Sta ik daar weer ongewassen, ongekamd in mijn kloffie van gister op het schoolplein. Om me heen fris en fruitig opgemaakte moeders en een enkele vader strak in het pak. De net geborstelde haren van mijn jongste dochter slierten alweer slordig om haar o zo lieve snoetje. Wéér geen vlechtjes, staartjes, haarband in gedaan. Het is dat ik weet dat ze niks tekort komt maar de klerencombinatie die ze deze ochtend heeft uitgezocht is hemeltergend beroerd. Als je haar naast haar hartsvriendin – vers gestreken jurk, merkvestje, bijpassende maillot, gepoetste schoenen, ingenieus vlechtwerk op het hoofd afgewerkt met gelijkgekleurde knijpertjes en elastiekjes – ziet staan zou je denken dat ze vannacht onder een brug heeft geslapen. Maar we zijn wél op tijd terwijl we zonder stress met zijn allen rond de ontbijttafel hebben gezeten. En ze is haar schooltas niet vergeten. Mét de trommel vol gezonde bruine boterhammen, sinaasappelsap en ook nog een takje druiven. Zelfs het formulier met noodgegevens dat vandaag ingeleverd moet worden is ingevuld en meegenomen. Dat dan weer wel.
Als ik thuis kom koekeloert het onkruid in de voortuin me aan. Ik kijk brutaal terug en baan me een weg naar de voordeur. Er zou een stofzuiger door het huis kunnen en op het streperige quasischone aanrecht staat de ochtendvaat nog opgestapeld. Ik weet het wel, de auto is al maanden ongewassen, de ramen van de bovenverdieping hebben in geen jaar een zemenlap gezien en het buitenspeelgoed slingert voor de deur. De buurvrouw zou nu dus echt de krant niet gaan zitten lezen. Het lijkt nergens naar. Maar alle buurtkinderen mogen altijd mee-eten. En ik mopper niet als de dekens en kussens het huis uitgesleept worden om een hut te bouwen. Dan krijgen ze bovendien een picknickmand toe met stukjes appel, biscuitjes, aanmaaklimonade en gekleurde rietjes. De foto’s die ze van elkaar maken in hun gekke verkleedkleren zet ik met liefde op een cdrommetje. Dat dan weer wel.
Nu nog vrede sluiten met het nieuwe plaatje in mijn hoofd van de ideale moeder&vrouw. Het plaatje van de vrouw die er bewust voor kiest om niet alle ballen tegelijk in de lucht te houden. Ik wil me niet gek laten maken door die enorme hoeveelheid moeten die altijd op de loer ligt, die ogen in de rug, de aannames waarmee ik groot gegroeid ben. Dus probeer ik of het anders kan. Maak ik nieuwe keuzes, waar ik me niet voor wil verdedigen. Ik hoef trouwens ook geen navolgers want wat voor mij werkt, werkt niet voor een ander. Daar ging het nou juist om. Vol goede moed sla ik een nieuwe weg in. De hobbels blijven. Dat dan weer wel.
Wat denk je dat kinderen zich herinneren van hun jeugd? Dat het huis altijd schoon was, hun kleren netjes gestreken, de tuin altijd onkruidvrij of dat ze een gezellige jeugd hadden waar ze van konden genieten van gezelligheid, vrienden en een moeder die niet gestresst was omdat de was, het huishouden en de tuin nog gedaan moesten worden?
Had ik dat nou ook maar gedacht, twaalf jaar geleden.
Ook al zou je huis aan kant zijn, je kinderen om door een ringetje te halen, de tuin gewied, dan zouden er vast weer andere hobbels zijn en komen, denk ik. Wat je ziet is de buitenkant. Ik denk dat (bij jou) de binnenkant wel klopt, dat dan weer wel…….
Hartelijke groet, Coby
Ik ben het met je eens, maar eigenlijk zou je er niet over hoeven schrijven. Want dan kan het je ergens toch nog schelen als je op dat schoolplein staat…
Maw je vergelijkt ergens toch nog…
En kinderen kunnen ook ingevlecht naar school gebracht worden en toch een gezellige moeder hebben die ook voor bruine boterhammen zorgt. Het bestaat echt!
