“Ze huilt best veel en overdag slaapt ze maar drie kwartier, dat had ik me toch anders voorgesteld.” Het kostte me negen jaar geleden best moeite om dat over mijn lippen te krijgen en mijn vriendin antwoordde allerliefst; ‘Joh, dat is een fase waar ze weer overheen groeien. Alles bij kinderen gaat in fases, als je dat maar voor ogen houdt dan is het wel uit te houden.’ Dat hielp wel, een beetje. Maar waar ik écht mee zat is dat ik me schuldig voelde dat ik dat niet stralend kon doorstaan, zo’n huilfase. Ik was bang dat ik als moeder niet genoeg over had voor mijn kinderen. Mijn vriendin suste alle gevoelens van schuld en onbehagen en opende demonstratief de koektrommel ‘hier tast toe, chocoladekoekjes zijn het ideale troostvoer’. Dat was fijn, want daar zijn vriendinnen voor. Die steken je een hart onder de riem als je dat nodig hebt.
Al geruime tijd zie ik een van mijn beste vrienden modderen met zijn weerspannige zoon. Zoonlief luistert slecht, raakt zoek op de meest onmogelijke plaatsen, timmert in de speeltuin de kinderen op hun kop als ze niet doen wat hij zegt en haalt het bloed onder de nagels vandaan bij zijn vader. Als we een dagje samen op stap zijn jeuken mijn handen om in te grijpen. Uit alles blijkt dat het jochie schreeuwt om duidelijkheid, om grenzen. Maar da’s nou net niet de sterkste kant van mijn gezellige vriend. Hij waarschuwt wel, maar vergeet er consequenties aan te verbinden. Bij de zoveelste keer waarschuwen schiet hij uiteindelijk uit zijn slof. De jongen krimpt ineen, pa voelt zich schuldig over zijn buitenproportionele reactie en we zijn weer terug bij af. Zucht. “Wat moet ik nou toch met ‘m aan, ik word er gek van. Ik heb ‘m toch tig keer gewaarschuwd, en je weet wat voor hekel ik er aan heb om politie agent te spelen. Nou dan doe ik dat en dan luistert ie niet. Kan ik het dan nooit goed doen?”
Wat een gewetensvraag. Als vriendin wil ik zeggen dat hij natuurlijk zijn best doet en dat ik zie hoe moeilijk hij het heeft. Ik wil hem graag troosten en een goed gevoel bezorgen. Maar zijn opvoedstijl is dramatisch ontoereikend voor dit specifieke jongetje dat toevallig wel zijn zoon is. Ik wéét dat mijn vriend slecht tegen kritiek kan, zich kwetsbaar voelt als vader, continu de kous op zijn kop krijgt van zijn leidinggevende die meer initiatief van hem verwacht en dan is er ook nog zijn vrouw die het altijd beter lijkt te weten. Als ik écht zeg waar het op staat zal dat onze verstandhouding zwaar onder druk zetten. Kies ik voor mijn eigenbelang om de vriendschap in stand te houden, of kies ik voor het belang van het kind? Ik weet ook hoe gezellig mijn vriend is als onze kinderen er niet bij zijn. Misschien voortaan maar afspreken zonder kinderen, dan is die heikele kwestie tussen ons van tafel.
Ben ik dan laf, of toon ik juist mededogen?
Je vriend vraagt je om advies, dan wil hij dus ook jouw mening. Wees eerlijk, een echte vriendschap kan wel tegen een stootje en je handelt niet alleen in het belang van het kind maar ook van hemzelf. Succes!
Ik vind je moedig dat je dit zo neer durft te zetten want ik denk dat er vele met dezelfde problemen zitten…
En afspreken zonder kids ??? ze zijn toch een deel van je dan moet je samen met hun verder…
Ik lees het wel ;)
dromerke
Heerlijk, die adviezen van vrienden. En vooral die koekjestrommel, de koffie verkeerd, en de schouder om tegenaan uit te huilen. Maar nooit weglopen voor heikele discussies, al is zonder kids afspreken wel heerlijk :-)
Reactie is geredigeerd
dag Aletta, vraagt hij dat echt of is het een retorische verzuchting? Zoals droomvrouwtje al aangeeft is het een veel voorkomend dilemma. Laatst sprak ik een alleenstaande moeder die verschillende vrienden uitdrukkelijk had gevraagd bij te sturen als ze vonden dat dat nodig was. Ze was – tot haar teleurstelling – nog nooit aangesproken. Zou ze het zo goed doen, of speelt er iets anders? Ik ben dat bij mezelf eens nagegaan. En misschien is het zoals Daan zegt, dat het vooral de troostende adviezen zijn die werkzaam zijn in familie- en vriendschapsrelaties? Domweg omdat er teveel belangen meespelen? Of omdat je niet oordeelsvrij kunt luisteren?
Moeilijk dilemma, temeer omdat met name jonge ouders toch al overspoeld worden met ongevraagde adviezen. Juist in een fase waarin je niet snapt waarom je kind zo overdreven lijkt te reageren, kun je die adviezen soms zo goed gebruiken, maar soms juist ook missen als kiespijn.
