste stiefzoon had voorheen de master bedroom en hij had toegezegd dat hij wel naar een andere (=kleinere) kamer zou gaan. Maar toen puntje bij paaltje kwam was voor hem (20 was hij toen) een verhuizing naar de andere kant van de overloop te moeilijk. Hij weigerde, maakte ruzie over iets wat kapot zou zijn (was niet waar) pakte zijn knuffel en liep huilend weg naar het huis van zijn moeder. Nooit meer kwam in hij zijn vaders huis terug om te slapen.
Afijn ook oudste stiefzoon woont nu op kamers. Ik ben benieuwd hoe lang daar gaat blijven, ik vermoed dat, tenzij er een leuke vriendin komt die hem naar een ander huis lokt, hij zich daar heel lang gaat blijven.
Mijn hemel, ik vind verhuizen het ALLERERGSTE wat er op de werld bestaat (behoudens een aantal vervelende kleinigheidjes)
Brrrrrrr
Ik ben erg honkvast dus. Op mijn vorige adres woonde ik 17 jaar en nu al weer 10 op mijn huidige.
Aha, die onrust, die ken ik wel. Maar ik heb me erbij neergelgd, dat ik hier maar voorlopig blijf wonen. School om de hoek en plezierig sociaal leven. Ik ben pas 30 maal verhuisd in mijn leven en Kylian vindt dit het fijnste huis van de wereld. We zijn hier komen wonen toen hij twee was en wij weg gingen bij zijn vader. Van peuter af aan heeft hij overal mee geholpen, heb ik hem betrokken bij de kleurtjes op de muren en het uitkiezen van de bank. Hij is niet dol op veranderingen in zijn woonomgeving, zijn thuis, maar als ik hem overal bij betrek wordt hij wel enthousiast. Zou je dat niet kunnen doen met jouw dochter? Niet voor een voldongen feit zetten, maar haar mee laten speuren en voordelen ontdekken van een eventuele verhuizing? Ieder kind is natuurlijk anders, dus dat kun jij het beste beoordelen. Moeilijk soms he, moeder zijn, de goede dingen doen.