Vandaag nooit doen wat je morgen of overmorgen ook kan doen. Scheelt een hoop gedoe. Dat dan ook weer wel natuurlijk :-)
Reactie is geredigeerd
Oh wat akelig herkenbaar. Ja het gras is altijd groener, voor zover het oog reikt. Ik heb ook lang gedacht dat de meeste andere moeders het allemaal geweldig “voor elkaar” hebben, en een gestroomlijnd, probleemloos, reclame-achtig leven leiden, met glanzend gepoetste kinderen, een immer opgeruimd huis, een fulltime baan en ook nog een leuke relatie. En de kinderen worden zo vreselijk verantwoord grootgebracht. Snoep mag niet, tv ook alleen onder strikte voorwaarden. Tanden worden nagepoetst tot het negende jaar. Zelfs goede vriendinnen veranderen in zulke moeders, en er lijkt een competitie gaande die amper wordt erkend. Belachelijk al die kinderen die schoolkoekjes meekrijgen. Nergens voor nodig. En natuurlijk gaan we altijd op de fiets naar school, sportclub, vriendinnetjes. Vreselijk die ouders die zomaar de auto gebruiken daarvoor. Het is altijd verkeerd en het is nooit goed. Zelfs in jouw verhaal lees ik dat. Mijn tuin lijdt ook onder mijn gebrek aan tijd, en mijn huis is vaak veel rommeliger dan ik prettig vind. Ik heb mijn kinderen niet altijd nagepoetst tot ze 9 waren, en ze mogen van mij best veel tv kijken, ook stomweg omdat het me vaak goed uitkwam dat ze zich daar even mee konden vermaken, en ik iets anders kon doen. En ja, schoolkoekjes mogen van mij wel, en af en toe pattat ook. En op het gebruik van de computer ben ik dan wel weer streng, altijd de wekker zetten en toezicht op wat ze doen.
Dus wat is het wat we zien? Mijn dochter heeft een heel eigen smaak. Ze draagt graag ook spijkerbroeken die van haar broer zijn geweest, met stoere laarzen. Haar haar ziet er nooit erg gekamd uit, wat je ook doet. Ik ken ook vriendinnetjes van haar die daar vanuit zichzelf al veel meer aandacht voor hebben, dat komt echt niet alleen maar bij de perfectionistische ouders vandaan.
Mooi geschreven. Dat dan weer wel! ;-)
Fijn huishouden volgens mij, niet als het voorbeeldplaatje. eigenzinnig en creatief.
groet Luuk
Zo herkenbaar
ik zit helemaal te glimlachen
liefs en houen zo
Moon
Hahahaha, en na de krant even snel onder de douche. :-)
Ik heb zo langzamerhand een kapmes nodig om door de voortuin te komen, en ik strijk al lang niet meer op advies van Maria-Dolores en Zoë. Ik snap nooit hoe ze het voor elkaar krijgen, die moeders. Zouden ze om zes uur opstaan? Een uurtje tutten voor het ontbijt?
ook al ben ik geen moeder
heul herkenbaar:)
Dank voor al jullie reactie, ik ben er nu pas weer want tja, de kinderen ;-)
dag Petra, ik weet niet wat kinderen onthouden. Misschien zijn die van mij wel verbolgen dat ik ze niet meisjesachtig genoeg heb opgetut, of dat het bij ons altijd anders ging dan elders, je weet het niet. Ik hoop wel dat mijn eigen anti-stress-beleid zorgt voor ruimte zodat ik weer kan genieten van wat ik (wel) doe.
dat Mo, vertel ‘s, wat dan? Al heb je niet veel aan ‘had ik maar’.
dag Coby, het is fijn als het lukt om de binnenkant en de buitenkant een beetje bij elkaar te houden. Ik hoop dat ouders af en toe durven stilstaan om te kijken of dat wat vanzelfsprekend lijkt ook de inspanning waard is. Bij ieder zal de balans anders uitpakken.
dag mevrouw, ook als je achter je keuzes staat ontkom je niet aan vergelijken/meten/wegen. (en misschien mag je ook stukjes schrijven over zaken die geen probleem zijn?) Ik blijf trouwens ook gewoon een beetje jaloers op die ouders die het met een vanzelfsprekend gemak wél lukt om alle ballen hoog te houden. Ik kan het alleen niet (meer). Mij zul je echter nooit één waarheid horen prediken.
dag mai, ik probeer niet te (ver)oordelen maar blijkbaar lees jij dat er wel in. Ik probeer – voor mijzelf – steeds af te wegen wanneer het ‘goed genoeg’ is. Wat er voor mij haalbaar is en dan probeer ik daarbij de belangen van mijn kinderen vóór sociale wenselijkheid te laten gaan. En als het voor mijn dochters belangrijk blijkt om met vlechtjes naar school te gaan, dan zal er elders iets af moeten vallen ;-)
dag Blew, welkom hier en dank voor je compliment!
dag Luke, ik hoop het, al is het natuurlijk ook puur eigenbelang…
dag Moon, da’s mooi, die glimlach, die neem ik even van je over als je het goed vindt.
ach, bij ons gaat het nog soepel. Tuin wel ietwat rommelig en boven ook. Verder loopt alles goed, maar bij ons geen buurkinderen meeeten en dekens door het raam (komt nog misschien)….
Leuk stuk.
ha die Thera, nee na de krant eerst een paar uurtjes werken en dan sta ik meestal rond ahlf 12 onder de douche (soms pas om 14u, nét voordat ik ze weer uit school moet ophalen). Maar ja, dat is dan ook weer een voordeel van thuis werken ;-)
dag niko, herkenbaar in de zin van ‘keeping up appearances/with the Joneses’ of nog weer anders?
dag Rene, dus jij vraagt je nooit af of je voldoet aan het plaatje in je hoofd van de ideale vader en hoe zich dat verhoudt tot andere vaders en moeders? Je bent een gezegend mens ;-)
Reactie is geredigeerd
klinkt heel herkenbaar, maar ergens lees ik het toch als een soort afzetten tegen.