Ik denk dat ik toch een poging ondernomen had om het voor mijn vriend inzichtelijk te maken. Het moeilijke is dan om het zo te formuleren dat het geen kritiek is, maar meedenken :-)
MetaMamma: ik denk dat hij het echt vraagt.
Hoe het te verpakken dat het niet als een aanval overkomt is vooral heel lastig.
Dat is iets waar ik zelf heel slecht in ben.
Mm. lastige kwestie, kinderen zijn een achilleshiel. Zonder kinderen afspreken is sowieso een optie natuurlijk en ‘wat moet ik nou toch met hem aan?’ is een vraag waar je op kunt inspelen: vraag je me dat als vriend of als opvoeddeskundige……
Ik denk dat het niet zozeer een kwestie is van laf zijn of van mededogen.
Solveg had het al over de ‘achilleshiel’, ik herken dat wel.
Eerst lijkt me dat je bij jezelf te rade moet gaan: wat vind jij het belangrijkste:?
Verder, cést le ton qui fait la musique.
Je kan iets hard stellen, hard ‘ingrijpen’. Maar je kan toch ook vragenderwijs (sturend) optreden? En wellicht daarmee nieuwe zienswijzen introduceren?
Misschien weet je het niet zo precies. Misschien is er meer aan de hand dan je weet.
Misschien zonder zoontje en misschien dan praten.
Misschien kan je dat best.
groet Luuk
Misschien kun je ook zeggen hoe moeilijk je dit vindt, welk dilemma je voelt. Dus niet in zijn positie gaan zitten en meevoelen, maar bij jezelf blijven. Jullie zijn vrienden maar desalniettemin twee onafhankelijke personen met ieder een eigen positie. Je zet je vriendschap niet in of op het spel en je bent zelf open en eerlijk. Misschien opent dat ook de ander. En vanuit jouw woorden kan ook de weg open komen voor een gesprek over het opvoeden zelf.
Hartelijke groet, Coby
Gewoon logje laten lezen, het staat er aardig en duidelijk genoeg.
Ik denk dat ik behoedzaam zou aftasten of hij openstaat voor meedenken of alleen stoom wil afblazen. Zoals Solvejg al aangeeft zijn we erg kwetsbaar als het om onze kinderen gaat. Het is alsof niet alleen ons handelen ter discussie staat maar meteen ons hele wezen. Coby geeft al aan hoe belangrijk het is om in zo’n situatie je eigen positie in te nemen. Ik weet niet of vriendschaps- en familierelaties daar bewust gebruik van maken, maar ik kan het je van harte aanraden!
Als coach ben ik weliswaar betrokken maar heb ik automatisch meer afstand waardoor ouders zich juist gemakkelijker blootgeven. (ook wildvreemden op feestjes, dat is wat lastiger om mee om te gaan)We hoeven samen ook niet verder, misschien maakt dat het veiliger (voor beide partijen)? En, niet onbelangrijk, als ouders de stap hebben gezet om bij mij te komen, geven ze aan dat ze bereid zijn het ouderschap onder de loep te nemen.
Misschien is mijn vriend daar, om wat voor reden dan ook, (nog) niet toe in staat. En dan moet je je inderdaad afvragen, dank Aad, wat het belangrijkste is. Mijn ondersteunende kracht als vriend, zijn nood als opvoeder of spelen er zoals Luuk zegt nog andere zaken waar ik wel/geen weet van heb?
Zomaar een vraag op de rand van de zandbak. Beslis in een split second welke afslag je neemt. Succes ;-)
Waar mensen aan toe zijn aanreiken. Ik kom ook wel eens mensen tegen die bijvoorbeeld wellicht een kind met iets bijzonders in aanleg hebben, en dan probeer ik te polsen of ze er voor open staan, of heel voorzichtig te proberen iets over mijn eigen stoornis te vertellen. Willen ze het niet weten, dan heb ik het er verder niet over.
Dilemma, ik zou er gewoon eerlijk over zijn, en een echte vriend zal je eerlijkheid hoedanook waarderen :-))
Er lijken meerdere belangenverstrengelingen te spelen.
Maar, een keer ‘face to face’ in gesprek met de goede vriend zonder kinderen erbij, moet een opening kunnen geven om je mening te reflecteren. Daarbij uitgaande van jouw mening en visie zonder te vervallen in de ‘jij doet….etc’…..
Sterkte en succes!
Reactie is geredigeerd
Een niet onbelangrijk argument is het kind. Denk jij dat de jongen er baat bij zou hebben als vaders opvoeding duidelijker was? Wellicht kun je het over die brug gooien.
Opvoeden is niet makkelijk en met de opvoeding van een ander bemoeien al helemaal niet, zelfs niet als je gevraagd wordt om advies te geven, maar ik denk als je op een rustig moment bespreekt welke dingen je allemaal in je hart voelt en wat je denkt te zien gebeuren, kan een ander alleen maar hopen dat hij zo een vriend of vriendin om zich heen heeft.
Vroeger hadden mensen het veel meer over opvoeden en hielpen ze elkaar, nu zitten we zo vaak zelf het wiel uit te vinden.