“Ze is ’s ochtends nog niet met tien stokken uit bed te krijgen. Niet dat ik een stok gebruik hoor maar bij wijze van spreken. Of ik haar nu vijf keer of tien keer roep, het maakt niet uit. Pas op de laatste nipper staat ze op. En ja, dan is het haast-haast en een hoop gemopper. Van haar, van mij – nou lekker begin van de dag, ook goedemorgen.” Haar ogen spuwen vuur, haar mond vertrokken tot een dunne streep. De goedmoedige moeder die bij me binnenstapte is nauwelijks herkenbaar. “Echt, ik heb alles al geprobeerd, maar niks werkt.” Inmiddels is de toon verongelijkt, alsof haar zevenjarige dochter haar groot onrecht aandoet. Dan valt ze stil. Ze leunt verslagen achterover. Zeg jij het maar, spreekt haar lichaamstaal. Dat is altijd een moeilijk moment bij de gesprekken die ik voer. De trukendoos is zó opengetrokken maar het is zelden de oplossing van het probleem waar de ouder mee worstelt.
Hoe gaat het als vader het doet? (hetzelfde) Hoeveel tijd is er ’s ochtends? (genoeg) Komen de andere kinderen wél gemakkelijk uit bed? (geen probleem) Hoe gaat het op school? (goed) Wanneer gaat het wel goed? (nooit, of eigenlijk alleen in het weekend) Hé, een aanknopingspunt. ‘Wat maakt dat het in het weekend wel goed gaat?’ “Ja nogal wiedes, dan mag ze zelf bepalen wanneer ze opstaat.” Als vanzelf rolt het eruit. ‘Heeft ze dat vaker, dat ze graag haar eigen tempo bepaalt?’ “Je bedoelt…”, de automatische antwoordpiloot stokt en het is ontroerend om te zien hoe de moeder een handvat vindt waar ze mee uit de voeten kan.
‘Ik heb nog één vraag’, zeg ik haar als ze een plan van aanpak geformuleerd heeft. ‘Wat maakt je zo boos in deze situatie?’, geen fijne vraag als je denkt dat je klaar bent, ik weet het, maar de buitenproportionele woede aan het begin van het gesprek houdt me nog bezig. Gegeneerd kijkt ze me aan. “Mijn coach op het werk vroeg me dat laatst ook al. Blijkbaar een thema. Je komt jezelf ook overal weer tegen hè?”
plaatje: Sebastiaan van Doninck
Als iets helemaal niet loopt, als we te laat dreigen te komen of er is te laat begonnen met het leren van de topografie,
dan wordt ik niet boos, of even heel erg kort. Ik realiseer me vrij snel dat we vandaag dan maar te laat komen, en morgen staan we eerder op. Iets wat ik dan ook echt doe.
Hihi, ik liep me ook zo boos te maken, alweer… Gelukkig hebben meer ouders treuzelende kinderen en zijn we meestal (onder veel gemopper voor we de deur uit zijn) op tijd op school. Ik heb ook mijn aanpak aangepast: net als de kleren die ik de avond van te voren neerleg, bespreek ik de volgorde van de dingen in de komende ochtend. Maandag hielp dat (zo gezellig is het dan!!), dus ik dacht: nu snapt ie het :-) Nee dus, dat kunstje dient zich elke avond te herhalen en pas dan zien we of het werkt. Grappig niet? Een kind (van 8 in mijn geval) heeft gewoon een zetje nodig. Ik zou willen dat ik niet boos zou worden, net als Cath (lekker lange naam!!) hier boven, maar helaas……….
dag Solvejg, enig optimisme kan je niet ontzegt worden als je een patroon denkt doorbroken te hebben na één keer. Geweldige eigenschap die je bij het opvoeden goed van pas kan komen ;-)) Catharina heeft vast weer andere dingen waar ze tegenaan loopt. Toch Catharina?
Krijg je dat met 7 al?
Die van mij gaat volgende week voor het eerst naar school. Heel soms rekt ze al wat en ze weet dat ik niet tegen wachten kan.Ikben benieuwd.
Waar ik tegen aan loop? Vast wel! Ik heb er drie, en de oudste twee waren destijds ochtendkinderen. Kwamen goed gehumeurd op tijd hun bed uit, maakten MIJ wakker en alles ging goed. De broodnodige confrontaties waren voor later op de dag, tegen de avond als ze als echte ochtendkinderen helemaal op, moe en chagrijnig waren.
Waar ik als beginnende moeder tegen aanliep was de huilbuien, ruzies en aanvaringen tegen etenstijd. De oplossing lag voor de hand maar ik had hem niet een-twee-drie;
Vroeg eten en vroeg naar bed!
Slimme coach !