Alsof de mensen die wel alle ballen tegelijk hoog houden zich niet realizeren welke ballen nou eigenlijk he belangrijkst zijn.
Soms lukt het gewoon een tijdje wel en soms gewoon weer even niet.
dag nancy, dan heb ik het misschien toch niet goed opgeschreven? Want ik wil niet zeggen hoe anderen het moeten doen, maar wel dat het zinvol is je keuzes af en toe te overdenken. Het is daarbij nog helemaal niet gemakkelijk om te kiezen wat voor jou goed werkt omdat je dan ook nog te maken hebt met hoe de buitenwereld daar tegenaan kijkt. Veel ouders kampen met het gevoel continu tekort te schieten. Je mág stilstaan bij je kwaliteit van leven en daar (on)orthodoxe keuzes in maken. Maar er zitten 24 uur in een dag en 7 dagen in een week, het is nu eenmaal niet mogelijk om álles tegelijk te willen én goed te doen. En het is zinvol om je dat te realiseren vóór je burnout of midlife ;-)
Laat iedereen maar, met die ideaalbeelden. Weet je, kinderen worden niet gelukkig van ideaalbeelden. Ze worden gelukkig van echte ouders, die echt van hen houden. Die gezamenlijke ontbijttafel, díe is naar mijn mening veel belangrijker dan die ramen. Die ontbijttafel gaan ze zich herinneren, wat ik je brom!
Groet van Eline, die heilig gelooft in samen ontbijten, met alles erop en eraan ;-)
Keep up the good work!
Big smile, geen kleding kopen die gestreken hoeft te worden, houd het leven simpel, geniet van de originele klerencombinaties en het lieve sliertige haar. Dat kloffie van gisteren zit vast heel comfortabel.
Mooi, maar jammer van de [v(l)(r)eselijke] titel.
Jij hebt het nog makkelijk:) want het stikt in Nederland van de ‘partners in crime’ dat wil zeggen al die medesloddervossen die zich niet zoveel gelegen laten aan hoe het hoort, overigens geheel met mijn instemming hoor:) Nederland is wat dat betreft echt een slordig land. Hier ligt de lat veel hoger, voor (huis)vrouwen dan. Niet alleen moet het huis blinken, ook moet er uitgebreid gekookt, uitstekend op de kinderen gepast, elke dag zelfgebakken koekjes en-of taart in de kast staan en liefst ook nog een baan.
Ik nodig bij voorkeur geen mensen uit hier…
Reactie is geredigeerd
Ga zitten. Lees een gedicht, zing een liedje, krabbel een tekening. Alles is er al.
Sommige mensen kunnen (zonder moeite?) alle ballen in de lucht houden. Anderen niet. Ik ben een van die anderen. Mijn gezin (en ikzelf) varen daar wel bij.
Het huis is een rommel en de tuin een doorn in het oog van onze buren. Ik kan me echter niet herinneren dat ik daar als kind ooit aandacht aan heb besteed. Integendeel, ik vroeg me af waar al dat schoonmaken goed voor was want eerlijk gezegd zag ik toen het verschil niet. Dat verschil zie ik nu wel, maar het komt echt niet op een paar weken aan.
Tijd voor gezelschapsspelletjes, een luisterend oor, samen koken. Er gewoon zijn – dat is belangrijk.
Het moet echter gezegd, geen vlechtjesproblemen voor mij ’s ochtends want ik heb drie jongens. Die smeren zelf een dot gel in hun haar (stel je immers voor dat ik hun haar niet in een coole coup wrijf!). Ik heb dus makkelijk spreken. Dat dan weer wel:-)
Veel te lang hier niet geweest, maar hoewel ik slechts een kamerplant opvoed erg leuk om te lezen.
O wat ontzettend herkenbaar. Ik voel me meestal een soort derderangs moeder als ik weer eens met de hele kinderschare (3 stuks) het plein op sjees, kinderen bijeendrijvend naar de schooldeuren, alsof het schapen zijn en ik de herdershond :)
En de buurvrouw die alles perfect, gezellig en schoon heeft en bij mij slingert alles rond, zowel binnen als in de tuin. Maar terwijl bij háár de stofzuiger klinkt en haar dochtertje met schattig witte jurkje niet buiten mag spelen, zit ik lekker te verven en kliederen met mijn jongens, zit mijn dreumes op de grond heerlijk rond te scharrelen , snurkt de hond op de bank en nemen we nog lekker een kop warme chocomelk met belachelijk veel slagroom en natuurlijk mogen ze een derde koekje :-D
Dat huishouden komt wel weer…. morgen ofzo….
groetjes Esther